Στα 106 χρόνια της ζωής του, ο Σάμι Μαρτίνεζ έζησε δύο Παγκόσμιους πολέμους, την βύθιση του Τιτανικού, την άνοδο και την πτώση του Κομμουνισμού, αλλά ποτέ την ομάδα του να σηκώνει Κύπελλο Σκωτίας. Αυτό μέχρι χθες…
Η Χιμπέρνιαν του Εδιμβούργου, έβαλε το Σάββατο τέλος σε αναμονή 114 ετών για την κατάκτηση του τρίτου Κυπέλλου της ιστορίας της και ο γηραιότερος οπαδός της ήταν στο «Χάμπντεν Παρκ» για να το δει!
Ο Μαρτίνεζ, κατάγεται από την Μπελίζ και στην δεκαετία του 1942 μετανάστευσε στην Σκωτία για να δουλέψει. Εγκαταστάθηκε στο Εδιμβούργο και από το 1945 άρχισε να πηγαίνει στα παιχνίδια των «Χιμπς».
Ο υπεραιωνόβιος οπαδός, είχε δώσει το παρών μέχρι χθες σε 10 τελικούς Κυπέλλου Σκωτίας, επτά με την παρουσία της ομάδας του. Όμως ποτέ δεν την είχε δει να σηκώνει την κούπα, μια και αυτό είχε γίνει τελευταία φορά το 1902, πριν καν γεννηθεί!
Ο Μαρτίνεζ σταμάτησε να πηγαίνει στο γήπεδο στη δεκαετία του 1990, να όμως που ακόμα και στα 106 του, δεν ήταν αργά για να το γιορτάσει. Ο πιστός των «Χιμπς», έπειτα από πρωτοβουλία του ανθρώπου που τον φροντίζει, βρέθηκε χθες στο «Χάμπντεν Παρκ» για να παρακολουθήσει τον τελικό Κυπέλλου με τη Ρέιντζερς. Τελικά, έστω και σε βαθιά γεράματα αξιώθηκε να δει την ομάδα του να κατακτά το τρόπαιο, με δραματική νίκη 3-2 που σφραγίστηκε στο δεύτερο λεπτό των καθυστερήσεων!
Ο σκωτσέζικος Τύπος είχε κάνει αρκετά αφιερώματα πριν από τον τελικό στην παρουσία του γηραιότερου οπαδού της ομάδας στο γήπεδο, ενώ ο Μαρτίνεζ φωτογραφήθηκε στα πέριξ του «Χάμπντεν» την ημέρα του αγώνα, δηλώνοντας αισιόδοξος για την έκβασή του.
Τελικά δικαιώθηκε και σίγουρα η αναμονή δεκαετιών για ένα Κύπελλο άξιζε τον κόπο, με τον 106χρονο να δηλώνει μετά το ματς ενθουσιασμένος με τη νίκη και ουδόλως επηρεασμένος από το δραματικό φινάλε!
«Ήταν η καλύτερή μου μέρα. Η κορυφαία στιγμή ήταν το πρώτο γκολ. Εκεί σκέφτηκα ότι επιτέλους θα μπορούσαμε να τα καταφέρουμε. Όταν ακούστηκε το σφύριγμα της λήξης, ήμουν ο πιο ευτυχισμένος άνθρωπος στο ”Χάμπντεν”», είπε ο Μαρτίνεζ, ενώ ο συνοδός του Τζέιμς Λόρι πρόσθεσε:
«Ήταν φοβερό. Ο Σαμ φυσικά δεν μπορούσε να πηδήξει από την χαρά του, αλλά ήξερα πώς ένιωθε μέσα του. Όλος ο κόσμος ήθελε να τον χαιρετίσει και να του σφίξει το χέρι. Ήταν σαν να πηγαίνεις στο γήπεδο με έναν ροκ σταρ. Νομίζω ότι θα το γιορτάσουμε»!
