Ένα πελώριο αντίο σε μια ρομαντική εποχή. Εκεί όπου το ποδόσφαιρο γέννησε μύθους.. Έβγαλε πολλές «φουρνιές» σπουδαίων Ελλήνων ποδοσφαιριστών οι οποίοι συνάμα ήταν και μεγάλες προσωπικότητες συνδυάζοντας το ταλέντο με την αθλητική σεμνότητα.
Ο Τάκης Λουκανίδης ανήκε στην γενιά του «Γουέμπλεϊ». Αυτό θα τιμά πάντα η Ιστορία και δεν θα το λησμονήσουν ποτέ οι οπαδοί του Παναθηναϊκού.
Οι υπόλοιποι, θα μιλάνε για έναν από τους πληρέστερους ποδοσφαιριστές και προπάντων για τον αυθεντικό εκπρόσωπο εκείνων που γέμιζαν τα γήπεδα, έπλαθαν ποδοσφαιρική παιδεία, δημιουργούσαν γενιές και γενιές «πιστών» των γηπέδων.
Και που να υπήρχε η τηλεόραση, δηλαδή…
Αποχαιρετώντας μια από τις πιο εμβληματικές φυσιογνωμίες του Παναθηναϊκού και του Ελληνικού ποδοσφαίρου στο Κοιμητήριο Κηφισιάς έδωσαν το παρόν μεγάλες μορφές του αθλήματος και του αθλητισμού γενικότερα.
Συμπαίκτες, «αντίπαλοι» (τα εισαγωγικά διότι απλά μιλάμε για αυτούς που τον είχαν απέναντι μόνον στις τέσσερις γραμμές του γηπέδου), παράγοντες του συλλόγου, εκπρόσωποι της ΠΑΕ Παναθηναϊκός, ο πρώην πρόεδρος Γιώργος Βαρδινογιάννης, ο Θανάσης Γιαννακόπουλος εκπρόσωποι της Πολιτείας, απλοί φίλαθλοι.. Πολύς κόσμος!
Δεν υπήρχε μόνον το λευκό ή και το πράσινο μαζί στα στεφάνια. Υπήρχαν τα χρώματα των «αντιπάλων» όπως των παλαιμάχων του Ολυμπιακού, του Δημήτρη Μελισσανίδη και πολλών άλλων.
Απαρηγόρητοι όλοι όσοι έφερναν στις μνήμες τους εκείνες τις αλησμόνητες στιγμές. Ο Δομάζος, ο Αντωνιάδης, ο Καμάρας, ο Βασίλης Κωνσταντίνου, ο Νεστορίδης, ο «Εθνικάρας» Γιάννης Μαντζουράνης και τόσοι άλλοι δακρυσμένοι βλέποντας τον Τάκη Λουκανίδη να οδεύει στην τελευταία του κατοικία, εκεί στην γειτονιά των Αγγέλων τυλιγμένος με ότι λάτρεψε και υπηρέτησε. Τη σημαία του ένδοξου Παναθηναϊκού!