Ο θρυλικός Γιώργος Κούδας, σε μία συνέντευξη εξομολόγηση στο Podcast «Κουβέντα στο ΠΙ & ΦΙ» θυμάται ιστορίες από το παρελθόν και μιλάει για θέματα που μέχρι σήμερα ποτέ ξανά του δεν είχε αναφερθεί.
– Αν ζούσατε στην σημερινή εποχή, με τις σύγχρονες πολυτέλειες που απολαμβάνουν οι αθλητές, τι είδους ποδοσφαιριστής θα ήσασταν;
«Ο ίδιος ποδοσφαιριστής θα ήμουν! Ο χαρακτήρας και το ταλέντο δεν αλλάζει. Εγώ το αγάπησα το ποδόσφαιρο. Σήμερα πιστεύω ότι οι ποδοσφαιριστές βάζουν το χρήμα πάνω από το ταλέντο, έχουν αλλάξει οι εποχές. Το ταλέντο είναι χάρισμα Θεού και αυτό εγώ το τίμησα.
Στη ζωή μου σέβομαι κάποια πράγματα. Ο Θεός μου έδωσε αυτό το χάρισμα και το δούλεψα. Όταν τελείωναν οι προπονήσεις και έβλεπα ότι κάτι δεν μπορώ να κάνω, το βελτίωνα με πάρα πολύ δουλειά. Προέρχομαι από φτωχή οικογένεια, δεν πρόδωσα ποτέ τις αρχές μου. Ποτέ δεν με συγκινούσαν τα λεφτά. Εκείνο που λέω με μεγάλη περηφάνια είναι ότι διαθέτω την μεγαλύτερη αποταμίευση: Την αγάπη του κόσμου. Είναι κάτι που δεν ανταλλάζεται με χρήματα».
– Αν γυρνούσατε τον χρόνο πίσω, ποιο παιχνίδι θα ξαναπαίζατε;
«Έχω παίξει τόσο με την Εθνική όσο και με τον ΠΑΟΚ με σπουδαίους αντιπάλους, όπως η Μπαρτσελόνα, η Μίλαν, η Μπάγερν κτλ. Η κάθε ομάδα είχε το δικό της ξεχωριστό βάρος. Θυμάμαι χαρακτηριστικά όταν παίζαμε εκτός έδρας κόντρα στην Μπαρτσελόνα και ο Αναστασιάδης πανηγύριζε έντονα όταν μείωσε σε 3-1. Τότε του είπα να μην πανηγυρίζει γιατί θα μας βάλουν άλλα τρία γκολ. Λες και ήμουν μάντης, το παιχνίδι τελείωσε 6-1!»
– Τί σας λείπει πιο πολύ από την εποχή που ήσασταν ποδοσφαιριστής;
«Όταν παρακολουθώ ένα παιχνίδι, νομίζω πως παίζω στον αγώνα! Παίζω με το μυαλό μου και σκέφτομαι πως θα ενεργούσα εγώ σε κάθε φάση. Σε αυτό το σημείο θέλω να πω κάτι σχετικά με την έννοια του ταλέντου. Ταλέντο είναι τα κλάσματα δευτερολέπτου που χρειάζονται ώστε να λάβεις την σωστή απόφαση και αυτό είναι κάτι που θέλω να το καταλάβει ο κόσμος γιατί συχνά παρερμηνεύεται»
– Τί θα απαντούσατε αν σας έλεγα ότι θα είχατε την ευκαιρία να φορέσετε ξανά την φανέλα του ΠΑΟΚ και να παίξετε στην Τούμπα έστω για ένα λεπτό;
«Το μυαλό ακούει ακόμα ποδοσφαιρικά, το σώμα δεν ακούει. Δεν ξέρω αν παρασυρθώ και βγω εκτός αγωνιστικού χώρου!»
– Κρατάτε επαφή με παλιούς συμπαίκτες ή αντιπάλους, όπου εκείνα τα χρόνια γράψατε ιστορία στο ελληνικό ποδόσφαιρο;
«Η έννοια του αντιπάλου ισχύει μόνο εντός αγωνιστικού χώρου. Είχα καλή σχέση με τον Μίμη Παπαϊωάννου που «έφυγε» από την ζωή, μιλάω με τον Καμάρα, τον Σιδέρη, τον Ελευθεράκη, τον Αντωνιάδη, τον Δομάζο και άλλους πολλούς. Για να τους αναφέρω όλους πρέπει να τους σημειώσω σε λίστα!»
– Ποιά ήταν η προετοιμασία σας πριν παίξετε έναν αγώνα;
«Λέμε πάντα ότι είτε είναι ένα μικρό παιχνίδι είτε ένα μεγάλο, υπάρχει άγχος. Δεν ήμουν άνθρωπος που θα πανηγύριζα έντονα ένα γκολ, πάντα πανηγύρισα με τους συμπαίκτες μου. Το 1972, όταν έκανα το 2-0 στον τελικό κυπέλλου με τον Παναθηναϊκό πήγα προς την κερκίδα γιατί κατάλαβα ότι ο κόσμος είχε μεγάλο πόθο να πάρουμε έναν τίτλο.
Όταν είχα λίγο περισσότερο άγχος κάπνιζα. Συνήθως έκανα τον σταυρό μου και έλεγα στον εαυτό μου: «Πρέπει να ανταμείψεις τον κόσμο για το εισιτήριο που πλήρωσε». Και έβγαινα απαλλαγμένος από κάθε άγχος όποια ομάδα και να αντιμετωπίζαμε»
– Τί μουσική ακούτε όταν θέλετε να χαλαρώσετε;
«Ακούω τα πάντα. Μεγάλωσα σε ένα σπίτι όπου ο πατέρας μου είχε δισκάκια του Τσιτσάνη, του Βαμβακάρη, του Καζαντζίδη, του Διονυσίου κτλ. Όταν ήμουν έφηβος άκουγα ιταλικά και γαλλικά τραγούδια. Μόνο τα σύγχρονα δεν ακούω, αυτό δεν είναι μουσική!».
