Μια γυναίκα που την έλεγαν Σύλβια Πλαθ

Μία από τις σημαντικότερες ποιήτριες του 20ου αιώνα, η Σύλβια Πλαθ έδωσε τέλος στη ζωή της στις 11 Φεβρουαρίου του 1963.

Από πολύ νωρίς δείχνει το ιδιαίτερο χάρισμα που είχε στο να «στιχουργεί», καθώς σε ηλικία μόλις 8 ετών εκδίδει το πρώτο της ποίημα. Την ίδια περίοδο θα χάσει τον πατέρα της- μια αυστηρή, συντηρητική φυσιογνωμία, εξόριστος ναζιστής- . Χρόνια αργότερα στο γεμάτο οργή ποίημά της «Daddy» θα καταλήξει με το λυτρωτικό στοίχο «Daddy, daddy, you bastard, I'm through».

Η Πλάθ συνεχίζει να γράφει ποιήματα, ενώ ταυτόχρονα διακρίνεται για τις μαθητικές επιδόσεις της, οι οποίες θα αποτελέσουν και το εισιτήριο για το Smith College. Από τα πρώτα χρόνια της ενηλικίωσής εμφανίζει μανιοκατάθλιψη και προς το τέλος των σπουδών της θα προσπαθήσει για πρώτη φορά να θέσει τέρμα στη ζωή της.

«Το να πεθαίνεις» - έγραφε στο ποίημα «Λαίδη Λάζαρος»- «είναι μια τέχνη, όπως και καθετί άλλο. Εγώ το κάνω εξαιρετικά καλά. Eτσι όπως το κάνω είναι σαν κόλαση. Έτσι όπως το κάνω μοιάζει αληθινό. Mπορείς να πεις ότι έχω το χάρισμα».

Η ψυχολογική κατάρρευση, που βίωσε η Πλαθ, εκείνη τη περίοδο θα καταγραφεί στο ημι-αυτοβιογραφικό μυθιστόρημα της «Γυάλινος Κόσμος». Την πρώτη της απόπειρα να αυτοκτονήσει ακολουθεί ο προσωρινός εγκλεισμός της σε ψυχιατρικό ίδρυμα και η ολοκλήρωση των σπουδών της. Η αποφοίτησή της συνοδεύτηκε από υποτροφία για το Πανεπιστήμιο του Cambridge. Η ποίηση συνεχίζει να αποτελεί την εκτόνωσή της ενώ περιστασιακά εκδίδει ορισμένα ποιήματά της στην φοιτητική εφημερίδα Varsity.