Μέσα στο πέρασμα του χρόνου, έχουμε δει το ποδόσφαιρο να αλλάζει δραστικά. Σε κάθε γενιά εμφανίζονται εξαιρετικά ταλαντούχες ομάδες, με θρυλικούς παίκτες. Κάποιες Εθνικές ομάδες άφησαν ανεξίτηλο σημάδι στην ιστορία του ποδοσφαίρου, ανεξάρτητα αν δεν κέρδισαν απαραίτητα τρόπαια στη διεθνή σκηνή.
ΕΘΝΙΚΗ ΙΣΠΑΝΙΑΣ (2006-2012)
Οι νεώτερες γενιές πρέπει να νιώθουν τυχερές που έζησαν ένα από τα πιο επιτυχημένα γκρουπ ποδοσφαιριστών που εμφανίστηκε ποτέ στην ιστορία του λαοφιλούς αυτού αθλήματος.
Οι ισπανικές ομάδες πάντα βρίσκονταν στην ελίτ του ευρωπαϊκού και παγκόσμιου ποδοσφαίρου. Δεν συνέβαινε όμως αυτό με την Εθνική της χώρας. Όλα άλλαξαν στις αρχές του 21ου αιώνα. Με βάση τη Ρεάλ Μαδρίτης και τη Μπαρτσελόνα (Κασίγιας, Ινιέστα, Τσάβι, Σέρχιο Ράμος, Τσάμπι Αλόνσο, Κάρλες Πουγιόλ) η Ισπανία έγινε μία ομάδα σχεδόν ανίκητη που «σάρωσε» τα τρόπαια στο πέρασμα της.
Κέρδισε το Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα το 2008, μετά από 44 χρόνια, με νίκη στον τελικό επί της Γερμανίας, χάρη στο γκολ του Φερνάντο Τόρες.
Στα προκριματικά του Παγκοσμίου κυπέλλου, έφτασε «περπατώντας» στην 1η θέση του ομίλου της με το απόλυτο των 10 νικών και τέρματα 28 υπέρ και μόλις 5 κατά. Πηγαίνοντας στο Παγκόσμιο Κύπελλο του 2010, η Ισπανία ήταν η φαβορί παρόλο που δεν προχώρησε ποτέ στο θεσμό, πέρα από τον προημιτελικό. Από τη νοκ άουτ φάση και μετά κέρδισε όλες τις ομάδες με σκορ 1-0 (Πορτογαλία, Παραγουάη, Γερμανία και Ολλανδία στον τελικό) και κατέκτησε το τρόπαιο με γκολ του Ινιέστα λίγο πριν από τη λήξη της παράτασης.
Υπάρχει και συνέχεια… Τόνισε για άλλη μία φορά τη δυναμική της στο Euro 2012, με νίκη 4-0 στον τελικό επί της Ιταλίας, βρίσκοντας αντίσταση μόνο από την Πορτογαλία, την οποία απέκλεισε στα πέναλτι στον ημιτελικό. Τρία συνεχόμενα τρόπαια σε ισάριθμες μεγάλες διοργανώσεις.
ΤΑ ΑΠΙΘΑΝΑ ΡΕΚΟΡ
= Περισσότερες συνεχόμενες νίκες,15, συμπεριλαμβανομένων των φιλικών (2008-2009)
= Αήττητη για 29 συνεχόμενα παιχνίδια (2010-2013)
= Κατέκτησε το μάξιμουμ των βαθμών σε προκριματική φάση Παγκοσμίου Κυπέλλου (30 στους πιθανούς 30), το 2010.
ΕΘΝΙΚΗ ΟΥΓΓΑΡΙΑΣ (1950-1956)
Οι «Μαγικοί Μαγυάροι», του Φέρεντς Πούσκας, του Λάζλο Κουμπάλα, του Σάντορ Κόσιτς.
Μεταξύ 1950 και 1956, η ομάδα έπαιξε 50 αγώνες, στους οποίους κατέγραψε 42 νίκες και 7 ισοπαλίες. Αυτές οι 42 νίκες περιλάμβαναν τη νίκη επί της Σουηδίας με σκορ 6-0, επί της Ιταλίας με σκορ 3-0, επί της Αγγλίας με 6-3 και 7-1, το 8-3 επί της Δυτικής Γερμανίας και μόνο μία «πικρή» ήττα στον τελικό του Παγκοσμίου Κυπέλλου το 1954 εναντίον της Δυτικής Γερμανίας , το γνωστό και ως «Θαύμα της Βέρνης».
Θεωρείται μία από τις καλύτερες ομάδες που δεν κέρδισε ποτέ το Παγκόσμιο Κύπελλο. Η ομάδα πιστώνεται την επιτυχημένη εφαρμογή μιας πρώιμης μορφής του «total football» που αργότερα χρησιμοποιήθηκε από την Ολλανδία στη δεκαετία του 1970. Κέρδισε το Ολυμπιακό Χρυσό μετάλλιο το 1952 στους Αγώνες του Ελσίνκι, και το Διεθνές Κύπελλο Κεντρικής Ευρώπης 1948-53, όπου συμμετείχαν 5 διαφορετικές ομάδες.
