Η ευκαιρία να παρακολουθήσεις από κοντά ένα παιχνίδι (κι ας μην είναι επίσημο) μεταξύ των δυο πρώτων στη βαθμολογία ομάδων της Πρέμιερσιπ, δε σου δίνεται εύκολα. Το να τις δεις να παίζουν στην έδρα των μυθικών yankees στο βόρειο τμήμα της Νέας Υόρκης και παρουσία 50 χιλιάδων θεατών μοιάζει με τζακ-ποτ.
ΝΕΑ ΥΟΡΚΗ: Αποστολή, Αγγελος Στυλιάδης
Η ευκαιρία να παρακολουθήσεις από κοντά ένα παιχνίδι (κι ας μην είναι επίσημο) μεταξύ των δυο πρώτων στη βαθμολογία ομάδων της Πρέμιερσιπ, δε σου δίνεται εύκολα. Το να τις δεις να παίζουν στην έδρα των μυθικών yankees στο βόρειο τμήμα της Νέας Υόρκης και παρουσία 50 χιλιάδων θεατών μοιάζει με τζακ-ποτ.
Για όποιον έχει πατήσει το πόδι του σε αυτή την πόλη είναι εύκολο να καταλάβει τι είναι οι yankees ειδικώς και το μπέιζμπολ γενικώς για τους κατοίκους. Αβίαστα λοιπόν είναι πρόκληση να βρεθεί κάποιος στο συγκεκριμένο γήπεδο. Κι ας κάνει την καρδιά του πέτρα (που λέει ο λόγος) για να μη δει τους yankees αλλά τη Λίβερπουλ με τη Σίτι…
Φανταστείτε γεμάτα τραίνα με τον κόσμο να κρέμεται από τα βαγόνια στην Αθήνα… Ακριβώς το ίδιο κι εδώ… στο δρόμο για το γήπεδο. Με μια μόνο διαφορά. Στα βαγόνια, εκτός από τους ουδέτερους (βλέπε Έλληνες δημοσιογράφους) ήταν ΜΑΖΙ και Άγγλοι, οπαδοί των δύο ομάδων. Ναι… στο ίδιο βαγόνι. Ναι… δεν πλακώθηκαν. Μόνο μπύρες έπιναν και φώναζαν για την ομάδα τους.
Επειδή πολλοί τουρίστες μαζεύτηκαν, όταν το τραίνο σταμάτησε καμιά δεκαριά άνθρωποι φώναζαν στον κόσμο πως θα κινηθεί άμεσα για τι πύλες εισόδου προκειμένου να μην δημιουργούνται καθυστερήσεις και συνωστισμός. Ανοργάνωτοι άνθρωποι…
Το ματς ξεκινά σε 5 λεπτά κι στις εισόδους υπάρχουν αρκετές χιλιάδες κόσμου ακόμα, περιμένοντας υπομονετικά. Χωρίς να βρίζουν κανέναν… ΧΩΡΙΣ την παρουσία του στρατού των ΜΑΤ (εννοείται). Άλλωστε αν ανέβεις σε καρέκλα να πανηγυρίσεις σε πιάνουν δύο και σε βγάζουν έξω. Πόσο μάλλον να σκεφτείς να κάνεις οτιδήποτε άλλο.
Τα παρακάτω έχουν να κάνουν με τους εκπροσώπους του Τύπου καθώς διαπιστευμένοι και όχι ως φίλαθλοι παρακολουθήσαμε εμείς οι φίλοι της… Γιουνάιτεντ τη ματσάρα.
Είσοδος δημοσιογράφων. Υποδοχή, ασανσέρ με άνθρωπο που ανεβοκατεβαίνει μαζί του και σε πηγαίνει εκεί που πρέπει. Παντού μοκέτα… Α και κλιματισμός… σε ανοιχτό χώρο. Για να μη ζεσταίνονται οι ρεπόρτερ yankees… Τρεις σειρές με δεκάδες θέσεις για τον γραπτό Τύπο και “μπουθ” για τις ανάγκες τις τηλεόρασης που ντρεπόσουν να πατήσεις.
Στο ημίχρονο σε ενημέρωναν ότι υπάρχει dinner… Λες πλάκα μου κάνουν. Πας και βλέπεις μπουφέ με 4-5 διαφορετικά πιάτα, γλυκάκι, αναψυκτικό, καφέ (κοκ-σάμαλι έχω λέγετε…). Απλά δεν υπάρχει. Στη διάρκεια του dinner υπάρχει παροχή ρεύματος σε όλα τα σημεία προκειμένου να μην χάσεις… περισπωμένη.
Στο δεύτερο ημίχρονο εκτός από τέσσερα γκολ, ένα δοκάρι και μερικά πέναλτι, είδαμε από τον σκηνοθέτη ότι στο γήπεδο βρίσκεται ο ουδέτερος (όπως εμείς) αλλά φίλος της Τσέλσι και κάτοικος Νέας Υόρκης Φράνκ Λάμπαρντ, αλλά και ο κύριος Ντάνιελ Κρεγκ ή αλλιώς Μποντ… Τζέιμς Μποντ…
Τα χτυπήματα (πολιτισμού) είναι αλλεπάλληλα…
Αγωνιστικά και ενόψει του αγώνα που θα δώσει ο Ολυμπιακός στη Μινεάπολη με τους πρωταθλητές Αγγλίας, παρατηρείστε πόσο ψηλά και με πόσους παίκτες πρεσάρει η Σίτι κοντά στην αντίπαλη περιοχή.
Τοποθετημένη σε 4-1-1-4 όταν κάνει επίθεση. Δίνει πλάτος στο γήπεδο,
σπάει συνέχεια μπάλες στο πλάι, παίζει με κάθε ευκαιρία ένας εναντίων ενός με την τεράστια ατομική ποιότητα που διαθέτει. Μοιάζει να θέλει ο Πελεγκρίνι να καταρρίψει όλα τα επιθετικά ρεκόρ στην πρέμιερσιπ. Με όποιο ρίσκο έχει παράλληλα αυτό. Παίζοντας όμως έτσι με τη Λίβερπουλ (έστω και σε φιλικό) φαίνεται ότι θέλει να το πάρει το ρίσκο.
Υ.Γ. Ο Γιόβετιτς και ο Νάβας φαίνεται να προσαρμόστηκαν για τα καλά…