Η διπλή ζωή ενός μπάτσου.Ένας σκληροτράχηλος αστυνομικός της παλιάς σχολής και ένας θερμοκέφαλος...

Η διπλή ζωή ενός μπάτσου.

Ένας σκληροτράχηλος αστυνομικός της παλιάς σχολής και ένας θερμοκέφαλος νεαρότερος συνάδελφός του, θα τεθούν σε διαθεσιμότητα, καθώς ένα βίντεο που αποκαλύπτει της βίαιες μεθόδους που χρησιμοποιούν για συλλήψεις, θα γίνει viral στο διαδίκτυο. Οι δυο τους, χωρίς χρήματα, θα στραφούν στον υπόκοσμο, όπου εκεί τα πράγματα περιπλέκονται και εκτροχιάζονται ακόμη περισσότερο.

Με τον S.Craig Zahler να σκηνοθετεί την τρίτη του ταινία μεγάλου μήκους, μετά τα “Brawl in Cell Block 99” και “Bone Tomahawk” και πρωταγωνιστές τους Mel Gibson, Vince Vaughn και M.J White, το φιλμ προσπαθεί να ικανοποιήσει τους φαν των crime movies, με αισθητική να θυμίζει κάτι από b movies και blaxploitation των ’70s. Γενικώς, ο S.C Zahler είναι ένας κινηματογραφιστής που μετά το ντεμπούτο του, δείχνει να βρίσκει σιγά σιγά ένα συγκεκριμένο προσωπικό στυλ που προσπαθεί να αναπτύξει ταινία με την ταινία, κάτι που γίνεται εμφανές και εδώ. Κινούμενος πεισματικά σε ένα cult πλαίσιο, επηρεασμένος από αντίστοιχα είδη και φιλμ, ο Zahler, χτίζει και εδώ τον προσωπικό του μικρόκοσμο, τοποθετώντας στη δράση δύο αστυνομικούς και τον υπόκοσμο ως περίγυρο, ενώ ο Mel Gibson δεσπόζει ως φιγούρα βετεράνου, πλέον, του σινεμά, που επιχειρεί να δώσει μια αίγλη παραπάνω στο όλο εγχείρημα.

Το θέμα είναι πως, ενώ ο Zahler είναι φιλότιμος ως προς τις προθέσεις και δείχνει να ψάχνει τρόπους για κάτι το ενδιαφέρον, το αποτέλεσμα είναι ότι παραδίδει μια ταινία που δεν καταφέρνει πουθενά να κρατήσει το θεατή ή έστω να μας δημιουργήσει μια προσδοκία ή περαιτέρω αναμονή-σασπένς σχετικά μετα δρώμενα. Ο Zahler φαίνεται πως ακόμα δεν έχει κατασταλάξει ως δημιουργός και αυτό είναι εμφανές και με το τελευταίο του πόνημα, καθώς με ψήγματα από Jarmusch ή και Tarantino σε κάποιες σκηνές, προσπαθεί να δώσει μια αίσθηση φάρσας ή παρωδίας στους ήρωές του, αλλά δεν καταφέρνει διόλου να δημιουργήσει ενδιαφέρον για το που η ιστορία θα πάει, ή τι κατάληξη έχουν οι χαρακτήρες. Το σενάριο εδώ επιδίδεται σε μεγάλης έκτασης φλυαρίες και διαλόγους που είναι σκηνοθετημένοι με τρόπο που δεν τονίζονται ελκυστικά, ενώ οτιδήποτε λέγεται τραβάει ανεξήγητα σε διάρκεια, καθώς πάντα καταλήγει σε κάτι αναμενόμενο, που σίγουρα θα χρειαζόταν λιγότερη ώρα στο πανί. Ο Zahler επιλέγει να τεντώσει χωρίς λόγω την υπόθεση της ταινίας του, χωρίς ωστόσο να υποστηρίζει το θέμα του σεναριακά, καθώς όλα εδώ μένουν σε μια επιφάνεια, ενώ οι ρυθμοί είναι πολύ αργοί και προκαλούν κόπωση, ενώ η σκηνοθεσία μένει άνευρη να παρακολουθεί τα δρώμενα, που σε ένα φαινομενικά action-crime φιλμ όπως αυτό, θα έπρεπε να επιταχύνουν και να κλιμακώνουν την ένταση όσο η ώρα περνά.

Οι κεντρικοί χαρακτήρες που ενσαρκώνουν οι Mel Gibson και Vince Vaughn, δεν θα έχουν την ανάπτυξη και το βάθος που εδώ χρειαζόταν, ενώ ο χαρακτήρας του M.J White, ίσως είναι λίγο καλύτερα δουλεμένος, ενώ συνολικά το cast ακολουθεί πιστά τις οδηγίες του σκηνοθέτη ως προς τη δημιουργία επιτηδευμένων, καρτουνίστικων καρικατούρων, στοιχείο που άλλοτε πιάνει, άλλοτε όχι, με μια υποβόσκουσα χιουμοριστική διάσταση, που μοιάζει ωστόσο κάπως ατσούμπαλη. Κάποια κλισέ σχετικά την αστυνομική βιαιοπραγία και τις φυλετικές διαφορές νέγρων λευκών, έχουν κάποιο ενδιαφέρον ανά στιγμές, εντούτοις, ο Zahler, παραμένει ένας, προς το παρόν, ημιτελής και επιφανειακός δημιουργός, ως προς τα σενάριά του, εστιάζοντας κυρίως στην παρωδία, ενώ οι ωμές σκηνές βίας και splatter, παρούσες σε κάθε ταινία του, έτσι και εδώ, δεν έχουν να προσδώσουν κάτι παραπάνω από έναν αφελή αποτροπιασμό. Γενικώς εδώ, έχουμε έναν δημιουργό που ψάχνει τα πατήματά του, ενώ στον τομέα αισθητικής, επιμένει να δείχνει ηθελημένα παλιομοδίτης, το κάνει ωστόσο με τρόπο που δεν προκαλεί το ενδιαφέρον μας, ούτε και παρουσιάζει κάποιο δείγμα μεγάλου σινεμά, ενώ όσο ευχάριστο μας είναι να βλέπουμε τη φιγούρα του αγέρωχου Mel Gibson, δεν μπορούμε να μην παρατηρήσουμε πως το εν λόγω φιλμ, κατά τη διάρκειά του, δεν εκμεταλλεύεται το ταλέντο του. Συνολικά ένα άνισο φιλμ με το δίπτυχο διεφθαρμένοι μπάτσοι και υπόκοσμος, χωρίς εν τέλει να καταλήγει κάπου, ενώ εμείς σας υπενθυμίζουμε διαμάντια αντίστοιχης θεματικής, όπως το Bad Lieutenant του E. Ferrara ή το Serpico του S.Lumet.

Πηγή: IGN Greece