Σημείωση συντάκτη: Οποιαδήποτε γενικευμένα συμπεράσματα προσπαθήσει να βγάλει κανείς (πέραν του προπονητή μιας ομάδας) από μια φιλική αναμέτρηση ανάμεσα σε δύο πειραματικές ενδεκάδες, το πιθανότερο είναι να τον εκθέσουν.
Πολύ περισσότερο δε χωρά κριτική στις ιδέες που θέλησε να βάλει στην τακτική της ομάδας ο Τζον φαντ Σχιπ, κάποιες από τις οποίες ενδεχομένως να χρειαστεί να χρησιμοποίήσει και στο μέλλον. Αυτές και θα προσπαθήσω να αναλύσω. Είτε ήταν σωστές, είτε λανθασμένες, παραμένουν χρήσιμες για τα επίσημα παιχνίδια.
Το 4-3-3 άμυνα, 4-2-3-1 επίθεση έχει ενδιαφέρον
Ο Τζον Φαντ Σχιπ άφησε κατά μέρους το 4-2-3-1 στο οποίο μας είχε συνηθίσει στα τελευταία ματς με τον “άσο” που συνήθως ήταν ο Μπακασέτας να επιτελεί περισσότερο ρόλο δεύτερου επιθετικού. Πήγε σε μια μορφή πιο συντηρητική, δεδομένου και του πιο δυνατού αντίπαλου, με το δεκάρι του και το φορ του μερικά μέτρα πιο πίσω στο γήπεδο.
Ελλιπής δυνατότητα στη δημιουργία, σωστή ανασταλτική λειτουργία
Έτσι βλέπαμε τον Μάνταλο σε φάση άμυνας (και άρα στο περισσότερο διάστημα του πρώτου μέρους) να αμύνεται ως δεξί εσωτερικό χαφ. Αυτό είχε ως αποτέλεσμα να μην έχει την ενέργεια και τα μέτρα στο γήπεδο που θα του επέτρεπαν να συνδέσει την μεσαία γραμμή με τον Φορτούνη.
Την ίδια ώρα Κουρμπέλης και Μπουχαλάκης περιορίζονταν στα ανασταλτικά τους καθήκοντα με αποτέλεσμα το ελληνικό κέντρο να μοιάζει πλήρως απονευρωμένο ως προς τη δημιουργία του. Στα θετικά ήταν ότι με τις αλληλοκαλύψεις τους δεν επέτρεπαν κανέναν κενό διάδρομο στους αντιπάλους και αυτό λογίζεται στα κέρδη της αναμέτρησης.
Τί ήθελε να πετύχει στις πτέρυγες;
Για πρώτη φορά από τότε που ανέλαβε ο Τζον Φαντ Σχιπ είχε στην ίδια ενδεκάδα τρία στόπερ. Ο Λαμπρόπουλος ήταν ναι μεν δεξί μπακ σρη διάταξη, αλλά Ολλανδός τεχνικός ξέρει τί θέση παίζει ο Λαμπρόπουλος. Ήθελε με αυτόν τον τρόπο να δώσει πλήρη ελευθερία κινήσεων στον Λημνιό χωρίς να έχει το άγχος της αλληλοκάλυψης (άσχετα αν χρειάστηκε λόγω της ροής του αγώνα να γυρίσει πολλές φορές).
Από τα δεξιά λοιπόν το φόρτο των ρηγμάτων των είχε ο Λημνιός, από τα αριστερά αυτό θα μοιραζόταν. Ο Κυριακόπουλος, επιθετικό μπακ, θα ανέβαινε συχνά (σαν άλλος Γιαννούλης) σπρώχνοντας παράλληλα τον Φούντα δεύτερο φορ. Αυτό δε βγήκε πολλές φορές αλλά έχει ενδιαφέρον καθώς είναι ένα στιλ που δουλεύει πολύ ο Φαντ Σχιπ με Γιαννούλη και Μάνταλο.
Γκολ που θα ζήλευε κι ο… Ελ Αραμπί
Ο Φορτούνης ως φορ δε γινόταν να αποτελέσει σημείο αναφοράς στο “κουτί” ενώ και η φυσική του ροπή, ήταν να γυρίζει πιο πίσω για να πάρει μπάλα αυτός και να δημιουργήσει. Μοιραία η Εθνική έμενε αρκετά μέτρα πίσω στο γήπεδο και επέτρεπε στους συτριακούς να έχουν συνεχώς τη μπάλα στα πόδια.
Στη μία όμως φορά που η Ελλάδα έβγαλε σωστή συνεργασία με δύο τριαντάρες μπαλιές – Λημνιός σε Φούντα, Φούντας σε Φορτούνη, ο αρχηγός του Ολυμπιακού πέτυχε ένα υπέροχο γκολ που θα ζήλευε μέχρι κι ο Ελ Αραμπί.