– Ποιος είναι ο αγαπημένος σας Έλληνας καλλιτέχνης;
«Δεν μπορώ να ξεχωρίσω κανέναν. Δεν υπήρχε καλλιτέχνης με τον οποίο να μην είχα καλές σχέσεις. Ο Διονυσίου συγκεκριμένα, που ήταν και… ΠΑΟΚαρα, τελείωνε το πρόγραμμα του τα ξημερώματα και ερχόταν εκεί που παίζαμε για να παρακολουθήσει το παιχνίδι. Είχα φιλικές σχέσεις με τον Πάριο, Βοσκόπουλο, Μαρινέλλα και γενικότερα όλη εκείνη την γενιά μέχρι και σήμερα.
Όμως, έκανα και ένα λάθος στην ζωή μου. Δεν πρόλαβα να μιλήσω με τον Στέλιο Καζαντζίδη. Εκείνος έβαλε τον Μίμη Παπαϊωάννου ώστε να μας γνωρίσει. Με αγαπούσε πολύ και έλεγε τα καλύτερα λόγια για εμένα»
– Σχετικά με την εξωγηπεδική σας ζωή;
«Είχα στα πάντα ένα μέτρο. Θα πήγαινα και στα μπουζούκια αλλά δε θα καθόμουν μέχρι τα ξημερώματα και να πιω πολλά ποτά. Πάντα ήθελα να διασκεδάζω με μέτρο».
– Τι ρόλο έχει παίξει η σύζυγος στην ζωή σας;
«Θα χρησιμοποιήσω μια έκφραση που μου έλεγαν κάποιοι παλιοί συμπαίκτες μου: «Όταν θα βάλεις το χέρι σου στον ντορβά, είτε θα πιάσεις χρυσάφι είτε φίδια». Εγώ ήμουν τυχερός και έπιασα το διαμάντι! Είμαστε ακόμα τόσο αγαπημένοι και μπορούμε να συνεννοηθούμε με μόνο δύο λέξεις».
– Παρακολουθείτε την φετινή πορεία του ΠΑΟΚ;
«Ποτέ δε σταμάτησα να την παρακολουθώ. Ακόμα και όταν είχα κάποιες υποχρεώσεις υγείας και δεν μπορούσα να πάω στο γήπεδο, έβλεπα το παιχνίδι από την τηλεόραση. Παρακολουθώ όλα τα παιχνίδια, όχι μόνο του ΠΑΟΚ.
Το κακό με τον ΠΑΟΚ στο παρελθόν είναι ότι δεν φρόντισε να κάνει την κατάλληλη προετοιμασία, ώστε να προετοιμάσουν το έδαφος για την αποχώρηση των ποδοσφαιριστών που βαδίζουν στο τέλος της καριέρας τους. Αυτό έγινε κυρίως πέρυσι και πρόπερσι».
– Έχει ο Γιάννης Κωνσταντέλιας κάτι ξεχωριστό ώστε να είναι αυτός τελικά ο νέος Κούδας;
«Πιστεύω ότι έχει τεράστιο ταλέντο. Το ποδοσφαιρικό ταλέντο ολοκληρώνεται και ωριμάζει μέχρι τα 25. Πιστεύω ότι έχει τον χρόνο ώστε να το καλλιεργήσει ακόμη περισσότερο.
Όμως, ο καθένας έχει το δικό του ταλέντο. Ούτε Κούδας, ούτε Κρόιφ, ούτε Μέσι, ούτε Ρονάλντο θα ξαναβγεί. Δεν βγαίνουν κατ’ εικόνα και καθ’ ομοίωσιν οι ποδοσφαιριστές. Ο Κωνσταντέλιας έχει μεγάλο ταλέντο πρέπει να καλλιεργήσει το ταλέντο του με τον τρόπο που το καλλιέργησα και εγώ. Το σημαντικό αυτήν την περίοδο είναι να μην ακούσει τις… σειρήνες των εκατομμυρίων αλλά να τιμήσει το σήμα του ΠΑΟΚ που έχει στην φανέλα του».
– Θεωρείται πως το να μπείτε πρώτος στην Νέα Τούμπα θα είναι η ολοκλήρωση στην καριέρα σας;
«Αυτός θα είναι ο μεγαλύτερος μου πόθος, δηλαδή να ζω όταν θα ολοκληρωθεί η Νέα Τούμπα. Αν δεν ζω, θα πετάω σαν δικέφαλος αετός ψηλά πάνω από την Τούμπα!»
– Τέλος, ποιες λέξεις σας έρχονται στο μυαλό όταν ακούτε τον ΠΑΟΚ;
«Ουσιαστικά εγώ έζησα σε δύο οικογένειες. Από την μία η βιολογική μου και από την άλλη εκείνη που με… υιοθέτησε στα 12 μου. Αυτήν ήταν ο ΠΑΟΚ και σε εκείνη την ηλικία, το 1958, υπέγραψα το πρώτο μου δελτίο με την ομάδα! Περιμένω με μεγάλη ανυπομονησία να πατήσω στο νέο γήπεδο σαν να υπογράφω εκείνη την στιγμή το νέο μου δελτίο στον ΠΑΟΚ»