Tο καλοκαίρι του 2001 στη διάρκεια των τελικών του ΝΒΑ με αντιπάλους τους Λέικερς και τους Σίξερς υπεύθυνη για τη ‘’στρατιά’’ των ξένων δημοσιογράφων που είχαμε ταξιδέψει από διάφορες γωνίες του πλανήτη για να μεταδώσουν τη σειρά των αγώνων ήταν μια ψιλόλιγνη Γερμανίδα. Η Σίλκε. Χρειάστηκε να περάσει σχεδόν η πρώτη εβδομάδα των τελικών για να μάθω ότι ήταν η μεγαλύτερη αδελφή του Ντιρκ Νοβίτσκι που ήδη εκείνη την εποχή είχε κλείσει την πρώτη τριετία του στο ΝΒΑ και σε κάθε του βήμα κουβαλούσε την ετικέτα του επόμενου σούπερ σταρ. Δεν ήταν λίγοι εκείνοι που προέβλεπαν ότι στο τέλος της καριέρας του, που ήρθε επίσημα χθες το βράδυ όταν ανακοίνωσε ότι αποσύρεται, θα ήταν ο σπουδαιότερος Ευρωπαίος που πάτησε ποτέ παρκέ του ΝΒΑ. Από τη Σίλκε που δεν ήθελε να πολυμιλάει για τον διάσημο αδελφό της έμαθα ότι ο Ντιρκ ήταν ένας άνθρωπος εξαιρετικά σίγουρος για τον εαυτό του αλλά πολύ χαμηλών τόνων. Λίγο πριν το τέλος των τελικών μου ζήτησε μια χάρη. Σε εποχές που τέτοιου είδους υπηρεσίες δεν ήταν εύκολες με ένα κλικ στο διαδίκτυο ήθελε να βρει ένα σκάφος για να κάνουν διακοπές παρέα με τον αδελφό της στα ελληνικά νησιά. Επιστρέφοντας στην Αθήνα ολοκλήρωσα την….αποστολή που μου είχε αναθέσει η Σίλκε και ζήτησα ως ανταπόδοση την….αποκλειστικότητα του ταξιδιού. Φωτογραφίες και μια συνέντευξη. Ο Ντιρκ δεν ήθελε να ακούσει κουβέντα και τελικά η ‘’πληρωμή’’ μου για την εξυπηρέτηση ήταν μια φανέλα του Ντάλας με την υπογραφή του. Σήμερα που έχει ολοκληρώσει μια υπέροχη πορεία 21 χρόνων στο ΝΒΑ φαντάζομαι ότι και για τον ίδιο αυτές οι εμφανίσεις έχουν ιδιαίτερη αξία.
Το 2005 στο Βελιγράδι ο Νοβίτσκι ήταν η ατραξιόν του Ευρωμπάσκετ. Και εδώ που τα λέμε μπορεί να του χρωστάμε και το τελευταίο χρυσό μετάλλιο που κέρδισε το ελληνικό μπάσκετ. Δεν είμαι βέβαιος αν στον τελικό θα τα βγάζαμε πέρα με τους Ισπανούς αλλά φρόντισε στον ημιτελικό με το απίθανο σουτ του μερικά δευτερόλεπτα πριν το τέλος, πάνω στην παλικαρίσια άμυνα του Γκαρμπαχόσα να αφήσει εκτός τελικού τους Ισπανούς. Δεν ξέρω αν πανηγυρίσαμε περισσότερο εκείνο το βράδυ τη δική μας επική νίκη επί της Γαλλίας ή το καλάθι του Ντιρκ. Ξέραμε ότι τους Γερμανούς τους είχαμε εύκολους και αυτό επιβεβαιώθηκε στον τελικό. Σ’ όλη τη διάρκεια του τουρνουά ο Νοβίτσκι ήταν πολύ μακριά από τα φώτα της δημοσιότητας. Κλεισμένος στο δωμάτιο του, σπάνια έκανε δημόσιες εμφανίσεις και μιλούσε στον τύπο μόνο όταν υπήρχε η ανάγκη να το κάνει.
