Τρία χρόνια συμπληρώνονται σήμερα χωρίς τον Νίκο Παναγιωτόπουλο, ο οποίος έφυγε την Τρίτη 12 Ιανουαρίου του 2016 και τιμώντας την μνήμη του, παρουσιάζουμε έναν μικρό φόρο τιμής στον πρόωρα χαμένο πολυσχιδή δημιουργό, με οδηγό τις δεκαεπτά (17) μεγάλου μήκους ταινίες του. Ο σκηνοθέτης της Αθήνας όπως είχε χαρακτηριστεί, δημιουργούσε ανέκαθεν ένα δικό του, ιδιαίτερο και συνάμα μοναδικό κινηματογραφικό σύμπαν, γεμάτο από ξεχωριστές εικόνες.
«Οι ταινίες μου είναι ακραίες. Δεν μου αρέσει η σιγουριά αυτού που έχω ήδη κατακτήσει. Καλύτερη μια μεγαλοπρεπής αποτυχία από μια μίζερη επιτυχία. Στις ταινίες μου μ’ αρέσει ν’ ανακατεύω ηθοποιούς ποιοτικούς (δεν μ’ αρέσει καθόλου αυτός ο όρος), με ηθοποιούς εμπορικούς (ούτε κι’ αυτός ο όρος μ’ αρέσει). Αν οι ίδιοι δεν δυσανασχετούν απ’ αυτή τη σύμπραξη, τι λόγος πέφτει στους κριτικούς και στους σινεφίλ. Γυρίζω συνεχώς ταινίες όπως οι ζωγράφοι ζωγραφίζουν κάθε μέρα, οι συγγραφείς γράφουν κάθε μέρα, όπως οι εργάτες πηγαίνουν στη δουλειά τους κάθε μέρα.» – Νίκος Παναγιωτόπουλος
Ο γεννημένος στη Μυτιλήνη και σπουδαγμένος στη Γαλλία, Νίκος Παναγιωτόπουλος σεβάστηκε και διακόνησε με συνέπεια την ηθική αξία, τόσο στην ζωή του, όσο και στην τέχνη του. Ο αντισυμβατικός Έλληνας δημιουργός, από την πρώτη του ταινία, τα σαγηνευτικά σουρεάλ «Χρώματα της Ίριδος» το 1974, μέχρι την τελευταία του, την επιδεικτικά άνιση και περιγελαστική «Κόρη του Ρέμπραντ», το 2015, ο Παναγιωτόπουλος δεν εγκλωβίστηκε ποτέ σε κανένα genre, δεν ακολούθησε ποτέ καμία βολική μανιέρα.
Γύρισε τις ταινίες του, κι έγραψε τα βιβλία του, ακριβώς όπως ήθελε. Ο σκηνοθέτης έφυγε το 2016, όντας επί των επάλξεων, στα 74 του χρόνια, προετοιμάζοντας μια ακόμα ταινία. Το τελευταίο του βιβλίο, με τίτλο «Τίποτα», μιλούσε για έναν άνθρωπο που συμφιλιώνεται με το γήρας και τον θάνατο με αρχοντική χάρη και αναρχικό χιούμορ – ακριβώς όπως και ο ίδιος.