ΕΘΝΙΚΗ ΟΛΛΑΝΔΙΑΣ (1974-1978)
Λέγαμε πριν για το πρώιμο «total football» των Μαγυάρων. Η τελειοποίηση του, οφείλεται στον εκπληκτικό Άγιαξ των αρχών του 1970. Πέτυχε 46 εντός έδρας νίκες σε ισάριθμα ματς σε δύο ολόκληρες σεζόν (1971–72 και 1972–73) και υπέστη μόλις μία ήττα την περίοδο 1971-72.
Η εθνική ομάδα το εισήγαγε στο Παγκόσμιο Κύπελλο του 1974 και η επιτυχία ήταν μεγάλη. Δύο συνεχόμενοι τελικοί Παγκοσμίου Κυπέλλου και ημιτελικοί σε Ευρωπαϊκά πρωταθλήματα. Στο ρόστερ της είχε παίκτες παγκόσμιας κλάσης. Γιόχαν Κρόιφ, Πιτ Κάιζερ, Τζόνι Ρεπ, Γιόχαν Νέσκενς. Σε συλλογικό επίπεδο, οι περισσότεροι κατέκτησαν τρόπαια, αλλά δεν το κατάφεραν με την Εθνική Ολλανδίας, παρά τη συμμετοχή τους σε δύο τελικούς Παγκοσμίου Κυπέλλου.
ΕΘΝΙΚΗ ΑΓΓΛΙΑΣ (2001-2008)
Είναι πραγματικά απορίας άξιο, ότι αυτή η ομάδα απέτυχε. Πως μία ομάδα με παίκτες, όπως οι Μπέκαμ, Λάμπαρντ, Τζέραρντ, ΡούνεΪ, Άσλεϊ Κόουλ, δεν ανταποκρίθηκε ποτέ στις δυνατότητες της. Ίσως να ισχύει σε αυτή την περίπτωση το: «Πάρα πολλοί μάγειρες θα χαλάσουν τον ζωμό». Πέτυχε κάποιες εντυπωσιακές νίκες, αλλά έμεινε μακριά από τρόπαια στα μεγάλα ποδοσφαιρικά ραντεβού. Οι αυξημένες προσδοκίες και η έλλειψη ενός προπονητή που θα μπορούσε να χειριστεί μια ομάδα με μεγάλα αστέρια και τεράστια εγώ, ήταν οι κύριοι λόγοι για τους οποίους αυτή η Αγγλία δεν μπόρεσε ποτέ να ανταποκριθεί στις δυνατότητές της.
ΕΘΝΙΚΗ ΓΑΛΛΙΑΣ (1998-2006)
Σε αντίθεση με την Αγγλία ή την Ολλανδία που απέτυχαν να μετατρέψουν την ποιότητα σε κατάκτηση τροπαίων, η «χρυσή» αυτή γενιά των Γάλλων ποδοσφαιριστών, δεν είχε τέτοια προβλήματα. Βρέθηκαν μαζί κάποιοι από τους πιο προικισμένους ποδοσφαιριστές παγκοσμίως. Ντεσαγί, Ζιντάν, Καντονά, Ανρί, Βιεϊρά, Ντεσάν, Πιρές. Και κέρδισαν τρόπαια.
Παγκόσμιο Κύπελλο και Ευρωπαϊκό πρωτάθλημα. Η πρώτη επιτυχία ήταν η κατάκτηση του Παγκοσμίου Κυπέλλου στη χώρα τους, με νίκη 3-0 στον τελικό επί της Βραζιλίας, μια ομάδα που είχε επίσης παγκόσμιους αστέρες. Καφού, Ρονάλντο, Ριβάλντο, Ρομπέρο Κάρλος. Δύο γκολ από τον Ζιντάν και ένα από το Πετί, έφεραν τη Γαλλία στην κορυφή του κόσμου. Στο Euro το 2000, πήγε ως φαβορί και επιβεβαίωσε τον τίτλο αυτό. Στον τελικό του Ρότερνταμ, βρέθηκε πίσω στο σκορ με αντίπαλο την Ιταλία, ισοφάρισε σχεδόν σε νεκρό χρόνο με τον Βιλτόρ και κατέκτησε το τρόπαιο, με γκολ του Τρεζεγκέ στην παράταση.
Ως ένα από τα φαβορί πήγε και στο Παγκόσμιο Κύπελλο του 2002, αλλά δεν μπόρεσε να προχωρήσει πέρα από τη φάση των ομίλων. Σε μία από τις πιο ιστορικές στιγμές που έχουμε ζήσει σε παγκόσμιο Κύπελλο, η Γαλλία έπαιζε με την Ιταλία στον τελικό, ο Ζιντάν αποβλήθηκε για την περίφημη κουτουλιά στον Ματεράτσι και τελικά απώλεσε το Κύπελλο στα πέναλτι.