Γεννήθηκα το 1983. Όταν ο Λάγιος Ντέταρι πάτησε το πόδι του στην Ελλάδα για τον Ολυμπιακό ήμουν πέντε ετών και όταν έφυγε για την Μπολόνια το 1990, είχα πατήσει τα επτά. Στα 80’s ήμασταν πολύ μακριά από την συνεχή αναπαραγωγή βίντεο σε κινητές συσκευές και η μοναδική επαφή με τους ποδοσφαιρικούς ήρωες της εποχής ήταν οι κλεφτές ματιές στην “Αθλητική Κυριακή”, λίγο πριν τον βραδινό ύπνο και φυσικά η μανιώδης κατανάλωση των περιγραφών των αδερφών μου. Κάπως έτσι οι ήρωες μεγενθύνονται και τα μεγέθη γίνονται XXXL στο παιδικό θυμικό. Ποτέ δεν είδα τον Λάγιος Ντέταρι να αγωνίζεται ιδίοις όμμασι. Ή καλύτερα, αν τον είδα σε κάποιον αγώνα από τα τσιμέντα του Καραϊσκάκη, δεν θυμάμαι τίποτα.
Το πιο ζεστό κρησφύγετο της παιδικής μου ηλικίας ήταν το κρεβάτι του 8 χρόνια μεγαλύτερου αδερφού μου, το ισόγειο μιας σουηδικής κουκέτας. Εκεί θυμάμαι να αντικρίζω στις ξύλινες τάβλες του πάνω κρεβατιού την επιγραφή “Lajos 7” και να ακούω ώρες ατελείωτες για ντρίμπλες, σουτ και εκείνο το αέρινο στυλ του Μαγυάρου μέσου. Τη δε ντρίμπλα στον Δοξάκη του Εθνικού ήταν σαν να την έχω ζήσει από πολύ κοντά από τις πολλές περιγραφές. Όταν μετά από αρκετά χρόνια δουλέψαμε στα κανάλια Novasports σε αφιερώματα του ποδοσφαίρου των 80’s, είδα τη συγκεκριμένη φάση και μου φάνηκε υποδεέστερη των περιγραφών.
Το επάγγελμα μας, μας φέρνει σε απόσταση αναπνοής από μεγάλα αστέρια με τα οποία μεγαλώσαμε μαζί. Τα παλιά μας ινδάλματα είναι πλέον άνθρωποι των οποίων οι τηλεφωνικοί αριθμοί είναι αποθηκευμένοι στο κινητό μας. Έχουμε μιλήσει σε συνεντεύξεις, αλλά και κατ’ ιδίαν. Πολλούς τους βλέπουμε εβδομαδιαία και αυτό είναι ευχή και κατάρα. Όσο κυλάνε οι μέρες, οι παλιοί μας ήρωες γίνονται καλοί γνώριμοι και η ανατριχίλα της πρώτης συνάντησης είναι ένα ξεχασμένο συναίσθημα.
Όμως δεν συνέβη το ίδιο όταν την Κυριακή είδα στο Καραϊσκάκη τον Ντέταρι. Για μένα ο Ντέταρι ήταν πάντα μια ελαφριά ψιλόλιγνη μορφή με βγαλμένη φανέλα απ’ το σορτσάκι και ανέμελο κατάξανθο μαλλί. Όταν τον είδα τα έχασα για λίγα δευτερόλεπτα. Προσπέρασα γρήγορα τη δύναμη και τη σκληράδα του χρόνου και αντάλλαξα μερικές κουβέντες με τον ευγενικό αυτόν κύριο, που μόνο τα στραβά του πόδια μαρτυρούσαν πως κάποτε γλυκομιλούσε στη στρογγυλή θεά. Είχα χρόνια να το ζήσω αυτό και του ζήτησα μια φωτογραφία, όχι για μένα, αλλά για να περηφανευτώ στ’ αδέρφια μου: “Τα κατάφερα, έχω φωτογραφία με τον Ντέταρι”. Όταν την ανέβασα στα social το σχόλιο του αδερφού μου ήταν κάπως κυνικό: “και ο θεός γέρασε”.
🔴 Λάγιος ο θεός, Λάγιος ισχυρός…#olympiacosfc #olympiacos #lajosdetari #legend pic.twitter.com/38oGQDz78c
— Vassilis Konstantopoulos (@vkonstanto) October 3, 2021
Ευχαριστώ για το σουβενίρ Λάγιος.
