Τα όσα έζησε πριν 16 χρόνια με την πορεία… όνειρο και τη σαν σήμερα κατάκτηση του EURO 2004 σχολίασε ο Γιάννης Γκούμας.
Αναλυτικά οι δηλώσεις του στη σελίδα της ΕΠΟ:
Πότε, στη διάρκεια του τουρνουά, σκέφτηκες ότι το Κύπελλο μπορεί να το πάρει η Ελλάδα;
Tο πίστεψα μετά τη νίκη επί της Τσεχίας. Τόσο γιατί με αυτή τη νίκη προκριθήκαμε στον τελικό και μπορούσαμε πλέον να διεκδικήσουμε το τρόπαιο, όσο και για τη χρονική στιγμή που μπήκε το γκολ, στο τελευταίο λεπτό του πρώτου μέρους της παράτασης. Εκεί ένοιωσα πως «μας θέλει». Το πήρα σαν σημάδι.
Ποιες ήταν οι σκέψεις, τα συναισθήματά σου πριν από τον τελικό;
Κυριαρχούσε μέσα μου ηρεμία. Δεν είχα άγχος και αυτό οφείλεται στη σκέψη ότι είχαμε ήδη μια επιτυχημένη πορεία. Ήμασταν το αουτσάιντερ και θα αγωνιζόμασταν χωρίς να έχουμε τίποτε να χάσουμε, διεκδικώντας τις όποιες πιθανότητές μας να πάρουμε το Κύπελλο. Το άγχος το είχαν οι Πορτογάλοι ως γηπεδούχοι και αυτό μας έκανε, όλους στην ομάδα και εμένα προσωπικά, να αποβάλλουμε μεγάλο μέρος της πίεσης.
Ποια στιγμή του τελικού θυμάσαι χαρακτηριστικά (στην διάρκεια του αγώνα);
Τη στιγμή που το βλέμμα μου καρφώθηκε στην κερκίδα των Ελλήνων φιλάθλων και είδα στα πρόσωπά τους την ένταση και την προσπάθειά τους να μας μεταδώσουν την ενέργειά τους και να μας δώσουν ώθηση για τη νίκη. Έδειχναν ξεκάθαρα ότι το πίστευαν από το πρώτο ματς, αλλά ειδικά στον τελικό η σχέση που υπήρχε ανάμεσα στους φιλάθλους μας και την ομάδα ήταν κάτι συγκλονιστικό και μου έχει μείνει αξέχαστο.
Μοιράσου μαζί μας μια στιγμή που θυμάσαι μετά τη λήξη του τελικού.
Μόλις σφύριξε ο διαιτητής τη λήξη, πετούσαμε στον έβδομο ουρανό, είχαμε τρελαθεί, τα συναισθήματα δεν περιγράφονται με λίγες λέξεις. Ήταν κάτι αδιανόητο αυτό που ζούσαμε και ένοιωσα πραγματικά ευλογημένος που ο Θεός μας επέλεξε να ζήσουμε αυτές τις στιγμές ως αθλητές και ως άνθρωποι. Θυμάμαι λοιπόν, μέσα στην τρέλα των πανηγυρισμών, αυτή τη σκέψη να γεννιέται στο μυαλό μου και να πλημμυρίζει την καρδιά μου από ευτυχία. Ένοιωσα ευλογημένος!
Με ποιον, εκτός ομάδας, μίλησες πρώτα, μετά τη λήξη του τελικού και τι θυμάσαι πως είπατε;
Βρισκόταν στο γήπεδο η γυναίκα μου, οπότε ήταν εκείνη ο πρώτος άνθρωπος εκτός ομάδας με τον οποίο επικοινώνησα. Αγκαλιαστήκαμε, ήταν κι αυτή πολύ συγκινημένη, ως γυναίκα ποδοσφαιριστή της Εθνικής και ως Ελληνίδα. Δε θυμάμαι τι είπαμε, θυμάμαι όμως ότι αυτή η σφιχτή αγκαλιά ήταν κάτι σαν βάλσαμο, σαν… φάρμακο και τη χρειαζόμουν για να φύγει η τεράστια ένταση, η οποία μάλλον ήταν μεγαλύτερη σε μας τους παίκτες του πάγκου, καθώς όσοι αγωνίζονται αποβάλλουν μέρος της με την προσπάθεια που καταβάλλουν.
Τι σημαίνει για το ελληνικό ποδόσφαιρο σήμερα, η 4η Ιουλίου 2004.
Σήμερα δεν μπορώ να σκέφτομαι τίποτε άλλο, πέρα από το ότι «όλα είναι πιθανά» στον αθλητισμό και στη ζωή! Μια μικρή χώρα πέτυχε στο EURO 2004 κάτι που έμοιαζε όχι απλώς δύσκολο, αλλά ακατόρθωτο, επειδή έγινε μια οικογένεια. Αυτό έχει γίνει οδηγός στη ζωή μου και πιστεύω ακράδαντα πια ότι αν θέσεις στόχους και παλέψεις με όλες σου τις δυνάμεις γι’ αυτούς, μπορείς να πετύχεις πράγματα που μοιάζουν αδιανόητα. Με τέτοια νοοτροπία, μπορούν να έρθουν κι άλλες επιτυχίες για το ελληνικό ποδόσφαιρο.