Ο Φερνάντο Σάντος εκφράζει την αγάπη του για την Ελλάδα και την αισιοδοξία του ότι η χώρα θα ξεπεράσει την οικονομική κρίση.
Ο Πορτογάλος ομοσπονδιακός τεχνικός μιλώντας στην εφημερίδα «Real News» τόνισε ότι πλέον νιώθει Έλληνας, ενώ αναφέρθηκε επίσης στα μπαράζ με τη Ρουμανία και το μέλλον του στον πάγκο της «γαλανόλευκης».
Αναλυτικά οι δηλώσεις του Σάντος:
Για τις αρχές που πήρε από τον πατέρα του και τα πρώτα του βήματα στην προπονητική: «Ο πατέρας μου είναι ο άνθρωπος που καθόρισε τη ζωή μου. Όχι μόνο γιατί με πήγε σε γήπεδο όταν ήμουν πενήντα ημερών, αλλά γιατί καθόρισε τις αρχές μου. Είχε την προνοητικότητα να μου εξηγήσει νωρίς ότι αν θέλω να ακολουθήσω το πάθος μου για την μπάλα έπρεπε πρώτα να τελειώσω τις σπουδές μου. Αυτός ήταν ο όρος. Την ίδια στιγμή βρέθηκα και στην Μπενφίκα.
Ο πατέρας μου ήταν οπαδός της, αλλά μου επέβαλε έναν, για μένα, ιστορικό συμβιβασμό. Πρώτα σπουδές και αν δεν χάσω ούτε μία χρονιά, τότε θα μπορούσα να γίνω επαγγελματίας ποδοσφαιριστής. Στα 22 μου χρόνια έπρεπε να πάρω αποφάσεις πολύ σημαντικές για τη ζωή μου. Αποφάσισα να δεχτώ την πρόταση στην ομάδα του Εστορίλ, όπου γεννήθηκα, να παίζω μπάλα και να είμαι προπονητής. Παράλληλα, δούλεψα 17 χρόνια σαν μηχανικός.
Ένα μικρό πανεπιστήμιο ήταν για μένα η Αλφάμα. Η ζωή είναι γεμάτη διλήμματα. Γεμάτη σταυροδρόμια. Στη ζωή μου έμαθα να ζω και με τη χαρά και με τη λύπη και με τα λάθη μου. Δεν είχα περιθώρια να μετανιώνω, τα “αν” στη ζωή δεν βγάζουν πουθενά. Για αυτό στο ποδόσφαιρο αποδέχομαι και τους θριάμβους και τις τραγωδίες. Εκείνο που κατάλαβα πολύ γρήγορα είναι πως έπρεπε να μάθω να ζω με τη μοναξιά μου που έχει στον πάγκο ένας προπονητής σε μία μεγάλη ομάδα. Δεν θεώρησα ποτέ τον εαυτό μου πρώτο».
Για τα σημαντικότερα πράγματα για εκείνον στη ζωή: «Δεν θεώρησα και το ποδόσφαιρο το άπαν της ζωής μου. Προηγούνται του ποδόσφαιρο η οικογένεια, οι δικοί μας, οι φίλοι μας, η ίδια η ζωή. Όντας προπονητής σε υψηλό επίπεδο, γίνεσαι ένα δημόσιο πρόσωπο και αυτό αφαιρεί από τους άλλους την ανάγκη να σε ξέρουν καλά για να σε κρίνουν. Αρκούνται σε ό,τι βλέπουν. Για μένα, ο πολύς κόσμος δεν ξέρει ότι μου αρέσει να γελάω, ότι λέω αστεία, ότι ψαρεύω, ότι παίζω μπριτζ και ότι είμαι ένας άνδρας που θεωρώ το κυριότερο στοιχείο στον άνθρωπο την πίστη».
Για τη ζωή του στην Ελλάδα και την οικονομική κατάσταση της χώρας: «Μου αρέσει η Ελλάδα. Αγαπώ την Ελλάδα. Έμαθα να ζω σαν Έλληνας. Νιώθω Έλληνας. Σήμερα τα πράγματα είναι δύσκολα εδώ. Τα προβλήματα του λαού είναι πολύπλοκα και δυσεπίλυτα, αλλά πιστεύω ότι ο μέσος Έλληνας θα τα καταφέρει. Έχει ιδιοσυγκρασία και πάθος που τον οδηγεί στα άκρα συχνά, αλλά θα τα καταφέρει. Ζούσαμε εδώ άνω του νορμάλ. Μια ψεύτικη ευφορία. Ήρθε η ώρα του λογαριασμού. Πιστεύω, όμως, ότι οι Έλληνες θα αδράξουν ένα ευοίωνο μέλλον. Με σοκάρει η ανεργία. Πρέπει όλοι να κάνουμε κάτι για αυτό. Η Πορτογαλία έχει κρίση, αλλά τα χαρακτηριστικά της κρίσης είναι διαφορετικά.
Στην πατρίδα μου η ανεργία είναι μόνο 17%. Οι Πορτογάλοι παίρνουμε νωρίτερα αποφάσεις και αυτό έχει μεγάλη σημασία. Το μέλλον της Ευρώπης είναι δύσκολο. Για την ακρίβεια, το μέλλον του ευρώ είναι δύσκολο. Αρχικά, όλα ήταν θετικά. Αλλά η Ευρώπη δεν είναι ένα ομοσπονδιακό κράτος. Δεν είναι ίσα όλα τα κράτη μεταξύ τους. Ούτε οι οικονομίες τους ούτε, κυρίως, οι πολιτισμοί τους. Η Ελλάδα και η Πορτογαλία έχουν κάτι μοναδικό: έναν ωκεανό εμείς, μεγάλα πελάγη εσείς. Δεν μπορούν τέτοιοι λαοί να μείνουν πολύ καιρό στην παρακμή. Πιστεύω πως σε λίγο καιρό όλα θα αλλάξουν. Ζω το σήμερα και σκέφτομαι το αύριο, αλλά ποτέ το μεθαύριο. Αυτό μού φαίνεται μεταφυσικό».
Για το επίπεδο της Εθνικής Ελλάδας: «Έχουμε φτιάξει βάσεις στην Εθνική. Ανανεώσαμε την ομάδα. Μιλάμε για μία άλλη κατάσταση. Με ρωτήσατε αν μας επηρεάζει η ήττα μας από τη Ρουμανία. Ασφαλώς όχι. Ήταν ένα φιλικό σε ξένο περιβάλλον έπειτα από ένα δύσκολο ταξίδι σε ένα ακόμα πιο δύσκολο γήπεδο. Ξέρω ότι τώρα όλα θα είναι διαφορετικά και έχω πίστης, όπως σας είπα. Το κυριότερο, έχουν πίστη οι παίκτες μου»
Για το θέμα της ανανέωσης του συμβολαίου του: «Αν κρίνω ότι μπορώ να βοηθήσω ακόμα την Ελλάδα, θα’ θελα να βοηθήσω γιατί η Ελλάδα με βοήθησε να ζω με αξιοπρέπεια».