Στις ημέρες του κορωνοϊού κι ο Θεός ξέρει ακόμη για πόσο, οι αποστάσεις στην κοινωνική ζωή θεωρούνται επιβεβλημένες. Είναι μέτρο πρόληψης και προστασίας.
Κατά μία έννοια όλοι νιώθουμε με αυτό τον τρόπο περισσότερο σταρ! Αναρωτιέστε φυσικά κι εύλογα «τί θέλει να πει ο ποιητής»;
Ίδιον των σταρ – στη συντριπτική πλειοψηφία αυτών τουλάχιστον – δεν είναι οι αποστάσεις από τους υπόλοιπους; Θα έλεγε κανείς ότι όσο πιο λαμπερός/η είναι, τόσο πιο μεγάλη είναι και η απόσταση που πρέπει να τον/την χωρίζει από τους θαυμαστές και τους ανταγωνιστές.
Τα τελευταία χρόνια τα social media παρέχουν στους σταρ την ασφάλεια να μειώσουν την απόσταση από τους υπόλοιπους, να γίνουν πιο “προσιτοί”, έστω και διαδικτυακά…
Πρόκειται όμως για έκφραση της εγγενούς διάθεσης κοινωνικότητας του ανθρώπου ή για την απόλυτη έκφραση εγωκεντρισμού η οποία ουσιαστικά μεγαλώνει χαοτικά την απόσταση;
Η κληρονομιά του Βίτας
Τέσσερις δεκαετίες πίσω στα ‘70s, στην αφρόκρεμα του παγκοσμίου τένις, συγκαταλεγόταν ο Βίτας Γκερουλάιτις. Μόνο η τριάδα των Μπιορν Μποργκ, Τζίμι Κόνορς, Τζον Μάκενρο, έλαμπε περισσότερο. Τους είχε νικήσει και τους τρεις…
Αλησμόνητη άλλωστε είχε μείνει η δήλωση του, δήλωση αυτοσαρκασμού, όταν νίκησε τον Κόνορς μετά από δεκαέξι σερί ήττες:
«Κανείς δε νικά το Βίτας Γκερουλάιτις δεκαεπτά φορές σερί»!
Ήταν τα χρόνια που «έχτιζαν» τους πρώτους σταρ με τη σημερινή του όρου έννοια …
Ο Γκερουλάιτις όμως ήταν ένας εντελώς διαφορετικός σταρ. Ήταν εκείνος που έκανε τους αντιπάλους του καλύτερους όχι μόνο στο κορτ αλλά κι έξω από αυτά. Τους βοηθούσε όπως οι ίδιοι έχουν παραδεχθεί να βγάλουν τον καλύτερο άνθρωπο που είχαν μέσα τους!
Στις 26 Ιουλίου 1975 μετά το τέλος ενός αγώνα στο WTT (World Team Tennis), κάλεσε όλους τους θεατές που ήταν στο γήπεδο στο ξενοδοχείο που διέμενε για να γιορτάσουν μαζί τα γενέθλια του.
Σε μια εποχή που το τένις διόγκωνε τη φήμη του και οι πρωταγωνιστές μεγάλωναν τις αποστάσεις μεταξύ τους και από το κοινό, ο γεννημένος στο Μπρούκλιν από Λιθουανούς μετανάστες έκανε ακριβώς το αντίθετο.
Την επομένη του σπουδαίου ημιτελικού με τον Μπιορν Μποργκ στο Wimbledon, ο ηττημένος Γκερουλάιτις πήγε στα προπονητικά κορτ και ζήτησε από το Σουηδό να κάνουν μαζί προπόνηση, ενώ μετά την ήττα από τον Μάκενρο στον τελικό του US Open διασκέδασε μαζί με το νικητή σε μπαρ της Νέας Υόρκης.
Ο Γκερουλάιτις έκανε τον κόσμο να νιώθει όμορφα. Μοίραζε τις ρακέτες του σε παιδιά με ειδικές ικανότητες για να τους προσφέρει χαρά, καλούσε σε δείπνο ανθρώπους που πήγαιναν να τον δουν να αγωνίζεται, μοίραζε το πιο ζεστό του χαμόγελο σε όλους.
Μέσα στο κορτ ήταν το «λιθουανικό λιοντάρι» όπως τον αποκαλούσαν, αλλά μόλις το ματς τελείωνε ήταν ένας υπέροχος άνθρωπος.
Ένας υπέροχος άνθρωπος ο οποίος κατάφερε να αποκρούσει και τους «δαίμονες» του, που τον οδήγησαν στα ναρκωτικά όταν «πάτησε τα τριάντα» του…
Κι όταν τους νίκησε, εκείνοι τον εκδικήθηκαν, προκαλώντας στα σαράντα του με ύπουλο τρόπο το θάνατο του, από διαρροή μονοξειδίου του άνθρακα ενώ κοιμόταν φιλοξενούμενος σε φιλικό σπίτι.
Τώρα λοιπόν επιτρέψτε μας να επαναφέρουμε το ερώτημα που θέσαμε νωρίτερα για τους σύγχρονους σταρ και τα social media τους:
«Πρόκειται όμως για έκφραση της εγγενούς διάθεσης κοινωνικότητας του ανθρώπου ή για την απόλυτη έκφραση εγωκεντρισμού η οποία ουσιαστικά μεγαλώνει χαοτικά την απόσταση»;