Πρόκειται λοιπόν για ένα σύστημα που έχει ένα ενδιαφέρον αν η Εθνική βρει απέναντί της πιο δυνατούς αντιπάλους από τη Μολδαβία και το Κόσοβο. Ωστόσο δε θα προκαλέσει καμία απορία, η ίδια ομάδα, με ίδια διάταξη να είναι πολύ πιο αποτελεσματική απέναντι σε πιο αδύναμους αντιπάλους. Η λογική λέει ότι δεν θα πάει χωρίς κλασικό φορ σε αυτά τα ματς.
* Θα πρέπει όμως ίσως να χωρέσει τον Φορτούνη στην ομάδα.
Φανταστική προπόνηση στις στατικές φάσεις
Ένας τομέας στον οποίο πήρε άριστα η Εθνική ομάδα είναι οι στατικές φάσεις. Η Αυστρία κέρδισε 13 κόρνερ και κάποια φάουλ περιφερειακά της ελληνικής άμυνας και από αυτά δεν δημιούργησε ούτε μία ευκαιρία. Εκτός από ένα απευθείας κόρνερ το οποίο έσωσε ο Διούδης στην πρώτη του επέμβαση με την Εθνική ομάδα νωρίς στο ματς.
Η αυτοσυγκέντρωση που έδειξαν άπαντες όταν στήνονταν μέσα στην περιοχή για να βγάλουν άμυνα ήταν απράμιλλη. Και είναι ακόμα ένα στοιχείο το οποίο οπωσδήποτε πρέπει να κρατήσει η Εθνική ομάδα και να το ενισχύσει. Δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι η άμυνα απαρτιζόταν από τους Διούδη, Λαμπρόπουλο, Σβάρνα, Τζαβέλλα, Κυριακόπουλο που μαζί στη ζωή τους έχουν παίξει μόνο στην προπόνηση της Τρίτης!
Το πρόβλημα στα δεξιά και η έλλειψη ομαδική συγκέντρωσης
Το πιο σημαντικό πρόβλημα για τον προπονητή της Εθνικής ομάδας είναι το δεξί άκρο της άμυνας. Όχι ότι ο Βασίλης Λαμπρόπουλος δεν τα πήγε καλά. Στο μεγαλύτερο διάστημα του αγώνα ήταν σωστός στις τοποθετήσεις του αλλά ήταν φανερό ότι κούρασε πολύ το μυαλό του για να είναι σωστός, με αποτέλεσμα να κάποιες στιγμές να χάνεται.
Κάποιες στιγμές όμως μπορεί να είναι σημαντικές σε αυτό το επίπεδο. Φυσικά ο Λαμπρόπουλος δεν φέρει την ευθύνη για τα δύο γκολ που δέχθηκε η ομάδα. Αλλά η έλλειψη συγκέντρωσης που επέδειξε όλο το γκρουπ μετά το γκολ του Φορτούνη δημιούργησε το κενό στα δεξιά της άμυνας μας.
Μάλιστα το πρώτο γκολ προέρχεται από πλάγιο άουτ και τρεις πάσες με τους Λημνιό, Μπουχαλάκη, Λαμπρόπουλο να μη μαρκάρουν σωστά τους αντιπάλους τους (ίσως και λόγω κούρασης), ενώ η σέντρα στην καρδιά της άμυνας βρίσκει απροετοίμαστο τον Μιχαηλίδη.
Στο δεύτερο γκολ το λάθος είναι όλης της ομάδας η οποία ήταν μπροστά για ένα στημένο δικό μας και δεν είχε τοποθετηθεί σωστά ώστε να προλάβει μια γρήγορη μετάβαση των αντιπάλων. Τζαβέλλας και Λαμπρόπουλος δεν προλαβαίνουν τους αντιπάλους τους από τη δεξιά μας πλευρά και στο κέντρο της άμυνας οι Μιχαηλίδης και Κυριακόπουλος έγιναν έρμαιο των ορέξεων των Αυστριακών που τελείωσαν υποδειγματικά μια υπέροχη μετάβαση.
Εδώ υπήρξε συνολικά κακή διαχείριση, γεγονός που πρέπει να προβληματίσει τον Φαντ Σχιπ και να το τονίσει στους παίκτες του. Το να δέχεσαι ανατροπή μέσα σε τρία λεπτά και στο τελευταίο κομμάτι του αγώνα είναι ξεκάθαρα δείγμα απειρίας στη διαχείριση ενός σκορ. Θέλει δουλειά.
Κέρδος τα ντεμπούτα τεσσάρων
Στα θετικά της ημέρας ότι πήραν χρόνο συμμετοχής για πρώτη φορά με την Εθνική ομάδα οι Διούδης, Κυριακόπουλος, Μιχαηλίδης και Τζόλης οι οποίοι άρχισαν να γράφουν τα δικά τους μέτρα με την ομάδα και στο μέλλον αυτό μόνο χρήσιμο μπορεί να είναι για την ομάδα.
Στα θετικά επίσης η επιστροφή Τζαβέλλα στην ομάδα τόσο εντός όσο και εκτός αγωνιστικού χώρου.
ΥΓ: Τα ματς με τη Μολδαβία και το Κόσοβο είναι τελείως διαφορετικά και σε αυτά οι νίκες αποτελούν αυτοσκοπό. Οτιδήποτε άλλο θα συνιστά πλήρη αποτυχία.