Αυτή θα είναι η 47η έκδοση του UEFA Super Cup, σε μία επανάληψη του τελικού Ευρωπαϊκού Κυπέλλου το 1960 μεταξύ των δύο συλλόγων, που βρήκε νικήτρια τη Ρεάλ Μαδρίτης με σκορ 7–3. Ο πρώην τεχνικός διευθυντής της UEFA, Άντι Ρόξμπουργκ, αναπολεί τον αξιομνημόνευτο αυτόν τελικό στη Γλασκώβη, τον οποίο είχε δει ως έφηβος. Ο Ρόξμπουργκ και οι άλλοι παίκτες, συμπεριλαμβανομένου του έφηβου Άλεξ Φέργκιουσον, μπόρεσαν να δουν με τα μάτια τους ένα από τα σπουδαιότερα παιχνίδια όλων των εποχών. Ο Ρόξμπουργκ έγινε προπονητής της Εθνικής Σκωτίας και στη συνέχεια τεχνικός διευθυντής στην UEFA, μια θέση που κατέχει τώρα στην Ασιατική Συνομοσπονδία Ποδοσφαίρου, αλλά μετά από τόσο καιρό, η ανάμνηση εκείνου του τελικού εξακολουθεί να είναι πολύ έντονη.
«Το πρώτο πράγμα που θυμάμαι ήταν αυτή η λαοθάλασσα από πρόσωπα. Επίσημα υπήρχαν περίπου 127.000 άνθρωποι στο γήπεδο. Δεν υπήρχαν προβολείς στο «Hampden Park». Ήταν Τετάρτη βράδυ, μια μεγάλη βραδιά για το ποδόσφαιρο, με τέλειες συνθήκες. Όλοι ήταν ενθουσιασμένοι, γιατί η Άιντραχτ Φρανκφούρτης είχε νικήσει τη Ρέιντζερς με 12–4 σε δύο παιχνίδια στους ημιτελικούς. Η φήμη της σε εκείνο τον αγώνα ήταν στα ύψη στη Γλασκώβη. Οι περισσότεροι πίστευαν ότι η Άιντραχτ Φρανκφούρτης ήταν από άλλο πλανήτη. Το πρόβλημα ήταν ότι δεν κατάλαβαν ότι η Ρεάλ Μαδρίτης ήταν από άλλο σύμπαν. Η Ρεάλ είχε κατακτήσει τέσσερις σερί τίτλους και αυτός θα ήταν ο πέμπτος. Ήμουν απελπισμένος να δω τον Φέρεντς Πούσκας να παίζει ζωντανά για πρώτη φορά. Ήταν ο ήρωας μου».
Ο ποδοσφαιρικός ήρωας του Άντι Ρόξμπουργκ, ήταν εκπληκτικός για άλλη μία βραδιά, πετυχαίνοντας τέσσερα τέρματα, συνεχόμενα μάλιστα, ενώ ο Ντι Στέφανο σκόραρε τα υπόλοιπα τρία γκολ. To 1-0 για τη γερμανική ομάδα έγινε 6-1 για τη Ρεάλ και το τελικό 7-3 βρήκε τους Μαδριλένους να πανηγυρίζουν τον 5ο σερί τίτλο τους.
«Η Άιντραχτ ήταν μια πολύ καλή ομάδα, είχε ποιότητα και δεν τα παράτησε ποτέ», εξιστορεί ο Ρόξμπουργκ. «Αλλά η άλλη ομάδα ήταν απλά απίστευτη. Στο τέλος, το πλήθος δεν έφευγε. Απλώς χειροκροτούσε. Μερικοί είπαν ότι ήταν για 15 λεπτά, με γνήσιο χειροκρότημα. Εκείνο το βράδυ της Τετάρτης δεν θα ξεχαστεί ποτέ. Στο φως που ξεθωριάζει, αυτές οι λευκές φανέλες έμοιαζαν να ξεχωρίζουν».
