Όποιος παρακολουθεί τον Ατρόμητο γνωρίζει πως ο τρόπος που κινείται η ομάδα στο “χτίσιμο” του ρόστερ χαρακτηρίζεται από μεθοδικότητα και ενδελεχές ψάξιμο (πρωτίστως) χαρακτήρων. Μετά από μια χρονιά-παρένθεση που όλα στράβωσαν από την πρώτη αγωνιστική, η διοίκηση της ομάδας αποφάσισε να βάλει το “τρένο” και πάλι στις σωστές ράγες.
Προχώρησε σε ανανέωση του τεχνικού τιμ, των ανθρώπων που θα βρίσκονται δίπλα στους ποδοσφαιριστές (Ούμπιντες, Μπρίτο) αλλά και στη στελέχωση του τμήματος σκάουτινγκ με πρώην παίκτες της ομάδας που συνέβαλλαν τα μέγιστα στο να “μεγαλώσει” το όνομα του Ατρόμητου τα τελευταία 15 χρόνια.
Έτσι, στο ίδιο κλίμα, κινήθηκαν και συνεχίζουν να το κάνουν και στο μεταγραφικό σχεδιασμό. Βαδίζουν στα μονοπάτια του παρελθόντος, όταν το ρόστερ κάθε επόμενης σεζόν “χτιζόταν” από τον Γενάρη. Γιάννης Αγγελόπουλος και Γιώργος Σπανός ήξεραν τί ήθελαν να κάνουν εδώ και αρκετούς μήνες.
Δε θα ήταν παράλογο να πούμε πως οι μεταγραφικές κινήσεις που έχει κάνει μέχρι τώρα η ομάδα είναι επιπέδου πρωταθλητισμού. Και για να μην παρεξηγηθώ, πρωταθλητισμός δε σημαίνει απαραίτητα ότι μια ομάδα πάει για πρωτάθλημα. Σημαίνει ότι θα παλέψει και θα είναι ανταγωνιστική για να πετύχει τους στόχους που θα θέσει.
Για την ώρα αυτοί οι στόχοι είναι ευδιάκριτοι. Επιστροφή στα playoff με προσπάθεια διεκδίκησης ενός από τα τέσσερα ευρωπαϊκά εισιτήρια και προσπάθεια να φτασει η ομάδα στο Κύπελλο όσο πιο μακριά γίνεται. Άλλωστε κρυφό όνειρο όλων στο Περιστέρι είναι η κατάκτηση ενός τίτλου και το Κύπελλο φαντάζει ως το μονοπάτι για να έρθει κάποια στιγμή αυτή η επιτυχία.