Ο Αντελίνο Βιεϊρίνια την παθιασμένη αγάπη του, την τρέλα του για τον ΠΑΟΚ δεν την έκρυψε ποτέ. Όπως τόνισε στη συνέντευξη που έδωσε σήμερα (29/3) στην επίσημη ιστοσελίδα της ομάδας σε μέσο κοινωνικής δικτύωσης, αυτά ήταν που τον έκαναν να επιστρέψει στον “Δικέφαλο” μετά την πενταετή παρουσία του στη Γερμανία. Όσο για το πώς φαντάζεται την επόμενη μέρα, πάντως, μετά το τέλος της ποδοσφαιρικής του καριέρας, το να γίνει προπονητής δεν είναι κάτι που τον ενθουσιάζει.
Πότε περιμένεις να επιστρέψουμε στο γήπεδο και στην ζωή μας την κανονική; «Νομίζω το πιο σημαντικό είναι υγεία. Το ποδόσφαιρο μπαίνει σε δεύτερο πλάνο, εμείς ζούμε από το άθλημα και θέλουμε το συντομότερο να επιστρέψουμε. Αλλά νομίζω πρώτα από όλα είναι η υγεία. Από πλευράς υγείας είμαστε καλά δεν βγαίνουμε από το σπίτι. Είναι κάτι καινούργιο δεν το έχουμε ζήσει ποτέ και δεν το περιμέναμε, προσπαθούμε να ζήσουμε με αυτές τις συνθήκες και ότι μπορούμε να κάνουμε, θα το κάνουμε. Έχουμε χρόνο τώρα να περάσουμε με τα παιδιά μας. Σε όλο αυτό, είναι αυτό που κρατάμε, γιατί εμείς οι αθλητές περνάμε χρόνο μακριά από το σπίτι. Οπότε από μια πλευρά μας βγήκε σε καλό. Με βοηθάει η κόρη μου να διαβάζω βιβλία».
Τι δουλειές έχεις κάνει στο σπίτι; «Ό,τι φαντάζεσαι! Έχω καθαρίσει την ταράτσα έχω βάλει σκούπα, αλλά δεν έχω σιδερώσει γιατί δεν γνωρίζω».
Τι είναι αυτό που λες στο παιδί σου; «Πρέπει να πούμε την αλήθεια ότι είναι ένας ιός που κολλάει εύκολα, πρέπει να προσέχουμε την υγεία μας και να ακολουθούμε τους κανόνες. Το σημαντικό είναι να πούμε την αλήθεια στα παιδιά για να γνωρίζουν τι γίνετε».
Σκέφτεσαι πως θα ήταν χωρίς το ποδόσφαιρο η ζωή σου; «Όχι! Και μετά το ποδόσφαιρο είμαι σίγουρος πως θέλω να μείνω στον αθλητισμό. Αρχίζω να σκέφτομαι τι μου αρέσει να κάνω στη συνέχεια της ζωής μου”.
Σκέφτεσαι να γίνεις προπονητής; «Πολύ δύσκολο μετά από τόσο χρόνια στο ποδόσφαιρο έχω μάθει πολλά πράγματα. Αλλά ένα από αυτά που δεν έμαθα είναι πως να έχω 20 διαφορετικούς χαρακτήρες να χειριστώ. Βοηθός μπορεί να γίνω, αλλά όχι πρώτος προπονητής».
Πώς αλλιώς θα μπορούσες να μείνεις στο χώρο του ποδοσφαίρου; «Ένα πράγμα που μου άρεσε πάντα είναι μάνατζερ. Τεχνικός διευθυντής δεν ξέρω, γιατί και αυτό απαιτεί να έρχεσαι σε κόντρα, αλλά αν πάρεις τις σωστές αποφάσεις μπορείς να κάνεις κάτι καλό».
Θα σε ενδιέφερε το κομμάτι των ακαδημιών; «Δεν είμαι τόσο παρών όσο θα ήθελα στην ακαδημία που έχω φτιάξει, αλλά θα ήταν κάτι που θα μου άρεσε. Είναι χαρά να βλέπεις παιδιά να κάνουν αυτό που αγαπάνε και να μην έχουν κάτι άλλο στο μυαλό τους».
