Ο Τιμούρ Κετσπάγια μίλησε στην Daily Mail για τα χρόνια του στη Νιούκαστλ, την Εθνική Γεωργίας και την Ανόρθωση.
Η Γεωργία αντιμετωπίζει αύριο την Ιρλανδία για τα προκριματικά του Μουντιάλ. Με αφορμή αυτό το ματς, η αγγλική εφημερίδα πήρε συνέντευξη από τον προπονητή της ΑΕΚ, ο οποίος δήλωσε ότι δεν είναι υπερήφανος για τον λόγο που το πρόσωπό του παραμένει εξαιρετικά οικείο στους Άγγλους φιλάθλους.
Πρόκειται συγκεκριμένα για έναν πανηγυρισμό – ξέσπασμα σε νικητήριο γκολ του με την Νιούκαστλ σε ματς με την Μπόλτον, όπου έβγαλε την φανέλα του και την πέταξε στην εξέδρα, πριν κλωτσήσει τις διαφημιστικές πινακίδες.
«Δεν το έχω ξαναδεί και δεν θα το δω ποτέ. Δεν είμαι υπερήφανος γι’ αυτό», είπε αρχικά ο Κετσπάγια και πρόσθεσε:
«Ήταν μία κακή περίοδος για μένα, άξιζα να παίζω περισσότερο. Είχα την ευκαιρία να εκφραστώ και το έκανα. Αλλά δεν είναι κάτι που μου αρέσει. Με στενοχωρεί που ο κόσμος με θυμάται γι’ αυτό. Είναι κρίμα, γιατί έκανα πολλά περισσότερα για την ομάδα».
Ίσως το πιο σημαντικό που έκανε ήταν το πρώτο του γκολ με την φανέλα της Νιούκαστλ, το καλοκαίρι του 1997 απέναντι στην Κροάσια Ζάγκρεμπ, ένα τέρμα που εξασφάλισε την είσοδο της αγγλικής ομάδας για πρώτη φορά στους ομίλους του Τσάμπιονς Λιγκ. Όπως αποκάλυψε ο Γεωργιανός, ο σύλλογος έταξε πριμ 100.000 λίρες σε κάθε παίκτη μετά την πρόκριση, αλλά επειδή στο δικό του συμβόλαιο δεν προβλεπόταν, ο σύλλογος του το πήρε πίσω!
«Μου έδωσαν τα λεφτά αλλά μετά κατάλαβαν ότι δεν είχα ρήτρα πρόκρισης στο Τσάμπιονς Λιγκ στο συμβόλαιό μου. Το γκολ άξιζε 10 εκατ. λίρες, αλλά πήραν το πριμ πίσω! Ήταν εντάξει όμως, δεν προβλεπόταν στο συμβόλαιό μου και το δέχτηκα. Ζούσα το όνειρό μου στην Αγγλία και δεν με ενόχλησε».
Ο Κετσπάδια, διηγήθηκε πώς αντέδρασαν οι συμπαίκτες του όταν έμαθαν ότι αγόραζε ο ίδιος τα ποδοσφαιρικά του παπούτσια:
«Πήγα σε ένα εμπορικό κέντρο για να αγοράσω παπούτσια όταν υπόγραψα. Οι υπάλληλοι στο κατάστημα αθλητικών δεν μπορούσαν να το πιστέψουν. Ούτε οι συμπαίκτες μου. Μου εξήγησαν ότι θα είχα πλέον δωρεάν παπούτσια. Πάντα όμως αγόραζα μόνος μου τα πράγματά μου. Ακόμα και σήμερα αγοράζω τα παπούτσια μου»!
Επίσης, ο Κετσπάγια μίλησε για το γεγονός ότι η οικογένειά του αναγκάστηκε να αφήσει την Γεωργία το 1992 μετά από σοβετική εισβολή λέγοντας: «Είναι θλιβερό που δεν έχουμε γυρίσει πίσω».
Έπειτα από σχετικό…αίτημα του πρώην συμπαίκτη του στη Νιούκαστλ Στιβ Χάρπερ, ο Κετσπάγια ρωτήθηκε επίσης και για ένα …θρυλικό «ματς» paintball στο οποίο είχε συμμετάσχει και μάλλον το είχε πάρει περισσότερο σοβαρά απ’ ότι έπρεπε:
«Άκου, απλά δεν ήθελα να με χτυπήσουν! Πονάει πολύ. Έτσι ο καλύτερος τρόπος ήταν να πυροβολήσω τους άλλους πρώτος. Εντάξει, χτύπησα πολύ κόσμο, αλλά τουλάχιστον κερδίσαμε».
Ένα άλλο περιστατικό από τη Νιούκαστλ που εξιστόρησε στην Daily Mail, ήταν η αντίδρασή του όταν σε χριστουγεννιάτικη γιορτή οι συμπαίκτες του του έκαναν δώρο μία χτένα:
«Γέλασα πολύ. Μπορώ να αφήσω μαλλιά αν θέλω, απλά επιλέγω να ξυρίζω το κεφάλι μου! Πέρασα όμως πολύ καλά εκεί».
Ο Κετσπάγια, έγινε ομοσπονδιακός της Γεωργίας το 2009 και σε δημοσκόπηση εκείνης της εποχής, ήταν ο τρίτος πιο γνωστός Γεωργιανός μετά τον Στάλιν και την τραγουδίστρια Κάτιε Μέλουα!
«Η Μέλουα είναι πολύ καλή. Αλλά δεν θέλω να συγκρίνομαι με τον Στάλιν. Φέρνει κακές αναμνήσεις σε όλους».
Για την πορεία του με την Εθνική Γεωργίας, ο νυν τεχνικός της ΑΕΚ τόνισε:
«Είχα ρεκόρ 13 νίκες και 9 ισοπαλίες σε 40 ματς, αυτό δεν είναι άσχημο για μία χώρα σαν την δική μας. Μία ήττα από την Ιρλανδία στα προκριματικά του Euro 2016 μας στοίχισε. Ο ΜακΓκίντι είχε πετύχει δύο πολύ ωραία γκολ, το ένα νικητήριο στις καθυστερήσεις. Μετά ο ΜακΓκίντι εξαφανίστηκε και δεν έχει ξανασκοράρει από την Ιρλανδία. Ήμασταν πολύ άτυχοι, έπρεπε να κερδίσουμε. Αν κερδίζαμε, ίσως τα πράγματα να ήταν διαφορετικά για μένα και την ομάδα. Τώρα όμως νομίζω ότι η Ιρλανδία θα είναι πολύ δυνατή για μας».
Τέλος, ο Κετσπάγια αναφέρθηκε και στην πορεία του με την Ανόρθωση, την οποία οδήγησε στους ομίλους του Τσάμπιονς Λιγκ, μία πρωτιά για κυπριακή ομάδα:
«Καταπλήξαμε τους πάντες, ήμασταν μία μικρή ομάδα από την Κύπρο. Ήμασταν αήττητοι εντός έδρας και νικήσαμε τον Παναθηναϊκό. Απόλαυσα το να προπονώ έναν σύλλογο, αλλά όταν με κάλεσε η Εθνική ομάδα έπρεπε να πω το ναι. Μία μέρα όμως θα ήθελα να προπονήσω στην Αγγλία. Είναι το σπίτι του ποδοσφαίρου και βρίσκεται πάντα κοντά στην καρδιά μου».