Το πιο σημαντικό στοίχημα σε μια τέτοια περίπτωση είναι ο αθλητής να κατανοήσει τη σημαντικότητα του να βάλει το “εγώ” κάτω από το “εμείς”.
Να πιστέψει δηλαδή την πεμπτουσία της ομάδας και να καταλάβει πως χωρίς τους υπόλοιπους ο ίδιος δεν είναι κάτι το ξεχωριστό. Στον ατομικό αθλητισμό, δεν παλεύεις με τους συμπαίκτες σου και τους αντιπάλους σου, παλεύεις μόνο με τους δαίμονες σου κι όσο πιο ψηλά φτάνει το ταβάνι σου, τόσο μεγαλύτεροι, πιο επικίνδυνοι και πιο φρικτοί δαίμονες εμφανίζονται.
Τσιτσιπάς λοιπόν ο… εξορκιστής! Σε μια πολύ τρυφερή ηλικία αυτός ο αθλητής κλήθηκε να αντιμετωπίσει μερικά μεγαθήρια που έχουν λύσει εδώ και χρόνια το πως θα γυμνάζονται, πως θα προετοιμάζονται, τι θα τρώνε, τι θα πίνουν, ποιους θα εμπιστεύονται, ακόμα και το τι πρέπει να σκέφτονται όταν κρατάνε την ρακέτα και παλεύουν για παγκόσμιο τίτλο και μερικά εκατομμύρια δολάρια.
Στο τένις όπως και στα περισσότερα ατομικά σπορ ο κάθε αθλητής έχει δύο αντιπάλους κι ο μεγαλύτερος δεν είναι συνήθως ο απέναντι, αλλά ο ίδιος σου ο εαυτός. Αν φτάσεις στο επίπεδο να κερδίζεις τον απέναντι, τότε σίγουρα τη μεγάλη μάχη με τον εαυτό σου την έχεις κερδίσει. Από εκεί και πέρα πρέπει να είσαι σταθερός στις μάχης σου. Οι κορυφαίοι έχουν… μανιέρα, οι νέοι το ψάχνουν από μάχη σε μάχη και από τελικό σε τελικό.
Ο Στέφανος Τσιτσιπάς έχει δείξει πως το μέλλον είναι δικαιωματικά δικό του, αλλά για να το πάρει επισήμως και με συμβόλαιο πρέπει να αφήσει πίσω του μερικές από τις παιδικοεφηβικές του σκέψεις και να μπει στο προθάλαμο του άντρα.
Μόλις πατήσει το πόδι του εκεί δεν θα ξαναχάσει μεγάλο τελικό για πολλά από τα επόμενα χρόνια που έρχονται. Έχει μπροστά του μια αυτοκρατορία, ήδη έχει χτίσει τον χαρακτήρα τον υπηκόων του, ήδη ο στρατός του είναι έτοιμος να κάνει έφοδο. Το τελευταίο που πρέπει να αποφασίσει είναι αν θα μπει σαν τον Αττίλα τον Ούνο, ή σαν τον διπλωμάτη στρατηγό… Μέγα Αλέξανδρο!
