Ο Χουανίτο ήταν ένας παίκτης «θρύλος για την Ρεάλ, ένας μαχητής που ήθελε μόνο να κερδίζει κάθε αγώνα.
Είχε την Ρεάλ Μαδρίτης μέσα στις φλέβες του κι ο ίδιος ήταν ένα αυθεντικό ποδοσφαιρικό ταλέντο.
Είχε πλούσια συναισθήματα, ένα ευγενικό αλλά συνάμα μαχητικό χαρακτήρα που πολλές φορές δεν μπορούσε να ελέγξει.
Ο Χουάν Γκόμεζ «Χουανίτο» ήταν απλά ένα “φαινόμενο” εντός κι εκτός αγωνιστικών χώρων.
Ο Χεσούς Μαρία Ζαμόρα, παίκτης της Ρεάλ Σοσιεδάδ που είχε κληθεί να τον αντιμετωπίσει θυμάται για εκείνον:
«Προσωπικά πιστεύω ότι ήταν ένας από τους τρεις καλύτερους παίκτες όλων των εποχών στην Ισπανία, την εποχή που παίξαμε μαζί ποδόσφαιρο. Είχε τον σεβασμό απ’ όλους, συμπαίκτες, αντιπάλους, διαιτητές, κόσμο. Άφησε πίσω του χιλιάδες εικόνες, ένα άλμπουμ από ποδόσφαιρο και ζωή με συγκλονιστικές αντιδράσεις. Ειδικά όταν γονάτιζε για να ζητήσει κάτι το οποίο πίστευε ότι δικαιούνταν…».
Ο Αντουχάρ Όλιβερ, διαιτητής εκείνης της εποχής θα συμπληρώσει:
«Θυμάμαι ότι γονάτιζε για να ζητήσει έλεος σε κάποιες από τις αποφάσεις μου. Μια φορά του έδειξα μια κίτρινη κάρτα, ήταν η 5η του και θα έχανε ένα σημαντικό ματς. Γονάτισε, σταύρωσε τα χέρια και με παρακαλούσε με δάκρυα. Δεν ήξερα ότι ήταν η 5η του. Αλλιώς δεν θα του την έδινα…».
Ο Χουανίτο ήταν ένας τζέντλεμαν, με δεικτικό χαρακτήρα και σπουδαία προσωπικότητα.
Σαν παίκτης ήταν εντυπωσιακός, απλά ο καλύτερος. Ήταν διαφορετικός. Ανταγωνιστικός, ήθελε πάντα να νικά. Μισούσε την ήττα ακόμη και στα επιτραπέζια παιχνίδια ή στα χαρτιά.
Πολλές φορές σε προκαλούσε ακόμη να δεις και ποιο ασανσέρ θα κατέβει πρώτο, περιμένοντας στα ξενοδοχεία.
Ήταν ένας καταπληκτικός μέσος. Εκείνος έφτιαχνε και ο Σαντιλιάνα εκτελούσε.
«Η σχέση μας στον αγωνιστικό χώρο ήταν «ερωτική». Δεν χρειάζονταν να μιλήσει ο ένας στον άλλο, μιλούσαμε με τα μάτια ή απλά με μια κίνηση του κεφαλιού. Μου έβγαζε σέντρες ακριβείας . Ήξερα απλά που θα πάει η μπάλα και ήμουν εκεί για να την στείλω στα δίχτυα. Ήμασταν ένα δίδυμο που κέρδισε πολλά ματς και τρόπαια για την Ρεάλ…» θα πει ο Σαντιλιάνα.
Στο χορτάρι ήταν εκρηκτικός και αυθόρμητος. Δεν σκέφτονταν, δεν χρειάζονταν να μετρήσει ως το τρία για τίποτε. Ακόμη και για να χτυπήσει κάποιον. Όπως είχε κάνει με τον Λόταρ Ματέους σε ματς κόντρα στην Μπάγερν, κίνηση που του στέρησε ουσιαστικά την «Χρυσή Μπάλα».
«Ήταν μια ιδιοφυία, με πολλή ιδιοφυία. Είχε ποιότητα, ταχύτητα, αντοχή, ικανότητα στην ντρίπλα. Αν έπαιζε σήμερα ποδόσφαιρο, με την υποστηρικτική δύναμη που έχουν οι παίκτες, θα ήταν μέσα στους τρις κορυφαίους στον κόσμο…» θα συμπληρώσει ο Σαντιλιάνα.
Παραταύτα οι αντίπαλοι τον λάτρευαν.
Ο Μαρία Στρατουστέγκι, Βάσκος και παίκτης της Σεβίλλης, αλλά και της Ρεάλ Σοσιεδάδ, ήταν μαζί του συμπαίκτης στην Εθνική Ισπανίας.
«Πρώτα απ’ όλα ήταν φίλος μου. Μοιραστήκαμε πολλά μαζί από τις μικρές Εθνικές Ομάδες και ο θάνατος του με συγκλόνισε. Παίξαμε σε πολλά ματς αντίπαλοι, ακόμη και με τις Εθνικές Βασκίας και Ανδαλουσίας. Τον αγαπούσα. Ήταν κοντός σαν τον Λιονέλ Μέσι. Αν έπαιζε σήμερα ποδόσφαιρο δεν θα ξεχώριζες ποιος ήταν καλύτερος».
Ο Χουανίτο ήταν εξαιρετικός, ήταν απλά διαφορετικός.
Θα μείνει για πάντα στην ιστορία της Ρεάλ και του ποδοσφαίρου σαν ένας από τους κορυφαίους όλων των εποχών.
Φόρεσε την φανέλα της για δέκα χρόνια από το 1977 έως το 1987, παίζοντας σε 284 ματς και σκοράροντας 85 γκολ.
Ήταν απλά ένα φαινόμενο.