Οι θεατές στο Μαρακανά εκείνη την ημέρα ήταν σχεδόν διακόσιες χιλιάδες. Άλλοι έφυγαν δακρυσμένοι… άλλοι δεν έφυγαν… δεν ακουγόταν τίποτα! Ο Αλτσίδες Γκίζια με το γκολ του έδωσε στην Ουρουγουάη το Παγκόσμιο κύπελλο μέσα στην Βραζιλία και 69 χρόνια μετά η εκκωφαντική σιγή εκείνης της ημέρας δεν έχει ξεχαστεί!
Το Μαρακανάσο, το κάζο του Μαρακανά είχε όνομα… Αλτσίδες Γκίζια! Ήταν ο Ουρουγουανός που πέτυχε το 2-1 για να σιωπήσει το Μαρακανά και να γεμίσει ψυχολογικά προβλήματα τους Βραζιλιάνους οπαδούς που παρακολούθησαν το ματς.
To 1/10 του πληθυσμού του Ρίο ντε Ζανέιρο εκείνη την ημέρα ήταν εκεί. Οι εφημερίδες είχαν τυπώθει πριν τον τελικό με τίτλο “Παγκόσμιοι πρωταθλητές”. Υπήρχε μπάντα δίπλα στον αγωνιστικό χώρο έτοιμη να παίξει ένα νέο τραγούδι “Οι Βραζιλιάνοι νικητές”. Κανείς δεν πίστευε ότι η Βραζιλία θα χάσει και όλοι προέβλεπαν νίκη με τρία ή τέσσερα γκολ!
Ο τελικός άργησε να αρχίσει γιατί ο αγωνιστικός χώρος γέμισε χαρτάκια. Κάπου στην κερκίδα υπήρχαν περίπου πενήντα Ουρουγουανοί. Όλοι γελούσαν μαζί τους. Η Βραζιλία είχε πετύχει δεκατρία γκολ στα προηγούμενα δύο παιχνίδια ποιος θα την σταματήσει;;;
Με το γκολ του Φριάσα στην εκκίνηση του δευτέρου ημιχρόνου άρχισε το πάρτυ! Μέχρι να ξυπνήσει ο πρωταγωνιστής της ιστορίας, ο Αλτσίδες Γκίζια! Στο 66ο λεπτό με μια κούρσα του βρήκε χώρο να σεντράρει… πετάχτηκε ο Σκιαφίνο 1-1! Στο 79’ ο Γκίζια πήγε μόνος του… έφυγε από τον Μπιγκόντε… ο Ζουβενάλ δεν τον πρόλαβε… σούταρε… η μπάλα στα δίχτυα!
Στο Μαρακανά σιγή!
Ο ίδιος δήλωσε μετά από αρκετά χρόνια : “Τρεις άνθρωποι έχουν καταφέρει να μην ακούγεται τίποτα στο Μαρακανά, ο Πάπας, ο Φρανκ Σινάτρα και… εγώ”.
Τα μπαρ έκλεισαν. Οι Βραζιλιάνοι γύρισαν στα σπίτια τους. Οι εφημερίδες άλλαξαν τίτλο : “Δράμα, τραγωδία και φάρσα”.
Ο Ζιλ Ριμέ παρέδωσε το κύπελλο και φυσικά δεν διάβασε τον λόγο που είχε γράψει στα Πορτογαλικά!!
Μερικοί παίκτες τελείωσαν άμεσα την καριέρα τους… οι υπόλοιποι δεν κλήθηκαν ποτέ στην εθνική ξανά… ο τερματοφύλακας Μοασίρ Μπαρμπόζα το έφερε βαρέως μέχρι τον «δεύτερο» θάνατό του τον Απρίλη του 2000… βλέπετε ο πρώτος ήταν στις 16 Ιουλίου του 1950 την ημέρα του αγώνα όπως δηλώνουν συγγενείς του.
«Την ακούμπησα την μπάλα, νόμιζα ότι την έστειλα κόρνερ αλλά το στάδιο πάγωσε και έπρεπε να βρω το κουράγιο να κοιτάξω πίσω μου. Όταν κατάλαβα ότι η μπάλα ήταν στα δίχτυα, πάγωσε το κορμί μου και ένιωσα τα μάτια διακοσίων χιλιάδων ανθρώπων πάνω μου. Δεν ήταν δικό μου λάθος. Ήμασταν έντεκα» δήλωσε σε συνέντευξη του λίγο πριν φύγει από την ζωή.
Η χειρότερη στιγμή του;; Το 1993 πριν από ένα ματς της Βραζιλιάς με την Ουρουγουάη θέλησε να επισκεφθεί την ομάδα. Ο προπονητής Μάριο Ζαγκάλο το έμαθε και πανικοβλήθηκε : «Για όνομα του Θεού, όχι! Δεν θέλουμε ούτε την σκιά του». Εξόριστος στην χώρα του. Χαμένος μέσα σε μονοπάτια πένθους αδιανόητα έφυγε από την ζωή, δίχως τιμή, δίχως ούτε μια αναφορά στις 7 Απριλίου του 2000.
Ο θετικός πρωταγωνιστής του αγώνα, o Αλτσίδες Γκίζια έζησε με τιμές ήρωα! Χιλιοτραγουδισμένος και περήφανος!
Ειρωνεία της τύχης ότι απεβίωσε ακριβώς 65 χρόνια μετά το Μαρακανάσο… 65 χρόνια μετά την ημέρα που σίγησε το Μαρακανά στις 16 Ιουλίου του 2015… βλέποντας ποδόσφαιρο μαζί με τον γιο του Αρκάδιο!
Η σωρός του τέθηκε σε λαϊκό προσκύνημα και ένα χρόνο μετά το άγαλμα του αποκαλύφθηκε στο Μοντεβιδέο!
69 χρόνια μετά κανείς δεν έχει ξεχάσει την ημέρα που το Μαρακανά… σίγησε!