Μπορεί ένας επαγγελματίας να διατηρήσει την αγάπη που είχε για το ποδόσφαιρο μικρός; «Ένας από τους λογούς που ήθελα να γυρίσω στον ΠΑΟΚ ήταν αυτός. Πέντε χρόνια στη Γερμανία ήταν φανταστικά, είχαμε πετύχει πολλά πράγματα, αλλά έφτασα σε ένα σημείο που ένιωθα ότι είχα χάσει την τρέλα του ποδοσφαίρου και για αυτό ήθελα να γυρίσω στον ΠΑΟΚ, γιατί κάθε μέρα εδώ ήταν γεμάτη χαρά».
Είσαι ευχαριστημένος με όσα έχεις πετύχει; «Κάθε χρόνο άλλαζα τα όνειρα μου όταν ήμουν μικρός. Αρχικά έγινα επαγγελματίας, ανέβαινα επίπεδο και συνέχιζα. Χωρίς τραυματισμούς θα μπορούσα να είχα κάνει κάτι παραπάνω αλλά είναι κάτι που ξεπέρασα».
Τι είναι αυτό που κάνει την διαφορά για σένα στην Ελλάδα; «Η πρώτη μέρα στον ΠΑΟΚ με άλλαξε εντελώς. Στην Πορτογαλία δεν υπάρχει το πάθος που υπάρχει εδώ. Η τρέλα, το πάθος που έχει ο σύλλογος με έκανε να τον αγαπήσω. Μπαίνεις μέσα στο γήπεδο και πρέπει να τα δώσεις όλα για τον κόσμο που είναι δίπλα στις κακές και στις καλές στιγμές».
Ποια στιγμή κρατάς; «Αν δεν θα κερδίσω άλλο πρωτάθλημα, θα είναι η φιέστα. Ο κόσμος που περίμενε τόσα χρόνια και το πάθος που υπήρχε είναι αυτό που θα κρατήσω. Πάλι είναι κάτι που αν δε το ζήσεις δεν μπορείς να το περιγράψεις. Αυτό που έκανε η ομάδα για εμένα και ο κόσμος που φώναξε το όνομα μου με έκανε να ξεχάσω τον τραυματισμό και να σκέφτομαι μόνο τη χαρά που έχω δώσει στην ομάδα. Νομίζω ότι ο κόσμος είχε καταλάβει πως τα είχαμε δώσει όλα».
Πώς αντιμετώπισε η κόρη σου τον τραυματισμό; «Στις πρώτες προπονήσεις δεν μπορούσε να βλέπει, κάθε φορά που έπεφτα κάτω χτυπιόταν και έλεγε τι έπαθε ο μπαμπάς μου. Όταν μπαίνω μέσα στο γήπεδο, τα ξεχνάω όλα».
Τι είναι πιο δύσκολο να είσαι αρχηγός ή μπαμπάς; «Να είσαι αρχηγός στον ΠΑΟΚ δεν είναι δύσκολο, είναι περηφάνια! Όλοι είμαστε αρχηγοί. Νομίζω στον αγωνιστικό χώρο υπάρχουν πολλοί αρχηγοί. Είναι πιο δύσκολο να είναι μπαμπάς».
Ποιοι παίκτες σε βοήθησαν στην καριέρα του; «Με είχαν βοηθήσει πάρα πολύ ο Ζορζ Κόστα και ο Βίκτορ Μπαϊα, οι Γκαρσία, Λίνο και Κονσεϊσάο, από όλους έμαθα κάτι. Πάντα κρατάς συμβουλές με όσους έχεις συνεργαστείς».
Είσαι καλός μπαμπάς; «Δεν ξέρω αν είμαι καλός μπαμπάς. Θα πρέπει να ρωτήσεις τη μικρή. Προσπαθούμε να της προσφέρουμε μια καλή ζωή, αλλά και με τις αρχές που μας είχαν δώσει οι γονείς μας. Προσπαθούμε να εξηγήσουμε τις δυσκολίες που αντιμετωπίσαμε εμείς μικροί, για να γνωρίζει πως είναι η ζωή».