Περιπτώσεις σαν και αυτή της Σαχτάρ Ντόνετσκ δεν είναι πολλές στο ευρωπαϊκό ποδόσφαιρο. Άστεγη, εξόριστη από το “σπίτι” της, η μοναδική ουκρανική ομάδα με ευρωπαϊκό τίτλο (2009 το Κύπελλο ΟΥΕΦΑ) στα χρόνια της ανεξαρτησίας, αισθάνεται πλέον ξένη στην ίδια της τη χώρα… “Θύμα” και αυτή των πολυετών συγκρούσεων στο… ανεξάρτητο – σύμφωνα με τους Ρώσους – Ντόνμπας.
Με αφορμή τη “φωτιά” που έχει ανάψει στην Ουκρανία και τη εισβολή των ρωσικών στρατιωτικών δυνάμεων στη χώρα, το Novasports.gr σας θυμίζει το πρώτο ποδοσφαιρικό “θύμα” της εμπόλεμης κατάστασης στην περιοχή.
Στην εξορία για οκτώ χρόνια
Η Σαχτάρ εδώ και χρόνια έχει αφήσει το Ντόνετσκ και το υπερσύγχρονο “Ντόνμπας Αρένα”. Οι “μεταλλωρύχοι” άφησαν την πόλη τους μόλις ήχησαν τα τύμπανα του πολέμου στην περιοχή το 2014 και οι ρωσόφιλοι αντάρτες κατέλαβαν τη βάση τους. Οι παίκτες, οι προπονητές και το διοικητικό προσωπικό μετακόμισαν – θεωρούσαν προσωρινά – στο Κιέβο και αρχικά η Σαχτάρ αγωνιζόταν στο Λβιβ το οποίο απέχει 1.200 χιλιόμετρα από το Ντόνετσκ!
Στη μεγαλύτερη πόλη της δυτικής Ουκρανίας η κατάσταση δεν ήταν καλή για τη Σαχτάρ. Όχι μόνο δεν υπήρχαν σε κοντινή απόσταση οπαδοί της ομάδας, αλλά οι κάτοικοι της πόλης αντιμετώπιζαν κάπως… εχθρικά τη Σαχτάρ. Άλλωστε το Λβιβ θεωρείται το “κέντρο” του ουκρανικού εθνικισμού και η Σαχτάρ αντιπροσώπευε στα μάτια των κατοίκων της πόλης τους “άλλους”, τους… Ρώσους. Μάλιστα υπήρξαν και έντονες αντιδράσεις, με συνθήματα για “αποχώρηση των προδοτών” από την Λβιβ.
Η Σαχτάρ αναγκάστηκε στα μέσα της σεζόν 2016-17 να αλλάξει και πάλι πόλη και να αγωνιστεί στο Χάρκοβο, ενώ το ποδοσφαιρικό τμήμα έμενε και προπονούνταν στο Κιέβο.
Οι άδειες εξέδρες ανάγκασαν την προσφυγοπούλα Σαχτάρ να μετακομίσει εκ νέου. Τούτη τη φορά στην πρωτεύουσα, το Κίεβο, χρησιμοποιώντας το ανακαινισμένο “Ολιμπίνσκι” το οποίο είναι η έδρα της μεγάλης της αντιπάλου, Ντινάμο. Νέες αντιδράσεις, αυτή τη φορά από τους οπαδούς του συλλόγου της ουκρανικής πρωτεύουσας.
Οι εξέδρες και πάλι δεν γεμίζουν, ακόμα και αν στο Κιέβο υπολογίζεται ότι ζουν περίπου 250.000 πρόσφυγες από την περιοχή του Ντόνμπας. Και αυτό γιατί πρόκειται για ανθρώπους που άφησαν τα σπίτια τους και την περιουσία τους και με περιορισμένες οικονομικές δυνατότητες, προσπαθούν να κάνουν μια νέα ζωή. Που μυαλό για ποδόσφαιρο; Μονάχα σε σημαντικά ευρωπαϊκά ματς μαζεύεται αρκετός κόσμος και αυτός πηγαίνει απλά για να απολαύσει το ποδόσφαιρο.
Το γεγονός ότι η Σαχτάρ έχει επιβιώσει τόσα χρόνια μακριά από την έδρα της και τη βάση των οπαδών της, μοιάζει με ένα μικρό θαύμα. Παντού αισθάνεται “ξένη”, όμως έχει ακόμα τη στήριξη του δισεκατομμυριούχου Ρινάτ Αχμέτοφ, ο οποίος βοηθά οικονομικά το σύλλογο και προσπαθεί να τον διατηρήσει σε υψηλό επίπεδο. Ακόμα και αν ραγίζει η καρδιά του, βλέποντας έρημο το “στολίδι” του Ντόνετσκ, το “Ντόνμπας Αρένα”.
“Ένας εφιάλτης”
Με δύο όνειρα ζουν οι άνθρωποι της Σαχτάρ. Και τα δύο μοιάζουν άπιαστα στην παρούσα φάση. Το ένα είναι η κατάκτηση του Champions League. Το άλλο η επιστροφή στο Ντόνετσκ.
“Για ένα διάστημα ήταν ένας εφιάλτης. Όταν χάνεις το σπίτι σου, το γήπεδο σου, τη στήριξη των οπαδών σου, τα πάντα είναι μια δύσκολη κατάσταση. Αρχίσαμε από το μηδέν, το καταλαβαίνετε… Αν δεν είχαμε τον πρόεδρο μας, τότε δεν πιστεύω ότι ο σύλλογος θα υπήρχε ακόμα”, είχε δηλώσει ο CEO της Σαχτάρ, Σεργκέι Παλκίν.
Τι γίνεται με την έδρα της Σαχτάρ στο “ανεξάρτητο” Ντόνετσκ
Αν και δέχθηκε χτυπήματα από αντάρτες και ένοπλες δυνάμεις, οι φθορές δεν είναι τόσο μεγάλες και η διοίκηση της Σαχτάρ προσπαθεί να το διατηρεί σε ικανοποιητική κατάσταση. Μάλιστα τον Μάιο του 2018 έγινε αντικατάσταση του αγωνιστικού χώρου, ενώ σταδιακά επιδιορθώνονται οι ζημιές που έχουν προκληθεί – κυρίως – στον εξωτερικό “ιστό” του γηπέδου. Με την ελπίδα ότι η Σαχτάρ κάποια μέρα θα επιστρέψει στο “σπίτι” της. Στο Ντόνετσκ.
