Σε ηλικία 83 ετών έφυγε σήμερα από τη ζωή ο Ρόνι Μοράν, ο άνθρωπος που συνέδεσε το όνομά του με την Λίβερπουλ επί 49 ολόκληρα χρόνια.
Ο θρυλικός Μοράν, εντάχθηκε στους «ρεντς» το 1949 σαν ποδοσφαιριστής και παρέμεινε σο «Άνφιλντ» μέχρι το 1998 ως φυσιοθεραπευτής, βοηθός προπονητή, προπονητής της αναπληρωματικής ομάδας και υπηρεσιακός τεχνικός.
Ήταν εξέχον μέλος του θρυλικού «Boot Room» της προπονητικής ομάδας υπό τον Μπιλ Σάνκλι, που «συνεδρίαζε» σε ένα μικρό δωμάτιο που αποθηκεύονταν τα παπούτσια των ποδοσφαιριστών και κατάστρωνε τα σχέδια για την λειτουργία μίας ομάδας που κυριάρχησε στο αγγλικό ποδόσφαιρο και την Ευρώπη στις δεκαετίες 1960, 1970 και 1980.
Ο απελθών, αγωνίστηκε 379 φορές ως αμυντικός με την Λίβερπουλ, 47 εκ των οποίων ως αρχηγός, δείχνοντας τεράστια αφοσίωση στην ομάδα του Μέρσεϊσαϊντ. Χαρακτηριστικά, τον Μάρτιο του 1957 παντρεύτηκε την αγαπημένη του Τζόις ένα πρωί και το απόγευμα αγωνίστηκε σε ματς κόντρα στην Μπάρνσλεϊ στο «Άνφιλντ»!
Το 1964 κατέκτησε το μοναδικό του πρωτάθλημα Αγγλίας ως ποδοσφαιριστής υπό τον Μπιλ Σάνκλι και έναν χρόνο αργότερα αποσύρθηκε από την ενεργό δράση, περνώντας στο τεχνικό τιμ δίπλα στους μετέπειτα πρωταθλητές Ευρώπης Μπομπ Πέισλι και Τζο Φέιγκαν, αλλά και τα άλλα μέλη του Boot Room Ρούμπεν Μπένετ και αργότερα τον Ρόι Έβανς.
Γνωστός στους παίκτες ως «Bugsy», ήταν αυτός που μετέφερε με βροντερή φωνή τις οδηγίες των προπονητών, ενώ παράλληλα κατέγραφε σε εξαντλητικά αρχεία τις καθημερινές προπονήσεις.
Το 1991, μετά την παραίτηση του Κένι Νταλγκλίς από τον πάγκο έγινε υπηρεσιακός τεχνικός για δέκα παιχνίδια, ενώ ανέλαβε τον ίδιο ρόλο το 1992, όταν ο Γκρέιαμ Σούνες απουσίασε λόγω επέμβασης στην καρδιά.
Ο Μοράν αποχώρησε οριστικά από την Λίβερπουλ το 1998 και δίκαια συγκαταλέγεται ανάμεσα στους «θρύλους» της Λίβερπουλ.
Λίγες εβδομάδες πριν από τον θάνατό του, ο γιός του κυκλοφόρησε ένα βιβλίο για τη ζωή του πατέρα του με τον τίτλο «Mr. Liverpool».
Είπαν για τον Μοράν
Κένι Νταλγκλίς: «Δεν είναι σύμπτωση ότι η έπαιξε ρόλο στην πιο επιτυχημένη περίοδο στην ιστορία της Λίβερπουλ. Η συμβολή του δεν πρέπει ποτέ να υποτιμάται».
Ίαν Ρας: «Στην προπόνηση, έκανες εννέα καλά, αλλά σου μίλαγε συνέχεια για το δέκατο που δεν έκανες καλά. Κάποια στιγμή πίστευες ότι είχε κάτι προσωπικό μαζί σου, αλλά το έκανε σε όλους τους νέους στην ομάδα. Όλοι έλεγαν ”πρόσεχε τον Ρόνι Μοράν, αν σε πιάσει θα έχεις μπελάδες” και τότε τον φοβόμουν πολύ. Στο ”Γουέμπλεϊ” είχε 100.000 κόσμο, αλλά μπορούσες να ακούσεις το σφύριγμά του και όλοι οι παίκτες σκέφτονταν ”για μένα είναι αυτό ή για κάποιον άλλον;”. Αυτή ήταν η δύναμή του».
Τζον Μπαρνς: «Κατέκτησα το πρώτο μου πρωτάθλημα και πίστευα ότι θα κάνουμε ένα μεγάλο πάρτι. Το κάναμε, αλλά όταν βγήκαμε από το γήπεδο ως πρωταθλητές, το μόνο που είπε ο Ρόνι ήταν ”έναρξη προετοιμασίας στις 7 Ιουλίου”. Δεν παρασυρόταν, γιατί καταλάβαινε ότι για να διατηρήσεις αυτή την δίψα για εποτυχία, όταν την κατακτήσεις πρέπει να την ξεχάσεις και να προχωρήσεις».
Κέβιν Κίγκαν: «Αποτελεί το θεμέλιο πάνω στο οποίο χτίστηκε η ομάδα, γιατί ήταν εκεί μαζί με τον Σάνκλι, με τον Πέισλι, με τον Φέιγκαν, με τον Έβανς. Αν το καλοσκεφτείς, ήταν αυτός που τους συνέδεσε όλους».
Φιλ Τόμπσον: «Είναι ένας από τους πιο σημαντικούς ανθρώπους που είχε ποτέ το κλαμπ. Για μένα είναι ισάξιος των Σάνκλι, Νταλγκλίς, Πέισλι, γιατί σε ό, τι έκαναν, χρειάζονταν έναν άνθρωπο που θα βοηθούσε το ρολόι να λειτουργεί σε καθημερινή βάση. Ο Ρόνι Μοράν ήταν αυτός ο άνθρωπος».
Φιλ Νιλ: «Ο Μπάγκσι ήθελε μόνο ένα πράγμα, να μας κρατάει σε εγρήγορση για 60 και βάλε παιχνίδια τη σεζόν. Σκεφτείτε τι ικανότητες είχε για να σε κρατάει συγκεντρωμένο ώστε να κερδίσεις άλλο ένα τρόπαιο. Και όταν το κέρδιζες, ήθελε πάντοτε το επόμενο».
Τζον Όλντριτζ: «Η απλότητα στο μεγαλείο της, πάσαρε και κινήσου. Αυτό έκανε η Λίβερπουλ, αυτό κάνει η Μπαρτσελόνα και αυτός ήταν ένας από αυτούς που το ξεκίνησαν».