Ο καθένας από τους 11.000 περίπου αθλητές που συμμετέχουν στους Ολυμπιακούς Αγώνες έχει την δική του ιστορία. Ίσως καμία όμως δεν είναι τόσο δραματική όσο αυτή του μαραθωνοδρόμου Μαριάλ Γκουόρ, από το Νότιο Σουδάν.
Ο 32χρονος, την προσεχή Κυριακή θα σταθεί στην γραμμή εκκίνησης του ιστορικού αγωνίσματος στο Sambódromo του Ρίο Ντε Τζανέιρο, έχοντας ήδη πραγματοποιήσει το μεγάλο του όνειρο: να εκπροσωπήσει την χώρα του στους Ολυμπιακούς Αγώνες.
Ο Γκουόρ, είχε συμμετάσχει στην γιορτή του αθλητισμού και πριν από τέσσερα χρόνια στο Λονδίνο, αλλά τότε το είχε κάνει ως ανεξάρτητος, μια και η πατρίδα του, περίπου έναν χρόνο μετά την επίσημη αναγνώρισή της ως κράτος, δεν είχε καταφέρει να στείλει ομάδα στην Αγγλία.
Τέσσερα χρόνια μετά, ο Μαριάλ μπήκε στο «Μαρακανά» στην τελετή έναρξης, κρατώντας την σημαία της χώρας του, ένα λάβαρο βαμμένο στο αίμα χιλιάδων ανθρώπων, ανάμεσά τους και 28 μελών της οικογένειας του μαραθωνοδρόμου.
Ο Μαριάλ, γεννήθηκε σε ένα μικρό χωριό του νότιου Σουδάν, εν μέσω πολέμου, στον οποίον οι κάτοικοι της περιοχής διεκδικούσαν την ανεξαρτησία τους από το Σουδάν και την κεντρική κυβέρνηση του Χαρτούμ.
Παιδάκι ακόμα, οι γονείς του αποφάσισαν να τον φυγαδεύσουν από το Νότιο Σουδάν και να τον στείλουν σε έναν θείο του στο Χαρτούμ, όπου θεωρητικά θα ήταν πιο ασφαλής, έχοντας χάσει στον πόλεμο οκτώ αδέλφια και άλλα 20 κοντινά μέλη της οικογένειάς του.
Τελικά, χρειάστηκε τρία χρόνια για να φτάσει εκεί και πολλές φορές χρειάστηκε να τρέξει, όχι για ένα μετάλλιο, αλλά για να σώσει την ζβή του. Ο Μαριάλ, έπεσε θύμα απαγωγής δύο φορές και κάποια στιγμή πιάστηκε αιχμάλωτος από Σουδανούς στρατιώτες, αναγκαζόμενος να ζήσει ως σκλάβος της οικογένειας ενός αξιωματικού!
Όταν μετά από πολλές περιπέτειες κατάφερε να φτάσει στο σπίτι του θείου του, ένα βράδυ Σουδανοί στρατιώτες μπήκαν στην κατοικία και ένας απ’ αυτούς τον άφησε αναίσθητο, συντρίβοντάς του το σαγόνι με το όπλο του.
Μετά απ’ αυτό, αποφάσισε να εγκαταλείψει μια για πάντα το Σουδάν και τελικά το 1999 κατάφερε να αποδράσει από την χώρα με προορισμό την Αίγυπτο, ζητώντας μία καλύτερη τύχη στις Ηνωμένες Πολιτείες το 2001. Πήγε στο σχολείο, όμως αρνιόταν πεισματικά να τρέξει, καθώς οι αναμνήσεις από τα δραματικά χρόνια που είχε ζήσει έρχονταν πάντα στο μυαλό του. Οι δάσκαλοι και οι καθηγητές, βοήθησαν τον νεαρό πρόσφυγα να αφήσει πίσω του τα τραύματα του παρελθόντος και να αρχίσει να τρέχει ξανά.
Παράλληλα με τις αθλητικές του δραστηριότητες, σπούδασε χημεία και είδε με χαρά το Νότιο Σουδάν να γίνεται ανεξάρτητο κράτος, έχοντας αρνηθεί το 2012 να εκπροσωπήσει το Σουδάν στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Λονδίνου, θεωρώντας ότι αυτό θα αποτελούσε προδοσία απέναντι στους ανθρώπους που έχασαν τη ζωή τους για την ανεξαρτησία του Νότιου Σουδάν. Λίγο μετά τους Αγώνες του Λονδίνου και μετά από σχεδόν δύο δεκαετίες μακριά από την οικογένειά του, κατάφερε να επιστρέψει για λίγο στην ιδιαίτερη πατρίδα του, για να συναντήσει και πάλι την μητέρα του.
«Ήταν απίστευτα συναισθηματική στιγμή. Η μητέρα μου παραλίγο να με προσπεράσει χωρίς να με αναγνωρίσει, δεν ήξερε ποιός είμαι. Κάποιος της το είπε, με είδε και κατέρρευσε από το σοκ. Συνεχώς με άγγιζε και με ρωτούσε: ”Είσαι στ’ αλήθεια εσύ;”».
Η σχέση ανάμεσα σε Σουδάν και Νότιο Σουδάν παραμένει πάντα εύθραυστη και συχνά γίνονται μάχες ανάμεσα στις στρατιωτικές δυνάμεις των δύο χωρών.
Την ίδια ώρα ο Γκουόρ προσπαθούσε να εξασφαλίσει την πρόκριση για το Ρίο, περνώντας ξανά πολλές περιπέτειες, ευτυχώς λιγότερο δραματικές. Κατά την διάρκεια του μαραθωνίου της Οττάβα τον περασμένο Μάιο, την ώρα που προσπαθούσε να πιάσει το όριο, ένα όχημα των αγώνων το οποίο ακολουθούσε πήρε μία λάθος στροφή, με αποτέλεσμα να χάσει τον δρόμο και μαζί το εισιτήριο.
Τελικά, η IAAF επενέβη και του έδωσε το εισιτήριο για το Ρίο, ως ένας από τους μόλις τρεις αθλητές που εκπροσωπούν το Νότιο Σουδάν
στους Αγώνες (άλλοι πέντε Νοτιοσουδανοί αγωνίζονται με την ομάδα των προσφύγων, προερχόμενοι από το προσφυγικό στρατόπεδο Κακούμα της Κένυα).
Έτσι, την Κυριακή ο Γκουόρ θα σταθεί πλάι με τους υπόλοιπους αθλητές στην γραμμή της εκκίνησης του τελευταίου αγωνίσματος του Ρίο. Φαβορί για μετάλλιο δεν είναι, αλλά ο αγώνας του έχει ήδη δικαιωθεί. Αυτή τη φορά θα τρέξει, χωρίς τον εφιάλτη του πολέμου και της σκλαβιάς να τον κυνηγά…
