Τα τελευταία τρία χρόνια ήταν μια τριετία τιμής και καθήκοντος για το ιταλικό ποδόσφαιρο. Η αδυναμία πρόκρισης της εθνικής Ιταλίας στο Μουντιάλ της Ρωσίας το 2018 ήταν δυσβάσταχτο γεγονός για ένα έθνος ποδοσφαιρικά περήφανο σαν τους Ιταλούς.
Άλλωστε αν δεν είχε περάσει κανείς τα εξήντα του, ήταν αγέννητος το 1958, την προηγούμενη δηλαδή φορά που αυτό είχε συμβεί.
Το «Φοίνικα από τις στάχτες του» ανέλαβε να αναγεννήσει ο Ρομπέρτο Μαντσίνι. Σήκωσε πρώτα τα μανίκια και μετά τα σκυμμένα κεφάλια από την αποτυχημένη θητεία του Τζιανπιέρο Βεντούρα.
Με άξονα το τρίπτυχο «ταλέντο – πάθος – εμπιστοσύνη», αποκατέστησε την ηρεμία στα αποδυτήρια κι άναψε ξανά το φιτίλι που είχε σβήσει.
Στα προκριματικά του Euro 2020 η ποδοσφαιρική Ιταλία άρχισε να νιώθει καλύτερα μέσα από τα αποτελέσματα, όμως ο Μαντσίνι έμεινε στη στόχευση του να δημιουργήσει μια ομάδα έτοιμη να πρωταγωνιστήσει στην επιστροφή της σε μεγάλη διοργάνωση.
Συνέχισε να δουλεύει στην κυκλοφορία και την κατοχή της μπάλας, επιδιώκοντας την κυριαρχία στο ματς από το πρώτο μέχρι το τελευταίο λεπτό. Την ίδια στιγμή δεν παρέλειψε λεπτό να κρατά το ακμαίο ηθικό και το οικογενειακό κλίμα στα αποδυτήρια που έκαναν χαρούμενους τους ποδοσφαιριστές που καλούνταν να αγωνιστούν με το εθνόσημο.
Στην τελική φάση του Euro 2020 καλείται να επιβεβαιώσει σε έναν «παράξενο» όμιλο (Τουρκία, Ουαλία, Ελβετία) την πρόοδο που συντελέστηκε, πριν πιστοποιήσει σε περίπτωση πρόκρισης στα νοκ άουτ τις δυνατότητες της.
Οι Ιταλοί, με δεδομένο ότι η εθνική τους ομάδα δίνει τα παιχνίδια του ομίλου στη Ρώμη, ανυπομονούν να βρεθούν στο γήπεδο για να υποστηρίξουν και να ευχαριστήσουν τους παίκτες και το Ρομπέρτο Μαντσίνι.
Να τον χειροκροτήσουν που δημιούργησε ξανά την ποδοσφαιρική οικογένεια η οποία τραγουδά περήφανα τον εθνικό ύμνο πριν τη σέντρα των αναμετρήσεων της και φέρνει το χαμόγελο στα πρόσωπα των Ιταλών που βρήκαν ξανά τη «σκουάντρα ατζούρα».
