Zoe Review

Στον δρόμο της απώλειας.

Ο Cole, εργάζεται ως μηχανικός τεχνητής νοημοσύνης, σε εταιρεία που προσφέρει τεχνολογία εργαλεία, ρομαντικών σχέσεων. Με την εταιρεία να πρωτοπορεί, ανακαλύπτοντας αλγόριθμο που καθορίζει την επιτυχία μιας σχέσης, τα νερά ταράζει ο σχεδιασμός τεχνητών-συνθετικών ανθρώπων, βιολογικών ρομπότ, προορισμένοι να γίνουν οι τέλειοι σύντροφοι. Ο Cole, θα γοητευτεί απ’ τη συνάδελφό του Zoe, ενώ οι συνθετικοί κλώνοι, γίνονται σιγά σιγά το μέλλον των ανθρώπινων σχέσεων.

Ένα υπαρξιακό sci-fi-ερωτικό φιλμ, είναι το Zoe, του έμπειρου Drake Doremus, δημιουργού πολλών μεγάλου μήκους φιλμ, με το συγκεκριμένο ν’ αποτελεί μια πικρή και απαισιόδοξη δυστοπική καταγραφή, του μέλλοντος που έρχεται, αντικαθιστώντας όλα όσα γνωρίζαμε περί ανθρώπινων σχέσεων και ύπαρξης γενικά, καθώς σύμφωνα με τον Doremus, το βιολογικά ανθρώπινο στοιχείο, αποτελεί είδος προς εξαφάνιση, κάτι που σιγά σιγά αντικαθίσταται από συνθετικά ρομπότ, έτοιμα να ικανοποιήσουν κάθε ερωτική επιθυμία του σύγχρονου υλιστή ανθρώπου. Ένα σενάριο που προκύπτει απ’ τον προβληματισμό των δημιουργών για την λάθος, σύγχρονη πορεία του ανθρώπινου είδους, με την ολική στροφή του στην ψυχρή και αλαζονική χρήση της τεχνολογίας, αναθέτοντας κάθε ελπίδα της προσωπικής του εξέλιξης και επαφής σε μηχανές, προγραμματισμένες να λύσουν τα υπαρξιακά του κενά και ματαιοδοξίες.

Γενικώς, όλοι αυτοί οι φιλοσοφικοί (αλλά και ρεαλιστικοί στοχασμοί) και γενικότερο concept του φιλμ, μας βρίσκουν απόλυτα σύμφωνους, ενώ ο κ. Doremus, προσπαθεί να κεντράρει στη σχέση του πρωταγωνιστή επιστήμονα, με την συνθετική Zoe, σε μια απέλπιδα προσπάθεια υπαρξιακής κατανόησης και συναισθηματικής κάλυψης, ενώ η επικοινωνία των δύο αυτών πρωταγωνιστούν, καλύπτει το μεγαλύτερο μέρος του φιλμ. Το θέμα είναι πως αν και σκηνοθέτης και σεναριογράφοι, έχουν πιάσει απόλυτα το νόημα της ιδέας που καταπιάνονται, το όλο στόρι μένει σε μια ψυχρή και αρκετά άτονη καταγραφή των γεγονότων, χωρίς κάποια ιδιαίτερη πινελιά που θ’ απογειώσει το αρχικό, ενδιαφέρον στόρι και έτσι το main concept άνθρωποι-κλώνοι-ύπαρξη, μένει ανεκμετάλλευτο, χωρίς κάποια προσπάθεια για κάτι ανώτερο. Δυστυχώς εδώ έχουμε μια πολύ καλή ιδέα, χωρίς την ανάλογη υποστήριξη, καθώς όλα εδώ μένουν σε μια επιφάνεια που δεν οδηγεί τα πράγματα παρακάτω, ούτε προσθέτει σεναριακά plot twists που θα ιντριγκάρουν τον θεατή, καταλήγοντας σε ένα μάλλον, άνευρο αποτέλεσμα, που υπολείπεται ψυχής και υποβιβάζει εν τέλει, το ίδιο το θέμα του.

Στο Zoe, θα βρείτε κάποιες όμορφα γυρισμένες και στυλιζαρισμένες σκηνές, εξαιρετικές εικαστικά εικόνες από ένα μάλλον καταθλιπτικό μέλλον, όπου κάθε αξία έχει χάσει το νόημά της, ένα γενικότερο κολλάζ σκηνών, που σίγουρα είναι ενδιαφέρον για τους οφθαλμούς, οι οποίοι προσέχουν περισσότερο το καθαρά εικονοπλαστικό κομμάτι, παρά την ροή και εξέλιξη του φιλμ, καθώς αυτή στην ουσία δεν υφίσταται, δίνοντας την εντύπωση, μιας κατασκευής που έμεινε στη μέση. Την ουσιαστική έλλειψη πλοκής, έρχεται να συμπληρώσει και μια συνεχής μουσική υπόκρουση που παραφορτώνει κάθε σκηνή, με σκοπό τη συναισθηματική φόρτιση, με τρόπο μάλλον άκομψο και πιεστικό, καθώς εδώ πρόκειται για μια κατάχρηση που και κουράζει, αλλά και βγάζει το φιλμ απ’ τον αρχικό του στόχο, θυμίζοντας έτσι, περισσότερο ένα ξεφύλλισμα άλμπουμ, όμορφων φωτογραφιών. Δυστυχώς εδώ, δεν δημιουργείται η αγωνία για το τι θα συμβεί παρακάτω, ενώ το ερωτικό ειδύλλιο του ανθρώπου μηχανικού- με τη συνθετική Zoe, εξαντλείται γρήγορα, για να κρατήσει το ενδιαφέρον καθόλη τη διάρκεια, ασχέτως που το πρωταγωνιστικό δίδυμο, κάνει ότι μπορεί υποκριτικά.

Και ο Ewan McGregor και η Lea Seydoux, είναι δυο ηθοποιοί έμπειροι, με γνώση κια ταλέντο πάνω στην υποκριτική, κάτι που φαίνεται και απ’ τους εδώ ρόλους τους, με τον McGregor να χαρίζει μια αρκετά εκφραστική και λιτή ερμηνεία, προσπαθώντας να πάει σε βάθος το χαρακτήρα του, ενώ η Lea Seydoux ως Zoe, είναι επιβλητικότατη, δημιουργώντας μια αιθέρια περσόνα, που συγκινεί και καρφώνεται στο κεφάλι μας όποτε εμφανίζεται. Γενικώς, οι McGregor και Seydoux, είναι ότι καλύτερο έχει να μας παρουσιάσει συνολικά το Zoe, που με το ερωτικό-sci fi κλίμα που δημιουργεί, δεν καταφέρνει να ξεφύγει απ’ την επιφάνεια στην οποία, εξ αρχής εγκλωβίζεται.