Το αντίο του Μανού Τζινόμπιλι ξεσήκωσε μια θύελλα θετικών αντιδράσεων σε όλο το μπασκετικό πλανήτη.
Ο Εμάνουελ Νταβίντ Τζινόμπιλι όπως είναι το πλήρες όνομα του ήταν μια από τις πλέον αγαπητές φιγούρες σε όλη την υφήλιο και ένας παίκτης που η αλήθεια είναι ότι ποτέ δεν περιμέναμε ότι θα….σταματήσει. Κάθε χρόνο εδώ και πολλά συνέχιζε τον δρόμο του και μοιάζει περίπου αστείο ότι μετά από 23 ολόκληρα χρόνια αποφάσισε να πει τη λέξη τέλος. Ήταν ένα πρότυπο συνέπειας μπασκετμπολίστας αλλά για αυτό θα πούμε περισσότερα στη συνέχεια.
Την απόφαση την πήρε δύσκολα και υπάρχει μπόλικο παρασκήνιο. Οι καλά ενημερωμένοι συνάδελφοι στην Αμερική λένε ότι σχεδόν….αντάλλαξε ένα χρόνο ακόμη στα γήπεδα με τη θέληση των Σπερς να τον βάλουν άρον-άρον στο προπονητικό τους επιτελείο. Όχι ότι θα τους χάλαγε να περιμένουν ένα ακόμη χρόνο. Αλλά όπως ακούγεται ο Γκρεγκ Πόποβιτς δεν πρόκειται να συνεχίσει στον πάγκο της ομάδας μετά το 2019 που τελειώνει το συμβόλαιο του με την ομάδα.
Ο θάνατος της γυναίκας του τον έχει καταβάλλει και θα είναι ο τελευταίος που θα κρατήσει όρθιο το μπασκετικό Άλαμο στο Τέξας. Ο Ντάνκαν και ο Μανού σταμάτησαν, ο Πέρκερ έφυγε και ο Πόποβιτς από του χρόνου μάλλον θα περάσει σε κάποιο διοικητικό πόστο γιατί ούτε ο ίδιος, ούτε οι Σπερς θέλουν να τελειώσει η σχέση τους. Οι Σπερς εδώ και χρόνια αποτελούν πρότυπο λειτουργίας και ομάδας με αρχές. Δεν κάνουν τίποτε στη τύχη, το προπονητικό τους πρόγραμμα που εφαρμόζεται τα τελευταία χρόνια είναι επαναστατικό και διαφέρει από κάθε άλλη ομάδα του πλανήτη (θα γράψουμε κάποια στιγμή λεπτομέρειες σε ένα άλλο άρθρο) και λειτουργούν με αρχές οικογένειας. Στον Τζινόμπιλι βλέπουν εδώ και καιρό τον διάδοχο του Πόποβιτς και ήθελαν αυτή ακριβώς την τελευταία –πιθανώς- χρονιά του «Πόουπ» ο Τζινόμπιλι να μην παίζει αλλά να μαθαίνει τα μυστικά της επόμενης θέσης του! Αυτά ως ένα παράθυρο στο μέλλον.
Για τους ανθρώπους της γενιάς μου ο Αργεντίνικος αθλητισμός λόγω ποδοσφαίρου είναι μια πολύ βρώμικη ιστορία. Το 1978 στο Μουντιάλ που έγινε στη χώρα η Αργεντινή νίκησε στην παράταση τους Ολλανδούς με 3-1 και πήρε το τρόπαιο. Εκείνη την εποχή παρακολουθούσα και ποδόσφαιρο εκτός από μπάσκετ και ο τρόπος που έπαιζε η Ολλανδία μάγευε.
Γρήγορο ποδόσφαιρο, παίκτες αθλητικοί και ένας ηγέτης από άλλο ανέκδοτο, ο Γιόχαν Κρόιφ. Θυμάμαι ακόμη τη βραδιά του τελικού και το πόσο άβολα ένιωσα όταν είδα εκατομμύρια χαρτάκια να πέφτουν από τον ουρανό την ώρα που οι Αργεντίνοι σήκωσαν το τρόπαιο. Στα χρόνια που ακολούθησαν, στα χρόνια που σιγά σιγά η αθωότητα έδωσε τη θέση της στην γνώση και η γνώση στις φήμες ακούστηκαν πολλά για εκείνο το Παγκόσμιο Κύπελλο. Η πιο διαδεδομένη θεωρία συνωμοσίας είναι ότι οι Αργεντίνοι ήταν ντοπαρισμένοι αφού δεν υπήρχαν ακόμη έλεγχοι εκείνη την εποχή. Η λέξη ντόπινγκ ήταν κάτι σχεδόν άγνωστο στους αμύητους και τότε οι αμύητοι στον πλανήτη ήταν εκατοντάδες εκατομμύρια. Φυσικά ποτέ δεν αποδείχθηκε κάτι τέτοιο. Ποτέ δεν βρέθηκε όμως και λογική εξήγηση για το πως οι γηπεδούχοι κατάφεραν να βγάλουν φρέσκοι και τρέχοντας δαιμονισμένα την παράταση του αγώνα και οι Ολλανδοί να ψάχνουν για….αέρα.