Όταν έτυχε να συναντήσω τον ιδιόρρυθμο αλλά εξαιρετικό στην παρέα ιδιοκτήτη των Μάβερικς Μαρκ Κούμπαν, που ήταν περισσότερο φίλος παρά εργοδότης του Ντιρκ μου τον περιέγραψε ως ένα πολύ ήσυχο άνθρωπο που του αρέσει να παίζει σαξόφωνο και με εξαίρεση κάποια λίγα χρόνια που απόλαυσε τη διασημότητα του όλα τα υπόλοιπα κράτησε μακριά από το φως της δημοσιότητας. Ήταν η εποχή που είχε χωρίσει με την επί πολλά χρόνια φίλη του από τη Γερμανία και στην ατζέντα του υπήρχαν τα τηλέφωνα ουκ ολίγων ηθοποιών και τραγουδιστριών του Χόλιγουντ και της αμερικάνικης show-business. Οι κακές γλώσσες λένε ότι τον είχε παρασύρει ο Στιβ Νας, μάλλον ο καλύτερος φίλος του στο ΝΒΑ. Η αλήθεια είναι ότι αν εξαιρέσουμε τα ξενύχτια με μερικά μέλη των Spice Girls η ζωή του Νοβίτσκι έμεινε πολύ μακριά από τους παπαράτσι και ακόμη και ο γάμος του το 2011 με την Τζέσικα, την αδελφή των δίδυμων Σουηδών ποδοσφαιριστών Μάρτιν και Μάρκους Όλσον έγινε σε ένα πολύ κλειστό κύκλο συγγενών και φίλων στο σπίτι του στο Ντάλας. Ο Ντιρκ μπορεί να έχει ζήσει το μεγαλύτερο μέρος της ζωής του στο Ντάλας αλλά ποτέ δεν σκέφτηκε στα σοβαρά να πάρει την Αμερικάνικη υπηκοότητα. Και την ώρα που ο ίδιος έκανε βήμα βήμα τη διαδρομή προς τη δόξα με αποκορύφωμα την κατάκτηση του πρωταθλήματος του 2011 πίσω στην πατρίδα μια ολόκληρη βιομηχανία στήθηκε και λειτούργησε χάρη στο όνομα του. Η συνεχής παρουσία του στις υποχρεώσεις της εθνικής Γερμανίας για πολλά χρόνια προσέλκυαν δεκάδες χορηγούς, ενώ κάποια στιγμή στη χώρα υπήρχαν τρία μηνιαία περιοδικά μπάσκετ. Όλα κάθε μήνα στο εξώφυλλο τους είχαν σταθερό θέμα τον Νοβίτσκι για οποιονδήποτε πιθανό ή απίθανο λόγο! Κι΄όλα αυτά σε μια χώρα που το μπάσκετ στα καλύτερα του με το ζόρι είναι μέσα στην πρώτη δεκάδα των πιο δημοφιλών ομαδικών σπορ. Ο Νοβίτσκι έβαλε στο χάρτη το Γερμανικό μπάσκετ όχι μόνο το 2005 με την παρουσία της εθνικής στον τελικό του Ευρωμπάσκετ αλλά και τρία χρόνια νωρίτερα, στην Ιντιανάπολη, όταν οδήγησε την ‘’νάσιοναλ μανσαφτ’’ στην Τρίτη θέση του παγκοσμίου πρωταθλήματος.
Ο Νοβίτσκι αποτέλεσε μια επανάσταση για το ίδιο το ΝΒΑ.Με μπόι 2μ.13 άλλαξε όλο το στιλ παιχνιδιού στη θέση ‘’4’’, αναδείχθηκε σε ένα σπουδαίο σκόρερ και ανέδειξε την ικανότητα του να σουτάρει από μακριά, πράγμα σχεδόν άγνωστο τα πρώτα του χρόνια στο ΝΒΑ για παίκτες του δικού του ύψους. Ο Μαρκ Κούμπαν υποστηρίζει και όχι άδικα ότι το βράδυ της 24ης Ιουνίου του 1998 άλλαξε όλη την ιστορία του Ντάλας. Τότε δηλαδή που η ομάδα αντάλλαξε τον Ρόμπερτ Τέιλορ που είχε διαλέξει στο νούμερο 7 για να πάρει από τους Μπακς τη δική τους επιλογή στο νούμερο 9. Δηλαδή τον Νοβίτσκι. Ο Τέιλορ που έφυγε από τη ζωή λόγω της αδύναμης καρδιάς του το 2011 την ίδια χρονιά που ο Νοβίτσκι κέρδιζε τον πρώτο του τίτλο με το Ντάλας άντεξε λίγο στο ΝΒΑ. Έπαιξε για τελευταία φορά το 2005 και μετά έβγαζε μεροκάματο στις λίγκες της Νότιας Αμερικής. Κάπως έτσι αλλάζει η ιστορία και η τύχη δύο ομάδων για σχεδόν δύο δεκαετίες!
