Επτά μήνες αναβολών, ανακολουθιών, ταλαιπωριών είναι τελικά εκείνοι που θα μείνουν στη μνήμη των ανθρώπων του μπάσκετ από το τέλος της εποχής Βασιλακόπουλου. Μιας εποχής που ξεκίνησε το καλοκαίρι του 1983 στη Θεσσαλονίκη, κάτω από εξίσου ταραχώδεις εκλογές (όπου έπεσαν και μπόλικες ψιλές…) στο Μακεδονία Παλάς. Η εποχή του Βασιλακόπουλου που ξεκίνησε ακριβώς τα χρόνια της κυριαρχίας του Παπανδρεϊκού ΠΑΣΟΚ και τελειώνει –σαν ειρωνεία- την εποχή της τεχνολογίας. Οι Κυριακάτικες εκλογές θα είναι οι πρώτες τηλε-εκλογές στην ιστορία του Ελληνικού μπάσκετ, θα πάρουν μέρος κάτι παραπάνω από 600 σωματεία, πολιτικοποιήθηκαν έντονα όπως και εκείνες πριν από 39 χρόνια και είχαν και ένα καινούργιο στοιχείο: Τις συνοδεύει ο άκρατος φανατικός οπαδισμός. Ο Γιώργος Βασιλακόπουλος για επτά μήνες πάλεψε μόνος του με μια σειρά πολύ πετυχημένων νομικών ελιγμών να μείνει στην καρέκλα του προέδρου, παρότι εδώ και καιρό έχει πακετάρει τα προσωπικά του αντικείμενα και το γραφείο του στην ΕΟΚ έχει μείνει άδειο! Την ίδια ώρα, οι πρασινο-κόκκινοι οπαδοί έδιναν μάχη στα social media, οι μεν για την παραμονή του διαμαρτυρόμενοι για μια καθεστωτική ανατροπή, οι δε για την αποπομπή του πιστεύοντας ότι κάπως έτσι θα έρθει η ισονομία (ή η εύνοια) στη διαιτησία. Όπως συνήθως οι τραγικά νυχτωμένοι οπαδοί τσακώνονταν για τους λάθος λόγους. Και ατυχώς αυτή θα είναι η τελευταία ‘’κληρονομιά’’ ενός παράγοντα που έβαλε ανεξίτηλα τη σφραγίδα του στο Ελληνικό μπάσκετ για τέσσερις δεκαετίες.
Ο ίδιος δεν ασχολήθηκε ούτε….δράμι με την υστεροφημία του. Ενδεχόμενα ακόμη και σήμερα στην άκρη του μυαλού του έχει το ενδεχόμενο ο πρόεδρος που έχει υποδείξει, ο ελάχιστα γνωστός ακόμη και στους μυημένους στα διοικητικά της ΕΟΚ, γιατρός κ.Παπανικολάου κατορθώσει να κερδίσει τη διαδικασία. Στην περίπτωση αυτή η ΕΟΚ θα έχει ένα πρόεδρο εκλεγμένο και ένα σκιώδη πρόεδρο εκτός συμβουλίου. Αλλά αυτά είναι ιστορίες της….Δευτέρας! Και όχι του Σαββατοκύριακου…
Ο Γιώργος Βασιλακόπουλος ήταν σε όλη τη θητεία του απόλυτος, συγκρουσιακός και σπάνια έκανε βήμα πίσω. Κανείς δεν μπορεί να διαγράψει την παρουσία και την προσφορά του τα χρόνια που το Ελληνικό μπάσκετ έβγαινε από την εποχή της….πέτρας και βρισκόταν με τη μια στην….Αναγέννηση. Ποτέ άλλωστε δεν μεσολάβησε….μεσαίωνας. Αυτόν έμελλε να τον βιώσει στα παραγοντικά τελειώματα του Γιώργου Βασιλακόπουλου.
