Ενσωματώθηκαν ταυτόχρονα στο βασικό στάδιο της προετοιμασίας λόγω των υποχρεώσεων που είχαν με την Εθνική Αλβανίας. Τους χωρίζουν μόνον δυο χρόνια ηλικιακά με τον έναν να είναι 22 ετών και τον άλλον 20 αλλά ο πρώτος ήδη λογίζεται ως … παλιός στην ομάδα, την ίδια στιγμή που ο συγκάτοικός του στο δωμάτιο χτυπάει για δεύτερη φορά την πόρτα της πρώτης ομάδας μέσα από το βασικό στάδιο της προετοιμασίας. Ο λόγος για τους Εργκούς Κάτσε και Κρίστι ή Χρήστο όπως τον φωνάζουν φίλοι και συμπαίκτες του Κιόσε.
Πέρυσι συμμετείχε στο πρώτο μισό του βασικού σταδίου της προετοιμασίας στην Αυστρία, φέτος όμως τα δεδομένα είναι διαφορετικά και γι’ αυτόν: «Η αλήθεια είναι πως είναι η πιο δύσκολη προετοιμασία που έχω κάνει ποτέ. Και πέρυσι ήταν δύσκολη αλλά όχι σε τέτοιο βαθμό. Προσπαθούμε να κάνουμε ότι μας ζητά ο προπονητής μας κι αυτός θα αποφασίσει αν τελικά αξίζουμε για να παραμείνουμε στην πρώτη ομάδα» δήλωσε αρχικά κι αμέσως αποκρίθηκε στο ερώτημα για το αν νιώθει έτοιμος ν’ αποδεχτεί την όποια απόφαση λάβει – και – γι’ αυτόν η τεχνική ηγεσία: «Φυσικά. Γι’ αυτό είναι προπονητής. Αυτός γνωρίζει αν είμαστε σε ετοιμότητα. Αυτός θα αποφασίσει».
Μια διαδικασία γνώριμη στον φίλο και συμπαίκτη του Κάτσε, καθώς κι αυτός είχε δοκιμαστεί στην πρώτη ομάδα, δόθηκε δανεικός σε ομάδες χαμηλότερων κατηγοριών μέχρι να επιστρέψει και να καθιερωθεί. Συνεπώς, σ’ επίπεδο συμβουλής κάτι περισσότερο θα είχε να πει στον Χρήστο: «Οντως το έχω περάσει αυτό το στάδιο κι έχω αγωνιστεί ένα χρόνο δανεικός σε ομάδα Β’ Εθνικής. Πιστεύω ότι στην ηλικία του είναι προτιμότερο να φύγει δανεικός, να παίξει – ας πούμε – τριάντα παιχνίδια και να πάρει εμπειρίες παρά να μείνει εδώ και να μην παίζει. Είναι ακόμη μικρός, θα είναι γι’ αυτόν προτιμότερη μια τέτοια εξέλιξη. Μια ομάδα Β’ Εθνικής θα είναι καλό .. ‘σχολείο’ γι’ αυτόν».
Η εμπειρία του διεθνούς Αλβανού αμυντικού χαφ τον πριμοδοτεί με την ικανότητα να εκφέρει άποψη για τη νέα ομάδα που δημιουργείται: «Εχουμε πολλούς νεαρούς ποδοσφαιριστές. Πάμε να κάνουμε μια νέα αρχή. Ξεκινάμε μια νέα προσπάθεια και με δουλειά κι υπομονή πιστεύω πως θα καταφέρουμε να δημιουργήσουμε μια καλή ομάδα».
Η φυγή πολλών έμπειρων ποδοσφαιριστών μετατοπίζει το σχετικό βάρος σε νέα παιδιά όπως ο ίδιος, ευθύνη που συναισθάνεται όπως ομολογεί: «Αυτό που έχουμε να κάνουμε είναι να βοηθήσουμε αυτούς που επέστρεψαν από δανεισμό ή έρχονται από τη Β’ ομάδα. Τα ίδια περάσαμε κι εμείς. Είναι δύσκολο γιατί ο ΠΑΟΚ είναι μια μεγάλη ομάδα. Υπάρχει έντονος συναγωνισμός και μεγάλη πίεση. Μόνο με δουλειά μπορείς να φτάσεις ψηλά».
