Tied Together Review

Το δέσιμο δύο φίλων έγινε η αφορμή για… μπελάδες!

Μια ωραία μέρα, μια ομάδα επιστημόνων δημιούργησε τέσσερα μικροσκοπικά τέρατα για να δοκιμάσει τις δεξιότητες συνεργασίας τους. Έτσι τους έδεσαν μαζί με μια μικροσκοπική αλυσίδα και τους επέτρεψαν να προχωρήσουν, μέσα από πολλές δυσκολίες και επιπλοκές που μόνο οι επιστήμονες μπορούν να σκεφτούν, βάζοντας μέσα τόσο χρώμα και δημιουργικότητα. Εμείς λοιπόν, είμαστε τα τέρατα και οι επιστήμονες μας παρακολουθούν. Στο κεντρικό μενού μας δίνεται η αίσθηση ότι βλέπουμε σκηνές από το παιχνίδι μέσα από μια άλλη κεντρική οθόνη CRT.

Στην ιστορία αυτή μας δίνονται αποστολές, με τελικό σκοπό να τερματίσουμε τη κάθε πίστα μαζεύοντας τα κλειδιά που χρειάζονται. Υπάρχει ένα χρονόμετρο όπου μας λέει πόση ώρα κάναμε για να το καταφέρουμε. Στη κάθε μία πίστα, υπάρχουν τρία βραβεία, το χάλκινο εάν απλά τη τερματίσαμε και το ασημένιο με το χρυσό εάν καταφέραμε να το κάνουμε σε χρόνο ίσο ή λιγότερο με αυτόν που αναγράφεται δίπλα στο κάθε βραβείο. Πέρα από αυτό, δεν υπάρχει καταγραφή βαθμολογίας.

Με ελάχιστους διαλόγους να μεσολαβούν, βλέπουμε δύο πλασματάκια δεμένα μεταξύ τους, που απλά λειτουργούν ως πειραματόζωα για να καταφέρουν να προχωρήσουν παρακάτω περνώντας από εμπόδια, όπως λάβα και ανεμόμυλους, για να μαζέψουν τα απαραίτητα κλειδιά και να περάσουν με επιτυχία τη κάθε πίστα. Ως ομάδα πρέπει να συντονίζετε την κίνηση, να πηδάτε και να κινείστε με πολύ καλό συγχρονισμό ακόμα και πάνω στους τοίχους για να ολοκληρώσετε τα επίπεδα και να παραμείνετε ζωντανοί. Αυτό δεν είναι τόσο εύκολο όσο ακούγεται, αλλά αυτό είναι που το κάνει διασκεδαστικό. Και κάθε φορά που δεν θα τα καταφέρνετε, ακολουθεί ένα χάος παρέα με πολύ γέλιο. Στο duo mode (για δύο παίκτες) υπάρχουν διαθέσιμα 40 levels, ενώ στο party mode (2-4 παίκτες) υπάρχουν 25 και μπορούν να παιχτούν με όποια σειρά επιθυμεί ο παίκτης. Αν θέλουμε τις παίζουμε και όλες, χωρίς καθόλου πίεση.

Εξ’ αρχής μαθαίνουμε πως η πρόοδός μας αποθηκεύεται αυτόματα, οπότε δεν υπάρχει κάποια επιλογή για save. Όταν ο παίκτης που κρατά το χειριστήριο τραυματίζεται, ο άλλος παίκτης έχει το περιθώριο να τον σώσει. Εάν σκοτωθούν και οι δύο και τελειώσουν οι ζωές τους, η πίστα ξεκινά από την αρχή. Όταν αυτό συμβεί δονείται το χειριστήριο του παίκτη που τραυματίστηκε.

Το κακό είναι ότι δεν υπάρχει single-player mode, οπότε δεν δίνεται πρακτικά η επιλογή να το παίξουμε μόνοι μας, και αναγκαστήκαμε είτε να παίζουμε δύο ρόλους με δύο χειριστήρια ταυτόχρονα, είτε να παίξουμε με κάποιον φίλο μας χωρίς να το θέλουμε πάντα. Είναι πολύ πιο διασκεδαστικό να παίζεις με φίλους αντί να παίζεις μόνος, αλλά μας κακοφάνηκε η έλλειψη της επιλογής. Δεν υποστηρίζει online multiplayer ούτε παρέχεται κάποια βοήθεια, έστω μέσω κάποιου αντικειμένου στους παίκτες. Ο σταυρός και το δεξί joystick δεν παίξουν κανέναν ρόλο εδώ, και μόνο ο βασικός παίκτης μπορεί να έχει τον έλεγχο στο κεντρικό μενού και στην επιλογή πίστας. Εάν μπείτε στη διαδικασία να το τερματίσετε σε όλα τα modes, θα σας πάρει αρκετό χρόνο, με μεγάλη παρέα όμως θα βγει πολύ πιο σύντομα.

Τα γραφικά είναι μέτρια, animated, τα χρώματα είναι όμορφα και έντονα αλλά ο σχεδιασμός θυμίζει πολύ ένα παιχνίδι που θα παίζαμε στο κινητό μας, χωρίς να δίνουν κάτι το αξιοσημείωτο. Η μουσική θυμίζει λίγο τις επικίνδυνες αποστολές και είναι αρκετά ευχάριστη, αλλά και συνηθισμένη. Δεν έχει κάτι το ιδιαίτερο, ούτε και κουράζει, αλλά ο επαναλαμβανόμενος ήχος όταν ο παίκτης χάνει μετά από κάποιο σημείο μας έκανε να θέλουμε να βάλουμε δική μας μουσική για να χαλαρώσουμε και να παίξουμε.

To review βασίστηκε στην ψηφιακή έκδοση του παιχνιδιού για το Nintendo Switch, η οποία μας παραχωρήθηκε από την Headup Games.