Αυτή η αποστολή της Εθνικής ομάδας, είναι η καλύτερη αποστολή μετά το 2014. Και δεν εννοώ από πλευράς παικτών. Εννοώ από άποψη εξέλιξης, βελτίωσης, προόδου, συλλογικότητας, αγάπης. Ό,τι συνέβη τις τελευταίες τρεις εβδομάδες, συνέβη για κάποιο λόγο. Για να δεθεί ακόμα περισσότερο αυτή η παρέα και να γίνει Ομάδα με στόχο.
Ακόμα και ο τραυματισμός του Λημνιού έγινε κίνητρο. Καύσιμη ύλη. Η στεναχώρια κράτησε μια μέρα και μετά άπαντες συνέχισαν να βαδίζουν στο μονοπάτι του πλάνου Πογέτ. Με θετικότητα. Καμία αρνητικότητα. Οτιδήποτε τοξικό αυτή η ομάδα το αποβάλλει. Δεν μπορεί να το δεχθεί στους κόλπους της.
Τα τέσσερα παιχνίδια ήταν σαν ένα. Όλοι έβαλαν το “εγώ” τους κάτω από την ομάδα. Έπαιξαν για τον συμπαίκτη τους, για τον διπλανό τους στο γήπεδο. Κάλυψαν ο ένας το λάθος του άλλου. Δεν αντέδρασαν ποτέ σε μια λάθος πάσα. Δεν είναι θέμα ονομάτων. Σε αυτή την αποστολή συμμετείχαν όλοι. Ακόμα κι όσοι δεν έπαιξαν λεπτό. Μόνο έτσι πάει μπροστά μια ομάδα.
Ο Γκουστάβο Πογέτ παρέλαβε αυτή την παρέα από τον Τζον Φαντ Σχιπ και πρόθεσε σε αυτή κάποια σημαντικά στοιχεία που την έκαναν πιο σταθερή. Με διάρκεια. Με λιγότερο φόβο για το λάθος. Με διαχείριση των σκορ. Ίσως έκανε και κάποιες πιο ωστές επιλογές ως προς την επιλογή παικτών. Η αλήθεια είναι όμως ότι τα παιδιά αυτά είναι ήδη έναν χρόνο μεγαλύτετρα. Και σχεδόν όλοι τη σεζόν που τελείωσε πέτυχαν σπουδαία πράγματα, άρα ωρίμασαν.
Αν έλειπε κάτι από αυτή την ομάδα τα προηγούμενα χρόνια ήταν η προσωπικότητα η συνολική. Όχι του κάθε παιδιού ξεχωριστά. Η προσωπικότητα της ομάδας, του συνόλου. Ο Πογέτ είπε μετά την Πρίστινα πως ήταν μια νίκη προσωπικότητας. Αυτή η τετράδα αγώνων ήταν μια τετράδα αγώνων προσωπικότητας. Και είναι το εχέγγυο για ένα καλύτερο μέλλον της Εθνικής μας ομάδας.