Έχει η θάλασσα ιδιοκτήτη; Αν ναι, ποιος είναι; Μπορούμε πραγματικά να «χαράξουμε» σύνορα πάνω σε αυτόν τον τεράστιο όγκο νερού που καλύπτει τα 2/3 του πλανήτη και να τον οριοθετήσουμε μέσα σε ένα νομικό πλαίσιο;
Για χώρες όπως η Ελλάδα, η οποία αποτελεί επί της ουσίας ένα μεγάλο αρχιπέλαγος, τα παραπάνω ερωτήματα συνιστούν, όχι μόνο ακαδημαϊκό προβληματισμό, αλλά και οδυνηρή καθημερινότητα, λόγω της γεωστρατηγικής θέσης της και της τουρκικής επιθετικότητας και αμφισβήτησης του ισχύοντος διεθνούς δικαίου.
Έννοιες όπως Αποκλειστική Οικονομική Ζώνη (ΑΟΖ), επέκταση χωρικών υδάτων, έρευνα και διάσωση, NAVTEX κλπ, διεκδικούν συνεχώς θέση στην επικαιρότητα και στο λεξιλόγιό μας. Μαζί τους «κονταροχτυπιούνται» για την ρητορική πρωτοκαθεδρία και όροι όπως κλιματική αλλαγή, υπερθέρμανση του πλανήτη, λιώσιμο των πάγων, αύξηση της στάθμης και ρύπανση της θάλασσας, υπεραλίευση, παράνομη αλίευση απειλούμενων ειδών κ.ά. Αν και μόνο το γεγονός ότι η θάλασσα αποτελεί την προϋπόθεση της ζωής θα αρκούσε για να ασχοληθούμε μαζί της, είναι προφανές ότι «καταφέραμε» να έχουμε ακόμη πιο πολλούς λόγους – όλοι τους λάθος – για να το κάνουμε…
Το Δίκαιο της Θάλασσας
Η ιδέα ενός διεθνούς δικαίου της θάλασσας έχει μακρά ιστορία. Το 1609, ο Ολλανδός νομικός Χιούγκο Γκρότιους δημοσίευσε μια πραγματεία υπό τον τίτλο «Η ελευθερία των θαλασσών ή το δικαίωμα των Ολλανδών να πάρουν μέρος στο Ανατολικό Ινδικό Εμπόριο». Είναι η εποχή που ο καπιταλισμός έχει κυριαρχήσει ως παραγωγικό μοντέλο στην οικονομική βάση των ισχυρών αποικιοκρατικών κρατών, όπως η Ολλανδία, και «περιμένει» απλά και την ανάληψη της πολιτικής εξουσίας, η οποίας θα γίνει 180 χρόνια μετά με την Γαλλική Επανάσταση.
Διαβάστε όλο το θέμα στο TVXS.gr