Η επιλογή του Νοβίτσκι στο νούμερο 9 ήταν μια ασύλληπτη έκπληξη αφού πριν από 21 χρόνια παίκτες που έπαιζαν μόνο στις μικρές εθνικές ομάδες και σε μια ομάδα της Γερμανικής Α2 δύσκολα μπορούσαν να βγουν έξω από τα σύνορα της χώρας τους. Το ταλέντο του Νοβίτσκι το ήξεραν μόνο όσοι παρακολουθούσαν στενά τα Ευρωπαϊκά πρωταθλήματα παίδων και εφήβων αλλά ακόμη και αυτοί είχαν πολύ ισχυρές αμφιβολίες για το αν ο Γερμανός με το φοβερό σουτ και τις πλαστικές κινήσεις θα μπορούσε να παίξει σε ηλικία 20 ετών στο ΝΒΑ! Ο μοναδικός που πάντοτε το πίστευε ήταν ο προπονητής του στο Βούζμπουργκ ο Χόλγκερ Γκερσχβίντερ. Όπως έχει αποκαλύψει σε συνεντεύξεις του με τον Νοβίτσκι χρειάστηκε να κάνει μόνο δύο πράγματα. Το ένα ήταν να του εξηγήσει ότι αν δεν διάβαζε και δεν έπαιρνε καλούς βαθμούς στο λύκειο θα σταματούσε το μπάσκετ. Τον ώθησε να διαβάζει λογοτεχνία και να ασχοληθεί με το μουσικό του χόμπι (σαξόφωνο) στην προσπάθεια του να τον κάνει πιο ολοκληρωμένο άνθρωπο. Το δεύτερο που έκανε ήταν όταν ρώτησε τον 17χρονο Νοβίτσκι τι θέλει να κάνει στη ζωή του. ‘’έχεις δύο δρόμους μπροστά σου’’, του είπε. ‘’Ο πρώτος είναι να μείνεις στη Γερμανία και να εξελιχθείς σε ένα τοπικό ήρωα του μπάσκετ. Ο δεύτερος είναι να φύγεις από τη Γερμανία και να παίξεις με τους καλύτερους. Αν διαλέξεις το πρώτο θα σταματήσω τις ατομικές προπονήσεις γιατί δεν χρειάζονται. Είσαι ήδη έτοιμος. Αν διαλέξεις το δεύτερο ετοιμάσου να χύσεις πολύ ιδρώτα’’. Ξέρουμε τι ακριβώς διάλεξε ο Νοβίτσκι. Όταν μάλιστα τους πρώτους του μήνες στο ΝΒΑ απογοητευμένος από τη σκληρή ζωή και τις φτωχές του επιδόσεις, όπως και πολλοί άλλοι ξένοι, ήταν έτοιμος να τα βροντήξει και να γυρίσει στο Βούρζμπουργκ ήταν πάλι ο μέντορας του που του έσωσε την καριέρα. Προσφέρθηκε να πάει στο Ντάλας για μερικούς μήνες και να βοηθήσει τον Ντιρκ να ξαναβρεί το χαμένο κέφι αλλά και το χαμένο…σουτ του! Κάτι που έγινε και ο Γερμανός κόουτς δεν έφυγε ποτέ ξανά από το Ντάλας. Ακόμη και φέτος στην τελευταία χρονιά του 41χρονου Νοβίτσκι ήταν υπεύθυνος για τις ατομικές προπονήσεις του και ανήκει πλέον στο προπονητικό επιτελείο των Μάβερικς, θέση που πήρε το 1999 και τη διατήρησε ανεξάρτητα των όποιων προπονητικών αλλαγών έγιναν στην ομάδα. Ο Ντιρκ πέρασε πλέον στην ιστορία των ηρώων του παγκόσμιου μπάσκετ. Και το μοναδικό ίσως ερώτημα που θα αιωρείται και θα αποτελεί δια παντός θέμα διαφωνιών των απανταχού μπασκετόφιλων είναι ένα: Υπάρχει ή υπήρξε καλύτερος Ευρωπαίος παίκτης που έπαιξε ποτέ στο ΝΒΑ;