Σαν σήμερα το 1990 άφησε την τελευταία του πνοή ο κατά πολλούς μεγαλύτερος τερματοφύλακας όλων των εποχών, ο θρυλικός Λεβ Γιασίν.
Ο γκολκίπερ της Ντιναμό Μόσχας (1950-1970) και της πρώην ΕΣΣΔ (74 συμμετοχές από το 1954 έως το 1967), ήταν αυτός που έφερε επανάσταση στην συγκεκριμένη θέση. Σε μία εποχή που οι τερματοφύλακες σπάνια εγκατέλειπαν τη γραμμή τους, ο Γιασίν έβγαινε για να διώξει σέντρες και να πέφτει στα πόδια των επιτιθέμενων, ενώ καθοδηγούσε την άμυνα την ώρα του αγώνα, κάτι που σήμερα θεωρείται δεδομένο για τον γκολκίπερ.
Ντυμένος στα μαύρα και με επιβλητικό παράστημα, κέρδισε τα παρατσούκλια «μαύρη αράχνη» και «μαύρος πάνθηρας».
Ο Χρυσός Ολυμπιονίκης με την ΕΣΣΔ το 1956, πρωταθλητής Ευρώπης του 1960 και αρκετές φορές πρωταθλητής στην χώρα του με τη Ντιναμό, αναγνωρίστηκε από την ΦΙΦΑ ως ο κορυφαίος γκολκίπερ του 20ου αιώνα, ενώ το France Football θέσπισε προς τιμήν του το βραβείο «Λεβ Γιασίν» για τον κορυφαίο τερματοφύλακα της χρονιάς.
Μετά το τέλος της καριέρας του και για 20 χρόνια κατείχε διάφορες διοικητικές θέσεις στη Ντιναμό, όμως η υγεία του ήταν ιδιαίτερα εύθραυστη μετά από χρόνια επίπονων προπονήσεων και συστηματικού καπνίσματος. Το 1986 ακρωτηριάστηκε στο ένα πόδι και τέσσερα χρόνια αργότερα έφυγε από τη ζωή από καρκίνο στο στομάχι.
Παρά την δόξα που κατέκτησε στα γήπεδα, ήταν πάντα ένας προσγειωμένος χαρακτήρας. Όταν ακρωτηριάστηκε, θρυλείται ότι είχε κάνει πλάκα στην θλιμένη σύζυγό του λέγοντάς της: «Τι να το κάνω το πόδι, αφού πλέον δεν παίζω ποδόσφαιρο;».
Λίγες μέρες πριν από τον θάνατό του, η πρώην ΕΣΣΔ τον τίμησε με παράσημο σε τελετή στο σπίτι του, παρουσία πολιτικών και πρώην συμπαικτών του, με τον θρυλικό Γιασίν να λέει στους παριστάμενους: «Γιατί μου κάνουν αυτή την τιμή, υπήρχαν πιο άξιοι από εμένα στον αθλητισμό. Δεν χρειάζομαι αυτό το παράσημο αφού πεθαίνω».
