Με μία μακροσκελή ανάρτησή του, στο facebook, ο κ. Τάσος Δεσύπρης, επί σειρά ετών μέλος σε ΔΣ του ΑΣ Αρη, εκφράζει την άποψη πως ο σύλλογος της Θεσσαλονίκης, χρειάζεται μία νέα διοικητική ομάδα η οποία θα «τρέξει» τον Ερασιτέχνη. Παράλληλα, δηλώνει την πλήρη στήριξή του στη σημερινή διοίκηση Κάλας, στο ποδοσφαιρικό τμήμα.
Διαβάστε την τοποθέτηση Δεσύπρη, η οποία μοιάζει με κατάθεση υποψηφιότητας στο άμεσο μέλλον:
«Αγαπητοί φίλοι. Ο αγαπημένος μας Σύλλογος βρίσκεται πλέον ίσως στην πιο κρίσιμη καμπή της ιστορίας του Κάνοντας απόλυτο και σαφή διαχωρισμό του ποδοσφαιρικού τμήματος με τον υπόλοιπο Σύλλογο και τα τμήματα του, εξαρχής εκτίμησα ότι η συγκεκριμένη τότε πρόταση και σήμερα πραγματικότητα στο ποδοσφαιρικό τμήμα του Συλλόγου αποτελεί την πιο αξιόπιστη και ρεαλιστική προοπτική από όσες (πολλές) έχουν εμφανιστεί τα τελευταία χρόνια. Την ίδια εκτίμηση διατηρώ μέχρι και σήμερα. Εύχομαι η εκτίμηση αυτή να αποδειχθεί στο τέλος ορθή, και η νέα Π.Α.Ε ΑΡΗΣ που θα συσταθεί, να πάρει τον ανεξάρτητο και υγιή δρόμο της με ιδιοκτησιακή, διοικητική, οικονομική και αγωνιστική ευρωστία. Επιτέλους κανείς άλλος πλέον δεν θα έχει λόγο παρουσίας και παρεμβατικότητας πλην αυτού οι αυτών που θα καταστούν ιδιοκτήτες και θα είναι οι μόνοι που δικαιωματικά, νομικά, και ουσιαστικά θα αποφασίζουν, θα πράττουν και θα καθορίζουν την πορεία της Π.Α.Ε ΑΡΗΣ σε όλα τα επίπεδα.
Από κει και πέρα μιλώντας πάντα για τον Α.Σ ΑΡΗ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ νοιώθω την ανάγκη να μοιραστώ ορισμένες σκέψεις για το μέλλον. Το παρελθόν είναι πλέον λίγο πολύ γνωστό, όπως και οι λόγοι για τους οποίους φτάσαμε σήμερα στο απόλυτο τέλμα και αδιέξοδο. Συμπυκνώνοντάς τους συμπερασματικά κατέληξα ότι η ανευθυνότητα, ο άκρατος ερασιτεχνισμός, η ανεξήγητη αμεριμνησία, η ηθελημένη άγνοια του κινδύνου, τα γνωστικά και ηθικά διλήμματα, είχαν αναχθεί σε κυρίαρχα δόγματα. Στο μεταξύ, το σαθρό οικοδόμημα του Συλλόγου όπως είχε μεταλλαχθεί κατέρρεε με τα προβλήματα να επισωρεύονται και τα αδιέξοδα να είναι πλέον ορατά και υπαρκτά. Όποιος, δε, ανησυχούσε και προειδοποιούσε, αντιμετωπιζόταν ως εχθρός και υπονομευτής.
Όσοι θεσμοί λειτουργούσαν και λειτουργούν είτε ως «σύνθετο άθροισμα θεσμοποιημένων ρόλων» είτε κυρίως ως σταθερές και μόνιμες διαδικασίες, οι οποίες συμβάλλουν στη συνοχή του Συλλόγου, είτε τέλος ως διαδικασίες, οι οποίες αποτελούν συστατικά στοιχεία της διοικητικής και οικονομικής μας πραγματικότητας, όλο και περισσότερο αποδυναμώνονται ή, το χειρότερο, ενοποιούνται λειτουργικά γύρω από νοσηρούς άξονες.
Ο Σύλλογος μπορεί να βρει το δρόμο της ανάταξης αν απέναντι στην κυρίαρχη σήμερα ιδεολογία της αφασίας και της εσωστρέφειας αντιπαρατεθεί μια διαφορετική διοικητική και οικονομική αντίληψη που θα μπορεί να πραγματώσει την ανασυγκρότηση του Συλλόγου πάνω σε ένα συγκεκριμένο θεσμικό και μεταρρυθμιστικό δρόμο, με ρεαλισμό και ορθολογισμό.
