Ξεφυλλίζοντας το ημερολόγιο της DonnaΔέκα χρόνια μετά από το κωμικό και ρομαντικό μιούζικαλ "Mamma...

Ξεφυλλίζοντας το ημερολόγιο της Donna

Δέκα χρόνια μετά από το κωμικό και ρομαντικό μιούζικαλ “Mamma Mia!” και πέντε μετά από τα γεγονότα της ταινίας, οι “Donna and The Dynamos” επέστρεψαν για να αναβιώσουν τα νεανικά τους χρόνια ως “Βασίλισσες του Χορού” υπό τη μουσική της γνωστής μπάντας της δεκαετίας του ’70, ABBA. Ο σκηνοθέτης Ol Parker(“Now Is Good”) ανέλαβε, αυτή τη φορά, τη μεταφορά του sequel, δίνοντας την πινελιά του και στο σενάριο. Κατάφερε να παραδώσει μία καλή προσθήκη με σεβασμό στην αρχική ταινία, νέα σκηνοθετική άποψη και δυναμική απόδοση των τραγουδιών των ABBA.

Η νέα ιστορία παρουσιάζει μια μεγάλη ανατροπή, από την αρχή της ταινίας, η οποία δίνει το έναυσμα για να “ανοίξει” το ημερολόγιο της Donna (Meryl Streep) και να περιηγηθούμε στο παρελθόν, στο τέλος της δεκαετίας του ’70 όταν η Donna και οι δύο φίλες της, Tanya και Rossie, αποφοίτησαν από το κολέγιο. Παράλληλα, η Sophie (Amanda Seyfried) στο παρόν προετοιμάζει τα εγκαίνια για το νέο άνοιγμα του γνωστού ξενοδοχείου. Η νέα αρχή της μητέρας, στο παρελθόν, με της κόρης, στο παρόν, παρουσιάζεται αντιστρόφως ανάλογα. Η Donna ετοιμάζεται να τα αφήσει όλα πίσω και να κάνει ένα μεγάλο ταξίδι, ενώ η Sophie έχει πάρει την οριστική απόφαση να εγκατασταθεί στο νησί “Καλοκαίρι” και να ξαναζωντανέψει το ξενοδοχείο της μητέρας.

Τα βήματα των δύο πρωταγωνιστριών συνδέονται με μία μαγευτική εναλλαγή σκηνών μέσα από καθρέφτες, εικόνες, τοίχους και κάθε άλλη έμπνευση του σκηνοθέτη, δίνοντας μία θεατρική εντύπωση, σαν όλη η ταινία να εκτυλίσσεται πάνω στο σκαρί. Στη σκηνοθετική αυτή άποψη προστέθηκε και η χρήση σκηνών- τοπίων, όπου ήταν εφικτό, η οποία αξιοποιούσε τα μέρη στα οποία γυρίστηκε η ταινία, κάνοντας σχεδόν κάθε σκηνή άξια εικόνα για καρτ ποστάλ. Αυτά τα δύο χαρακτηριστικά βελτίωσαν τη σκηνοθεσία, έδωσαν ένα ισχυρό πλεονέκτημα στην ταινία και εναρμόνιζαν στην εντέλεια σενάριο με σκηνοθεσία. Τα ταξίδια της νεαρής Donna (Lily James) παρουσιάστηκαν σαν διαδραστικό ξεφύλλισμα ενός άλμπουμ με φωτογραφίες.

Όσον αφορά τη Lily James στον ρόλο της νεαρής πρωταγωνίστριας, ήταν ίσως η καλύτερη προσθήκη στο cast από την πρώτη ταινία. Η James χρειάστηκε να ενσαρκώσει τον ίδιο ρόλο με τη Meryl Streep, και μάλιστα σε νεαρή ηλικία. Το έκανε άφοβα, με τον δικό της φρέσκο τρόπο και μετέδωσε ακριβώς τον παλμό του χαρακτήρα της νέας Donna, τραγουδώντας ταυτόχρονα τα γνωστά τραγούδια των ABBA που έλειπαν από το “Mamma Mia!”, και τη δική της εκδοχή του βασικού θέματος, “Mamma Mia”. Τα υπόλοιπα νεοαφιχθέντα μέλη, που ενσάρκωναν τις νεότερες εκδοχές των γνωστών χαρακτήρων, ακολούθησαν εξίσου ομαλά τους χαρακτήρες της αρχικής ταινίας, δεν είχαν όμως τη λάμψη της Lily James, η οποία αποδείχθηκε άξια πρωταγωνίστρια με το “glitter να ρέει στο αίμα της”. Παράλληλα, οι Andy Garcia και Cher έδωσαν λίγη από τη λάμψη ταινιών του προηγούμενου αιώνα, μία νοσταλγική νότα που ακολουθούσε την ατμόσφαιρα της ταινίας.

Η υπόθεση, ωστόσο, δεν είναι τόσο φρέσκια σε σύγκριση με την πρώτη ταινία. Ο τίτλος “Here We Go Again” ταιριάζει απόλυτα, αφού το sequel αναπαράγει τα μηνύματα γυναικείας ανεξαρτησίας και οικογενειακής αλληλεγγύης, χωρίς να κάνει κάποια ενδιαφέρουσα προσθήκη. Επιπλέον, μερικά σεναριογραφικά κενά, ειδικά στα χρονικά διαστήματα, έκαναν το σενάριο να φαίνεται λίγο βιαστικό και το έθεταν σε δεύτερη, ή και σε τρίτη, μοίρα, μετά από τη μουσική και τη σκηνοθεσία. Ένα ακόμα “αμάρτημα” στους διαλόγους ήταν αρκετά εμφανές, αλλά μόνο στο ελληνικό κοινό. Η προφορά ηθοποιών που υποδύονταν ελληνικούς χαρακτήρες, καθώς και τα ονόματα πολλών χαρακτήρων, απέκλιναν από την πραγματικότητα κάνοντάς τους να ακούγονται σαν Ισπανοί με ιταλικά ονόματα. Τα μικρά παραπτώματα, που δεν επηρεάζουν και τόσο την πορεία ενός μιούζικαλ, έκαναν την ταινία να φαίνεται πως “προσκολλάται” στην αγάπη των φαν και δεν προσπαθεί ιδιαίτερα να προσελκύσει νέο κοινό.

Πηγή: IGN Greece