Ο Κιόσε από την πλευρά του ζυγίζει τα δεδομένα ανάμεσα στην κόπωση και την προσαρμογή για να καταλήξει στο ποιο από τα δυο συνιστά και τη μεγαλύτερη δυσκολία για τον ίδιο: «Πιστεύω πως είναι η κόπωση. Κι αυτό γιατί είναι πιο κουραστικό να προπονείσαι με παίκτες που είναι πιο έμπειροι από σένα. Αυτό από μόνο του κάνει πιο σκληρή την προετοιμασία. Ωστόσο προσπαθώ να ανταπεξέλθω όσο το δυνατόν καλύτερα».
Στο πλαίσιο της προσαρμογής του όμως ορισμένοι συμπαίκτες του τον ένιωσαν για τα καλά ως προς τον δυναμισμό και την αποφασιστικότητά του, ορισμένες φορές μάλιστα και με … επώδυνο τρόπο: «Σε μια οικογένεια συμβαίνουν κι αυτά. Ακόμη και στις . καλύτερες οικογένειες συμβαίνουν. Προσπαθώ πάντως να μη γίνεται εσκεμμένα. Γιατί ότι γίνεται στην προπόνηση γίνεται και στον αγώνα. Αν όμως τα καταφέρεις στην προπόνηση θα κάνεις το ίδιο και στον αγώνα. Κι εκεί κανένας δε σου χαρίζεται».
Το ερώτημα για το αν η αναποτελεσματικότητα στους φιλικούς αγώνες της Ολλανδίας προβληματίζει ήταν κοινό, το ίδιο κι η απάντηση των δυο ποδοσφαιριστών: «Τα φιλικά για μας είναι σαν προπόνηση. Προσπαθούμε να κάνουμε αυτά που ζητά ο προπονητής. Κάνουμε μια νέα αρχή κι έχουμε πολύ δρόμο ακόμη μπροστά μας. Πρέπει να δουλέψουμε σκληρά για να δημιουργήσουμε μια καλή ομάδα».
Σε προσωπικό επίπεδο τα πράγματα είναι πιο συγκεκριμένα για τον Εργκούς: «Προσπαθώ να γίνομαι κάθε χρόνο ολοένα και καλύτερος για να βοηθήσω την ομάδα μου και να φτάσει όσο πιο ψηλά γίνεται. Πρέπει να βελτιώσω πολλά πράγματα. Είμαι ακόμη είκοσι ένα χρονών κι έχω πολλά να μάθω. Πιστεύω πως όσο αποκτώ εμπειρία και με τις συμμετοχές που παίρνω θα γίνομαι ακόμη καλύτερος».
Μείζον θέμα βάσει των τοποθετήσεων που προηγήθηκαν από την πλειοψηφία των συμπαικτών του είναι η συνοχή, η ενότητα, το … οικογενειακό κλίμα. Η άποψή του; «Για να κάνουμε καλή ομάδα θα πρέπει να γίνουμε οικογένεια. Πρέπει να είμαστε φίλοι και ν’ αγαπά ο ένας τον άλλον. Αν δεν το καταφέρουμε αυτό δε θα μπορέσουμε να πετύχουμε πολλά πράγματα. Αν όμως γίνουμε οικογένεια μπορούμε να φτάσουμε πολύ ψηλά. Ημασταν και πέρσι οικογένεια αλλά δε θέλω να σταθώ στο παρελθόν. Δεν είναι εύκολο όταν η ομάδα αλλάζει δέκα πέντε ποδοσφαιριστές κάθε χρόνο. Πρέπει να μαθαίνουμε και πάλι ο ένας τον άλλον και δεν υπάρχει χρόνος. Αλλάζουν κι οι προπονητές και χρειάζεται επιπλέον δουλειά», κατέληξε ο νεαρός μέσος.