Έχουν περάσει 15 χρόνια, αλλά είναι τόσο ζωντανό μέσα μας που μοιάζει να έγινε πριν λίγες ώρες. Το κουβαλάμε άπαντες, από τους πρωταγωνιστές που ήταν παρόντες στο Αλβαλάδε, μέχρι όλους όσοι το έζησαν από την τηλεόραση.
Στις 25 Ιουνίου του 2004 η Ελλάδα άφηνε έξω από τους προημιτελικούς τη μεγάλη Ισπανία και ως δεύτερη στον όμιλό της, έπαιζε με την κάτοχο του τίτλου Γαλλία στο δρόμο για τη μεγαλύτερη επιτυχία της στα ευρωπαϊκά πρωταθλήματα, μέχρι την επόμενη βέβαια. Ζιντάν, Ανρί, Πιρές, Τρεζεκέ, Μπαρτέζ και τόσοι άλλοι αστέρες, έκαναν το έργο μας σχεδόν αδύνατο.
Οι Έλληνες όμως δε φοβήθηκαν στο δρόμο της κατάκτησης του Ολύμπου του ευρωπαϊκού ποδοσφαίρου. Ο Κατσουράνης χτύπησε την πόρτα του γκολ νωρίς, αλλά με μαγικό τρόπο ο Μπαρτεζ κράτησε το μηδέν. Στο 65′ όμως δεν υπήρχε αντίδραση.
Ο αρχηγός Θοδωρής Ζαγοράκης, στη σπουδαιότερη ίσως επιθετική ενέργεια της καριέρας του, φεύγει από δεξιά, στέλνει με ντρίμπλα “σομπρέρο” τον Λιζαραζού στις διαφημιστικές και κάνει σέντρα ακριβείας στην περιοχή. Ο Χαριστέας καιροφυλακτεί και με το χτύπημα της κόμπρας σκοράρει, 0-1 και όλη η Ελλάδα στο πόδι, με φωνή που φτάνει μέχρι την Πορτογαλία.
Η “μικρή” Ελλάδα είχε ήδη σοκάρει την ποδοσφαιρική Ευρώπη με τον αποκλεισμό της Ισπανίας και τώρα το σοκ ήταν ακόμη μεγαλύτερο. Προκρινόταν για πρώτη φορά στην ιστορία της στα ημιτελικά ευρωπαϊκού πρωταθλήματος, μόλις στη δεύτερη συμμετοχή της, αφήνοντας έξω την “τεράστια” Γαλλία.
Η ιστορία είναι πλέον γνωστή. Οι Έλληνες δε θα αρκεστούν ούτε στου τέσσερις, ούτε στην παρουσία στον τελικό, αλλά θα κάνουν το θαύμα, που όμοιό του δε θα ξαναυπάρξει. Τέτοιες μέρες όμως το σκίρτημα στην καρδιά είναι ακόμη δυνατότερο, καθώς όλοι γυρνάμε 15 χρόνια πίσω και πανηγυρίζουμε ξανά.