Για ένα ημίχρονο στην Αγία Πετρούπολη ο Παναθηναϊκός ήταν μέσα στο πνεύμα του αγώνα. Το -7 της ανάπαυλας θα μπορούσε να είναι και μικρότερο με λίγη προσοχή σε μια-δυο λεπτομέρειες. Με δεδομένη την έλλειψη γκαρντ και την φυσιολογική καταπόνηση από το τρίτο ματς σε πέντε ημέρες (με δύο ταξίδια σε Κάουνας και Ρωσία), το πρόσημο ήταν θετικό. Ο ανυποψίαστος θεατής χαμπάρι δεν έπαιρνε πως η ομάδα με τα πράσινα δεν είχε το παραμικρό βαθμολογικό κίνητρο.
Η ποιοτικότερη και πιο διψασμένη Ζενίτ έφερε το παιχνίδι στα μέτρα της και όταν άρχισε να βρέχει τρίποντα το καθάρισε, ανεβάζοντας τη διαφορά στους 15. Ο Παπαγιάννης ανεβοκατέβαινε το γήπεδο χωρίς να συμμετέχει στην επίθεση, η μπάλα δεν πήγαινε χαμηλά μήπως και ελεγχθεί κάπως έτσι ο ρυθμός για μια ομάδα λειψή στην περιφέρεια. Ο κόουτς άδειασε τον πάγκο του από το 28΄, πρώτα με Βουγιούκα και εν συνεχεία με τον Νίκο Δίπλαρο. Στην απέναντι πλευρά οι αντίστοιχοι 11-12, Βιτάλι Φριτζόν και Άντον Πούσκοφ, είχαν βολευτεί στην άκρη του πάγκου.
Ε;
Ο Βουγιούκας αναμενόμενα έξω από τα νερά του συμμετέχοντας αίφνης σε ένα παιχνιδι υψηλής έντασης την στιγμή που όλη τη σεζόν παρακολουθεί όντας εκτός αποστολής. Ο Δίπλαρος προσπάθησε, χωρίς να διακριθεί, ούτε όμως και να εκτεθεί.
Ακόμα κι έτσι, ο Νέντοβιτς πήρε φόρα, έπαιξε μόνος του για ένα τρίλεπτο στην τέταρτη περίοδο και ανάγκασε τον Πασκουάλ να πάρει τάιμ άουτ όταν το ματς πήγε στο 84-72. Ακόμα και μετά το φάουλ στον Γκουντάιτις στο τρίποντο, την τεχνική ποινή και τα υπόλοιπα, το ματς ήταν στο 89-76 με καλάθι του Μπέντιλ 05:04 για το φινάλε και πήγαινε ολοταχώς για μια κλασική ήττα 10-15 πόντων.
Αμ δε. Στο τελευταίο πεντάλεπτο ενός τελειωμένου αγώνα ο Παναθηναϊκός δέχτηκε 23 (!) πόντους, διαλύοντας σχεδόν ό,τι είχε προηγηθεί. «Για 30 λεπτά ήμασταν σοβαροί και αυτό αξίζει περισσότερο σεβασμό» είπε ο Κάτας στη συνέντευξη τύπου, ατάκα που προδίδει ενόχληση από πλευράς Ισραηλινού τεχνικού. Πιθανόν στο μυαλό του κόουτς μία ήττα με 12 ή 29 πόντους δεν έχει ιδιαίτερη διαφορά, ειδικά όταν πρέπει ταυτόχρονα να γίνεται διαχείριση των λεπτών συμμετοχής λόγω ασφυκτικού προγράμματος και με ειδικές προσαρμογές λόγω διαφορετικών ρόστερ σε Euroleague και Basket League.
Δεν είναι θέμα ντροπής, ταπείνωσης και όλων αυτών των εντυπωσιακών λέξεων που σπανίως έχουν θέση στον αθλητισμό. Την ώρα που η Ζενίτ έκλεβε την μία μπάλα μετά την άλλη, ο Κάτας είχε στο παρκέ μια πεντάδα, πολύ απλά, ανήμπορη να αντιδράσει βάσει χημείας και ικανότητας: Δίπλαρος, Σαντ-Ρος, Κασελάκης, Γουάιτ, Όγκουστ. Το γήπεδο έγειρε. Στην απέναντι πλευρά,ο Πασκουάλ έστειλε στον πάγκο τους Πονίτκα, Τόμας 1,5 λεπτό πριν τη λήξη, ενώ ο απίθανος Πάνγκος έπαιρνε το standing ovation που δικαιούνταν στα 48 δευτερόλεπτα για το φινάλε.
Τι θέλω αν πω; Ο Παναθηναϊκος μπορεί να είναι στην θέση που βρισκόταν η Ζενίτ και η Άλμπα Βερολίνου πέρσι, όμως δεν είναι αυτές οι ομάδες, να δέχεται 112 πόντους και να μην συμβαίνει τίποτα. Ο Οντέντ Κάτας μπορεί να είχε πολλούς στέρεους λόγους να ανοίξει το rotation της ομάδας σε ένα θεωρητικά αδιάφορο ματς, όμως το παιχνίδι σταματά να είναι αδιάφορο όταν το κοντέρ γράφει 100+ και η διαφορά συναντά 30άρα. Αν κάτι τέτοιο δεν συμβαίνει, είναι φανερό πως δεν υπάρχει αίσθηση της ουσίας της ομάδας, του ειδικού της βάρους και της κληρονομιάς της. Προφανώς όλα αυτά δεν παίζουν μπάσκετ, όπως σωστά είπε στην Super Euroleague ο Γιώργος Καλαϊτζής, όμως αυτά είναι που έκαναν τον Μάριο Χεζόνια οπαδό της ομάδας και τον έφεραν στα ξαφνικά στην Αθήνα.
Ρεαλιστικά λοιπόν: αν ο απέναντι προπονητής συνεχίζει να παίζει με ό,τι καλύτερο διαθέτει, τότε σε υποχρεώνει, σαν Οντέντ Κάτας, να κάνεις το ίδιο. Αν μπουν μαζί ο Φριτζόν, ο Πούσκοφ, ο Ζούμπκοφ και ο Χβοστόφ, αδειάζεις και εσύ τον πάγκο και συναινείς. Αλλά όχι νωρίτερα.
Αν όχι, αποχωρείς από την πόλη των Τσάρων με τον ουρανό να έχει προσγειωθεί στο κεφάλι σου στα καλά καθούμενα και ετοιμάζεσαι για ραντεβού με την πεινασμένη αρκούδα του Ιτούδη, προσθέτοντας στο πικρό κοκτέιλ λίγη ακόμα αμφιβολία για το μέλλον σου και μπόλικη ανασφάλεια λίγο πριν την ελληνική τελική ευθεία.
ΥΓ. Αν δεν έχετε ακούσει τις δηλώσεις των Μάνου Παπαδόπουλου και Διαμαντή Παναγιωτόπουλου, μην τις χάσετε.