Μπορώ να ορκιστώ και ενόρκως ότι έχω δει 3 ή 4 φορές τον απερχόμενο πρόεδρο να φεύγει τρεμάμενος και σε κακή κατάσταση από γήπεδα μετά από μια δραματική νίκη της εθνικής ομάδας ή μια επώδυνη ήττα της. Έχει φτάσει στις πρώτες σειρές εξεδρών κουνώντας χαρτονομίσματα σε διαιτητές που αδικούσαν την εθνική. Την αγάπη του για την ομάδα κανείς δεν μπορεί να την αμφισβητήσει ή να τη βάλει σε οποιοδήποτε τραπέζι συζήτησης και το γράφω ως ο μεγαλύτερος επικριτής των πράξεων του την τελευταία 20ετία! Μόνο που αυτό το πάθος κάποια στιγμή έγινε τυφλό, μετατράπηκε σε ένα προσωπικό στοίχημα, μια επίδειξη εγωισμού, μια σειρά λάθος επιλογών προσώπων, η εθνική έμεινε ανοχύρωτη, ανοργάνωτη, έρμαιο τυχαίων αποφάσεων της τελευταίας στιγμής. Και από το 2009 δεν έχει σηκώσει κεφάλι αφού αντί να λειτουργήσει με κάποια επαγγελματική λογική ήταν απλά η ομάδα για την οποία αποφάσιζε ένας, κάνοντας το ένα λάθος μετά το άλλο. Η αποκαθήλωση του Γιώργου Βασιλακόπουλου έπρεπε να είναι κοινή απόφαση του Ελληνικού μπάσκετ εδώ και 12 χρόνια τουλάχιστον. Όχι για να αλλάξει ρότα και κατεύθυνση η διαιτητική αβάντα, αυτά αφορούν τους ημιμαθείς οπαδίσκους του τουίτερ και του φέισμπουκ. Αλλά γιατί η εθνική ομάδα που αποτελεί τη βιτρίνα και την περηφάνεια όλου του αθλήματος μαράζωνε και συνεχίζει να μαραζώνει. Όλοι το συζητούσαν μεταξύ τους, όλοι το έβλεπαν, ακόμη και στενοί του συνεργάτες αλλά κανείς δεν τολμούσε να κάνει ένα βήμα μπροστά. Χρειάστηκε να εμφανιστεί στο προσκήνιο ο Παναγιώτης Φασούλας και ένας πρώην στενός φίλος του ο Βαγγέλης Λιόλιος. Δεν είναι επίσης η στιγμή να μιλήσουμε για αυτούς. Από Δευτέρα…
Ο Γιώργος Βασιλακόπουλος επέλεξε να φύγει χωρίς να επενδύσει στην υστεροφημία του. Στην Ευρωλίγκα όταν ακούνε το όνομα του χαμογελάνε ειρωνικά και θυμούνται τις εποχές –προ εικοσαετίες- που με πομπώδεις δηλώσεις στον πάντα φιλικό και πειθήνιο ελληνικό τύπο προέβλεπε τη διάλυση της μέσα στους επόμενους μήνες. Την είχε χαρακτηρίσει ‘’πλυντήριο χρημάτων’’, ‘’θνησιγενή διοργάνωση’’ και πολλά ακόμη που θα μπορούσα να απαριθμήσω ανοίγοντας απλά τον σχετικό φάκελο του αρχείου μου. Για το ΝΒΑ είχε μια μόνιμη απέχθεια μέχρι τη μέρα που συνάντησε τον μακαρίτη Ντέιβιντ Στερν και ανέκρουσε πρύμνα. Ακόμη και εκεί που για 20-25 χρόνια ήταν καθεστώς, στα διοικητικά της ΦΙΜΠΑ, τον τελευταίο καιρό τον έβλεπαν ως ένα ‘’αναγκαίο κακό’’. Και ως ένα από τους τελευταίους αντιπρόσωπους της παλιά σκληροπυνηρηνικής εποχής Στάνκοβιτς. Τώρα, πια η παγκόσμια ομοσπονδία αρχικά υπό την ηγεσία του πρόωρα χαμένου Πάτρικ Μπάουμαν και πλέον του Έλληνα Ανδρέα Ζαγκλή είναι μια οργάνωση που πορεύεται με την εποχή και τη διακρίνει μια φρέσκια νοοτροπία ανάπτυξης. Ότι ακριβώς δεν μπόρεσε να κάνει εδώ και 20 χρόνια στην ΕΟΚ ‘’χαμένος στη μετάφραση’’ μιας απόλυτα προσωπικής ατζέντας ο Γιώργος Βασιλακόπουλος. Το ελληνικό μπάσκετ του χρωστάει πολλά. Και θα του χρωστούσε ακόμη περισσότερα αν το είχε φροντίσει ο ίδιος….
