Η επαναλαμβανόμενη τα τελευταία χρόνια αποτυχία στο κορυφαίο ευρωπαϊκό επίπεδο απλώς έδινε επιπλέον μέτρα σε αδιέξοδο. Ένα ιστορικό αποτέλεσμα, όπως αυτό με τη Μπάγερν, ήταν το απαραίτητο στοιχείο για να φέρει κοσμογονία στη Μπαρτσελόνα.
Τα αποτελέσματα των πρόσφατων ετών στο Τσάμπιονς Λιγκ, κυρίως όμως η φθίνουσα ανταγωνιστικότητα του συλλόγου στη διοργάνωση ήταν στοιχεία αδιάκριτα μόνο γι’ αυτούς που έκλειναν τα μάτια.
Το πρόβλημα των Καταλανών το ξέρουν πραγματικά μόνο αυτοί εντός οικογένειας. Όσοι ζουν την καθημερινότητα και βιώνουν από μέσα αποτυχίες όπως αυτή απέναντι στη Μπάγερν ή την ανατροπή που υπέστη μετά το 3-0 της Ισπανίας από το μετέπειτα κάτοχο του τροπαίου Λίβερπουλ και το 4-0 στο Άνφιλντ.
Δεν είναι ο αποκλεισμός, είναι ο τρόπος του αποκλεισμού. Κυρίως όμως είναι η εικόνα μιας ομάδας που δεν είναι ομάδα.
Προτεραιότητα των Καταλανών είναι να ξαναγίνουν ομάδα. Με κανονικά αποδυτήρια, με ρόλους, με ισότητα μεταξύ των μελών όποιο όνομα και αν έχουν…
Δεν είναι κοινό μυστικό ότι ο Μέσι ήταν… τα αποδυτήρια της Μπαρτσελόνα. Δεν ήταν ο προπονητής, πόσο μάλλον όταν δεν υπήρχαν Τσάβι και Ινιέστα για να υπάρχει ισορροπία. Αν αληθεύει η κουβέντα του Κούμαν προς τον Αργεντινό ότι στη δική του ομάδα δεν υπάρχουν παίκτες με προνόμια, προφανώς και έχει την απόλυτη στήριξη της διοίκησης για την επερχόμενη κοσμογονία. Την απόφαση να πάψει ο σύλλογος μετά από ένα μεγάλο διάστημα σπουδαίων επιτυχιών, να είναι η ομάδα του Μέσι.
Η διοίκηση της Μπαρτσελόνα προφανώς και έχει κάνει τεράστια λάθη στο παρελθόν. Κορυφαίο ίσως, ότι έχει ξεχάσει την ακαδημία κάνοντας πλούσιους μέτριους ποδοσφαιριστές που δεν έχουν ούτε την ποιότητα ούτε και την προσωπικότητα για να κρατήσουν την ομάδα σε υψηλό επίπεδο. Πολύ περισσότερο όμως δεν έχουν τη θέληση, το όνειρο, την υποδομή που είχαν όταν ξεκινούσαν από τη “Μασία” ο Μέσι, ο Ινιέστα, ο Τσάβι, ο Πουγιόλ.
Η αποχώρηση του Μέσι από τον σύλλογο είναι κοσμογονία. Όχι μόνο γιατί σε αυτόν στηρίχθηκε η εκπληκτική ομάδα που θαυμάσαμε τα προηγούμενα χρόνια, αλλά γιατί αυτός ήταν η Μπαρτσελόνα. Για κάποιον που επισκέπτεται την πόλη τη Βαρκελώνης και κάνει μια βόλτα από το Νόου Καμπ είναι κάτι περισσότερο από σαφές ότι ο Μέσι ήταν η Μπαρτσελόνα. Το έβλεπες σε κάθε γωνία της πόλης, στις φωτογραφίες στο γήπεδο, στα προϊόντα στη μπουτίκ…
Κάτι σαν τον Μάικλ Τζόρνταν στους Μπουλς. Αυτό ήταν ο Μέσι για τη Μπαρτσελόνα. Ένας από τους καλύτερους – αν όχι ο καλύτερος – στον κόσμο. Πήρε στους ώμους του μια σημαντική ομάδα και συνέβαλε τα μέγιστα για την εκτόξευση προς την επιτυχία. Έδωσε πολλά (όχι μόνο αυτός) και πήρε επίσης πάρα πολλά από αυτό τον σύλλογο. Με μια διαφορά όμως. Το ποδόσφαιρο δεν είναι μπάσκετ και ένας παίκτης μπορεί να πάρει κάποια ματς, όμως όχι στο υψηλότερο επίπεδο. Γι’ αυτό και όταν αλλοιώθηκε το πρότζεκτ της “Μασία” με μια γενιά παικτών που έκανε τεράστια διαφορά (Τσάβι, Ινιέστα, Πουγιόλ) ανάλογη ήταν και η αλλοίωση στην εικόνα και τα αποτελέσματα.
Μετά το 8-2 από τη Μπάγερν, το 3-0 πέρυσι από τη Λίβερπουλ, το 3-0 πρόπερσι από τη Ρόμα, όλα αυτά αποτελέσματα αποκλεισμών, η Μπαρτσελόνα έπρεπε να διαλέξει ένα δρόμο. Είτε επιχειρώντας αναδόμηση με υποστυλώματα και κολόνα τον Μέσι, είτε γκρεμίζοντας το οικοδόμημα και ξεκινώντας από την αρχή με εντελώς διαφορετική φιλοσοφία.
Αν φύγει ο Μέσι και είναι αφεντικό στα αποδυτήρια ένας άλλος της ενδεκάδας θα έχει κάνει μια τρύπα στο νερό.
Αν αποφασίσει να δημιουργήσει μια κανονική ομάδα που ο προπονητής θα είναι… σκηνοθέτης και θα δίνει τους ρόλους ίσως ξαναδούμε μια ομάδα που θα πρωταγωνιστήσει στο υψηλότερο επίπεδο.
Η ζωή του Μέσι είναι ένα όμορφο ποδοσφαιρικό παραμύθι. Μια ιστορία που θα μας άρεσε να ολοκληρώνεται με την αποχώρησή του από τη Μπαρτσελόνα μέσα σε αποθέωση από ολόκληρη την πόλη, με δάκρυα στα μάτια και ιδανικό φόντο τα πολυάριθμα τρόπαια για τα οποία μόχθησε μαζί με τους συμπαίκτες του. Όμως οι ιστορίες δεν έχουν πάντα ωραίο τέλος.