Είχα πάντα μια μπερδεμένη άποψη για το Wimbledon. Μου αρέσει η επιφάνεια: το χορτάρι που δίνει στο μπαλάκι εκρηκτικές ταχύτητες, το παιχνίδι που γίνεται πιο γρήγορο, η τεχνική που αποθεώνεται στο ισοζύγιο με την αντοχή. Το σερβίς/βολέ παιχνίδι, ό,τι κοντινότερο στο άλει-ουπ στο μπάσκετ και στο γκολ από κόρνερ στο ποδόσφαιρο, και σχωράτε με αν οι παραλληλισμοί κρίνονται αστείοι.
Δεν τρελαίνομαι για την ομοιομορφία, ποτέ δεν μου έκανε. Όλοι φοράμε λευκά. Όλοι τρώμε φράουλες με σαντιγί. Το dress code είναι πιο αυστηρό και από πάρτι της βασίλισσας στο Μπάκινχαμ. Μία από τις αγαπημένες μου Wimbledon ιστορίες είναι αυτή του Άγκασι, που αρνήθηκε να παίξει από το 1988 ως το 1990 επειδή δεν του άρεσε η παραδοσιοκρατία του τουρνουά. Στο τέλος, κι αυτός υπέκυψε βέβαια. Και χαμογέλασε πλατιά με το τρόπαιο του ’92.
Δεν με πειράζει που το περιθώριο για εκπλήξεις είναι πολύ μικρό: από τον θρίαμβο του Ιβανίσεβιτς το 2001 (No.125 που πήρε πρόσκληση με wild card), ουδείς εκτός του Top-4 δεν έχει κατακτήσει τον τίτλο. Ούτως ή άλλως, από το 1968 και έπειτα (Open Era), μόνο επτά παίκτες εκτός της κορυφαίας τετράδας έχουν φτάσει ως το τέλος. Ούτως ή άλλως ζούμε στην εποχή των τενιστικών τεράτων. Το πρώτο και μεγαλύτερο, ο Ρότζερ Φέντερερ, ανάγκασε και τους λίγους υπόλοιπους να φτάσουν σε επίπεδα σούπερμαν για να τον ανταγωνιστούν. Έτσι, μόλις τέσσερις παίκτες εκτός των Τζόκοβιτς, Φέντερερ, Ναδάλ και Μάρεϊ έχουν κατακτήσει οποιοδήποτε Grand Slam την τελευταία δεκαετία.
Για να μην με πείτε φαλλοκράτη, τον κόσμο του γυναικείου τον έχω αφήσει στον Δούσκα. Θα παίρνω σκονάκι κάθε μεσημέρι, να εξηγούμαστε δηλαδή.
Μου ζητήθηκε να κάνω προβλέψεις, αλλά δεν θα τσιμπήσω. Μπορεί να φταίει και η εποχή – τόσες προβλέψεις για το μέλλον της χώρας, που λέω να αφήσω να βρει την καλύτερη τετράδα ο Γαβαλάς, ο Λιώρης, ο Κωσταντόπουλος και οι λοιποί.
Παρέα με τη Λίλα και τον Γιαννίκο θα είμαστε στην παρέα σας για δύο εβδομάδες, από το μεσημέρι ως νωρίς το βράδυ. Με άσους, βολέ, κραυγές και βρυχηθμούς τενιστών, μπανάνες για τις κράμπες, φράουλες για την παράδοση. Με μικρές ιστορίες που προκύπτουν από το μεγαλύτερο και πιο ιστορικό τουρνουά τένις στον κόσμο.
Ησυχία, παρακαλώ.
Ξεκινάμε!