Το σημερινό ανθρώπινο δυναμικό, στην πλειοψηφία του, δεν μπορεί να οδηγήσει τον Σύλλογο σε μια νέα θεσμική αναγέννηση και οικονομική και αγωνιστική ανάπτυξη, γιατί είναι και το ίδιο παγιδευμένο – και ανήμπορο πλέον – σε λογικές που αφορούν άλλες αποτυχημένες εποχές και όχι στις συμπεριφορές και προσαρμογές που απαιτούν οι σύγχρονες αντιλήψεις και πρακτικές και τα ταχέως μεταβαλλόμενα δεδομένα..
Στο αμέσως επόμενο χρονικό διάστημα έχω στέρεα πεποίθηση ότι οι νέες συνειδητοποιήσεις που θα προκύψουν στον φίλαθλο κόσμο του Συλλόγου από την ορατή πλέον αδυναμία του υπάρχοντος συστήματος να προστατεύσει τα συμφέροντα του, θα οδηγήσουν στη δημιουργία ενός εντελώς καινούργιου πόλου απέναντι στο σημερινό φθαρμένο σύστημα, απέναντι σε όλες τις παλιές και νέες παρηκμασμένες διαιρέσεις και εκδοχές του.
Τη θέση μου αυτή την υποστηρίζω χρόνια. Τώρα, μπροστά στο διαφαινόμενο αδιέξοδο και τις μεγάλες επιπτώσεις που θα προκύψουν σε βάρος του Συλλόγου και των ανύποπτων φιλάθλων του, και μάλιστα σε έναν Σύλλογο που λόγω της αποθεσμοποίησής του δεν έχει δυνατότητες μεγάλων χειρισμών δυσμενών καταστάσεων, εκτιμώ ότι σιγά αλλά σταθερά οι πρωτοπόρες δυνάμεις του ορθολογισμού θα μπουν σε μια διαδικασία αφύπνισης, αυτοσυνειδησίας και ανάγκης αντίδρασης για λόγους ύπαρξης και επιβίωσης. Ίσως αυτά ακούγονται μακρινά και θεωρητικά αλλά σας διαβεβαιώνω ότι δεν είναι. Είναι ένα άμεσο ζήτημα των επόμενων μηνών.
Το μέγα χρέος που επωμίζονται όλες οι νέες και δημιουργικές δυνάμεις είναι η επική προσπάθεια της συνολικής αναγέννησης και αναδημιουργίας. Είναι η ώρα που σημαίνει το εγερτήριο και το προσκλητήριο για γενική συστράτευση, για την οικοδόμηση ενός νέου προτύπου. Χωρίς νεφελώματα, φαντασιώσεις και ζωτικά ψεύδη. Με πρόγραμμα και με σχέδιο. Με έργο και με δράση. Με ορθολογισμό και ρεαλισμό. Ταυτόχρονα όμως με όραμα και με όνειρο, με πνοή και με έμπνευση.
Για να επιτευχθούν όλα τα παραπάνω, χρειάζεται άμεσα, και πάντως πριν την τελική αποερείπωση και την συντριβή του Συλλόγου, να λάβει σάρκα και οστά το νέο μεγάλο όραμα με την συγκρότηση μιας νέας ισχυρής ομάδας που θα συσπειρώσει τις δυνάμεις του μέλλοντος και θα διεκδικήσει να αναλάβει χωρίς χρονοτριβές και υπεκφυγές την διοικητική ευθύνη. Ας μην έχει κανείς αμφιβολία. Αυτό θα γίνει.
Έχω την απόλυτη βεβαιότητα ότι η συντριπτική πλειοψηφία των φιλάθλων θα συμπορευθεί, θα συμμετέχει και θα συμπράξει σε ένα τέτοιο αγώνα, αρκεί να πεισθεί για το σκοπό και τους στόχους. Δυνάμεις υπάρχουν και μέχρι σήμερα παραμένουν αδρανείς και ανενεργές διότι δεν τις κινητοποίησε κανένας. Υπάρχουν άνθρωποι σημαντικοί, ικανοί, έντιμοι και εμπνευσμένοι για να αναλάβουν τα ηνία. Αυτοί θα γίνουν πρωτοπόροι στη δημιουργία νέων θεσμών, θα πρωτοστατήσουν στη θεμελίωση του νέου προτύπου, με πρωτοπόρες αντιλήψεις, νοοτροπίες, προτεραιότητες και προοπτικές».