Η σχέση της ποίησης με τη φιλοσοφία έχει αναλυθεί πολλές φορές τόσο στην κριτική όσο και στη φιλολογία. Όπως η ποίηση έτσι και η φιλοσοφία δεν περιορίζεται στην εμπειρική και εργαστηριακή διάγνωση, όπως η επιστήμη. ο ποιητής και φιλόσοφος εγκαταλείπουν την εμπειρία και απομακρύνονται από τις δυνατότητες των πραγμάτων.
Ας μη λησμονούμε πως οι ποιητές ήταν πάντα οι παραγνωρισμένοι νομοθέτες, γιατί η ποίηση εμπλέκει την κατανόηση του κόσμου μέσα από τον ιστό των συναισθημάτων και των αισθήσεων∙ διερευνά το νοητό και το υλικό μέσα από το ψυχικό. Μέχρι να βρεθεί η λέξη και να ανθίσει, έλεγε ο Heidegger, χρειάζεται να αντέξει και να υποφέρει κανείς το βαρύ. Αυτό το βαρύ άγει το ποιητικό λέγειν σε ανάγκη.
Στην κατεύθυνση αυτή κινείται και η ποιητική συλλογή της Κλεοπάτρας Λυμπέρη «το μηδέν σε φωλιά» (Γαβριηλίδης, 2018). Στην πραγματικότητα ο λόγος αφορά μία ενιαία ποιητική σύνθεση, διασπασμένη σε ενότητες και υποενότητες θυμίζοντας τα δομικά μέρη μιας τραγωδίας με κομμούς, επεισόδια και στάσιμα, προσαρμοσμένα στη σκυρόδεση της ποιητικής αγωνίας της Λυμπέρη.
Η δημιουργός ακολουθεί τον δρόμο της στοχαστικής ποίησης με αφορμή έργα της παγκόσμιας τέχνης και λογοτεχνίας. Ρίχνει το βλέμμα της στον κόσμο και αναζητά μία λογική. Μεταμορφώνει φιλοσοφικά δόγματα σε ποίηση αναζητώντας την επικοινωνία ανάμεσα στα δύο είδη. Με την ελευθερία της τέχνης που αφουγκράζεται τον φιλοσοφικό λόγο μέσα στις εκφάνσεις του, θρησκευτικές, αλχημιστικές, επικές και άλλες λογοτεχνικές, σπάζοντας τα δεσμά.
Μέσα σε ένα έντονα πεζολογικό ύφος η ποιήτρια στοχάζεται για τη ζωή και τον χρόνο. Φιλοσοφεί και εκθέτει ερωτήματα για τη φύση και την κίνηση του χρόνου μες στη ζωή, τον έρωτα, τη φθορά και τον θάνατο. Μολονότι συχνά θέτει τον ποιητή σε αντιδιαστολή με τον φιλόσοφο, στην ουσία τους φέρνει δίπλα δίπλα, επιβεβαιώνοντας το καθόλα που αγγίζει η Ποίηση κατά τον Αριστοτέλη.