Το σίγουρο είναι ότι στη χουντική Αργεντινή του 1978 έγιναν άλλα πολλά. Ακόμη και την εποχή του Μουντιάλ αεροπλάνα γεμάτα με αντιφρονούντες καθάριζαν τη χώρα και πέταγαν χωρίς αλεξίπτωτο στα σύνορα με τη Χιλή ή ακόμη και μέσα στα εδάφη του Περού τους πολιτικούς κρατούμενους. Και μέσα στα κορμιά που πετάχτηκαν στο κενό ήταν πολιτικοί, λογοτέχνες, καλλιτέχνες που χάθηκαν νύχτα από τα σπίτια τους και δεν βρέθηκαν ποτέ! Το σίγουρο είναι ότι το 6-0 επί του Περού που άνοιξε την πόρτα της Αργεντινής για τον τελικό εκείνου του Μουντιάλ έχει περάσει στην ιστορία ως ένα από τα πλέον αμφιλεγόμενα παιχνίδια στην ιστορία των Παγκοσμίων Κυπέλλων.
Άλλοι είπαν ότι η χουντική κυβέρνηση απείλησε τους ποδοσφαιριστές του Περού ότι δεν θα έφευγαν από τη χώρα, άλλοι είπαν ότι ο Κιρόγα ο τερματοφύλακας των ηττημένων που καταγόταν από την Αργεντινή δεν έπρεπε να παίξει ποτέ σ΄ εκείνο το παιχνίδι. Και άλλοι μίλησαν για μια καραμπινάτη υπόθεση δωροδοκίας. Τα σενάρια αυτά τροφοδοτήσει δεκάδες ρεπορτάζ από τότε μέχρι και σήμερα σχεδόν 40 χρόνια αργότερα αλλά και πολλά λογοτεχνικά βιβλία*.
Όταν μερικά χρόνια αργότερα ήρθε το «χέρι του Θεού» και ο Μαραντόνα η Αργεντινή είχε ταυτιστεί πλέον με κάτι κάλπικο. Με κάτι βρώμικο αφού κάθε της μεγάλη νίκη συνοδευόταν από παράξενα περιστατικά. Όλα αυτά μέχρι την αλλαγή του αιώνα όταν εμφανίσθηκε μια προικισμένη γενιά μπασκετμπολιστών με επικεφαλής τον Τζινόμπιλι. Παίκτες που τίμησαν τη φανέλα της χώρας, έκαναν μεγάλες διεθνείς καριέρες και κυρίως κατάφεραν να αλλάξουν το στερεότυπο που συνόδευε τον διεφθαρμένο Αργεντίνικο αθλητισμό, ταυτισμένο με χούντες και με αμφιλεγόμενους ποδοσφαιρικούς αγώνες.
Η Αργεντινή χρωστάει στον Τζινόμπιλι από 10 μετάλλια σε μεγάλες διοργανώσεις με κορυφαία στιγμή την κατάκτηση του χρυσού στους Ολυμπιακούς της Αθήνας. Ακόμη και στις ήττες τους οι Αργεντίνοι μπασκετμπολίστες κατάφεραν να πείσουν ότι ήταν από «άλλη πάστα» και εκπροσωπούσαν κάτι διαφορετικό. Το 2002 έχασαν στην Ινδιανάπολη τον τελικό του παγκόσμιου πρωταθλήματος με ένα σφύριγμα δώρο του Νίκου Πιτσίλκα στους Σέρβους. Για αυτούς τους λόγους αλλά και για μερικούς ακόμη ο Τζινόμπιλι κατάφερε να γίνει μια φιγούρα που τύγχανε της καθολικής αποδοχής και το αντίο του σκόρπισε συγκίνηση σε όλο το μπασκετικό κοινό.
ΥΓ Σημειώστε ότι για τους Αργεντίνους δεν υπάρχει….Τζινόμπιλι. Η σωστή προφορά του ονόματος του είναι Χινόμπιλι αλλά αυτό είναι μια άλλη ιστορία.
*Ένα εξαιρετικό βιβλίο που δίνει ακριβώς και με υπέροχο τρόπο το κλίμα της εποχής σε Αργεντινή και Περού είναι το αστυνομικό μυθιστόρημα «Η εσχάτη των ποινών» του Περουβιανού Σαντιάγο Ρονκαλιόλο που κυκλοφορεί εδώ και μερικά χρόνια στα Ελληνικά από τις εκδόσεις Καστανιώτη.
