Δύσκολο να πει κανείς με ασφάλεια αν η επιλογή του Μήτογλου θα δικαιωθεί σε βάθος χρόνου. Το μόνο σίγουρο είναι πως η απόφαση να μετακομίσει στη Λομβαρδία μετά από τέσσερα χρόνια στην Αθήνα φανερώνει φιλοδοξία που δεν σταματά στα ευρωπαϊκά σύνορα. Σε ηλικία 25 ετών, ξεκινώντας μόλις να μπαίνει σε ηλικία της αθλητικής του ακμής, αποφάσισε να αφήσει 25+ εγγυημένα λεπτά συμμετοχής και έναν δεδομένο πρωταγωνιστικό ρόλο για να κονταροχτυπηθεί με τον Ζακ Λεντέι και να στρέψει το βλέμμα του στην κατάκτηση της κορυφής. Με την απόσταση στο οικονομικό σκέλος να είναι από ανεπαίσθητη ως ανύπαρκτη, τη διαφορά έκανε ολοφάνερα το στάτους: ο Παναθηναϊκός θα είναι αουτσάιντερ της οκτάδας, η Αρμάνι θέλει να καθιερωθεί στο ραντεβού των τεσσάρων και να φλερτάρει με ιταλική επιμονή την κούπα μέχρι αυτή ενδώσει.
Τίποτα περίεργο εδώ, πάμε παρακάτω.
Σκοπεύοντας να αφιερώσει ένα σημαντικό τμήμα του μπάτζετ στον Μήτογλου, ο Παναθηναϊκός βλέπει ταυτόχρονα μία τρύπα στο ρόστερ και μια ευκαιρία να μοιράσει διαφορετικά την πίτα έτσι ώστε να κρατήσει την ομάδα χορτάτη – με δεδομένο πως τα τρέχοντα οικονομικά του συλλόγου δεν επιτρέπουν πέντε συμβόλαια που προσεγγίζουν ή ξεπερνούν το ένα εκατομμύριο ευρώ (Παπαπέτρου, Παπαγιάννης, Μήτογλου, Χεζόνια, Νέντοβιτς). Με το θέμα προπονητή να αναμένεται να δρομολογηθεί άμεσα, οι πράσινοι καλούνται να αποφύγουν τα περσινά λάθη και να χτίσουν την ομάδα πρώτα από τη μηχανή (πόιντ γκαρντ) και όχι από τα ελαστικά (φόργουορντ, ψηλοί).
Ακόμα πιο σημαντικό από το τι θα συμβεί την επόμενη σεζόν είναι να καταστρωθεί το πλάνο που θα επιτρέπει στον σύλλογο να κρατά, στο μέτρο του δυνατού, τις αξίες και υπεραξίες που δημιουργεί. Η περσινή ειδικών συνθηκών σεζόν είχε στέρεες δικαιολογίες, ουδείς το αρνείται. Ο Παναθηναϊκος θα κοιτάξει δικαίως τα λίγα αστεράκια που λάμπουν εντός των συνόρων (Χουγκάζ), έχοντας ήδη αποκτήσει το συναρπαστικό project Μαντζούκα. Σε άμεση συνάρτηση με τις εξελίξεις που αφορούν πρωταρχικά το φλέγον θέμα του γηπεδικού, το δεύτερο βήμα της νεόκοπης αλλά όχι πια πρωτάρας διοίκησης είναι να δημιουργήσει το ξεκάθαρο modus operandi που θα κάνει την ομάδα ελκυστική σε όλα τα επίπεδα. Ναι, η κληρονομιά της ομάδας είναι ακαταμάχητη. Αυτή έκανε οπαδό της ομάδας τον Χεζόνια από… την τηλεόραση, οι εμβληματικές μορφές του Αλβέρτη και του Διαμαντίδη προσθέτουν πρεστίζ και λάμψη. Αλλά δεν αρκούν.
Το business plan της ομάδας δεν μπορεί να αρκείται στην βελτίωση της ανταγωνιστικότητας του ρόστερ: κυνικά μιλώντας, αυτή δεν είναι καν η πρώτη προτεραιότητα. Μια δεύτερη σεζόν στα χαμηλά πατώματα της Ευρωλίγκας μπορεί να δημιουργήσει αίσθηση παραίτησης και βαλτώματος, μόνο όμως αν συντηρείται η «εδώ και τώρα αποτελέσματα» λογική. Τα έξι αστέρια της φανέλας φέρνουν φυσιολογικά ανασφάλεια και υποχρέωση, όμως για να μπορέσει ο σύλλογος να ανακάμψει δεν μπορούν να λειτουργούν σαν βαρίδια, αλλά σαν οδηγός για το μέλλον. Εξελίσσοντας και σταθεροποιώντας το οργανόγραμμα, ξεκαθαρίζοντας τους ρόλους και κόβοντας τις γέφυρες με τον μεσσιανισμό, ο Παναθηναϊκός μπορεί να βαδίσει στην νέα εποχή. Όμως αν κάθε καλοκαίρι η συζήτηση περιέχει ήρωες του παρελθόντος, Γιαννακόπουλους και Ομπράντοβιτς και λοιπούς εκτυφλωτικούς, το μέλλον θα αργήσει να έρθει και ο επόμενος Μήτογλου δεν θα έχει αρκετούς λόγους να παραμείνει στα πράσινα.
