Στην περίφημη «Κόκκινη πλατεία» της Μόσχας, ο Δημήτρης Ιτούδης έκανε ελάχιστες επισκέψεις και βόλτες, λόγω των επαγγελματικών υποχρεώσεων του στην ΤΣΣΚΑ και της αφιέρωσης του στο προπονητικό έργο του από το 2014 μέχρι χθες που είπε στο «επανιδείν» αντί αποχαιρετισμού. Περισσότερες βόλτες έχουν κάνει, φυσικά, η σύζυγος του, Μαρία και η μονάκριβη κόρη του, Αλεξάνδρα που τον ακολούθησαν στην «εκτόξευση» της καριέρας του, αρχίζοντας την πορεία του, μακριά από την «σκιά» του μέντορα του, Ζέλικο Ομπράντοβιτς, τον οποίο νίκησε με την ΤΣΣΚΑ στον τελικό της Ευρωλίγκας, το 2016, κόντρα στην Φενέρμπαχτσε και «πάτησε» στην κορυφή.
Το επανέλαβε το 2019 με την δεύτερη Ευρωλίγκα που κατέκτησε επί ημερών του, η ΤΣΣΚΑ νικώντας στον τελικό την Εφές. Προσθέτοντας τους 6 τίτλους του πρωταθλήματος της Βαλτικής (VTB) που κατέκτησε η «κόκκινη αρμάδα», από το 2015 μέχρι το 2021, το ποσοστό επιτυχίας του Έλληνα τεχνικού στους ετήσιους στόχους της ΤΣΣΚΑ, δεν χρειάζονται καμία ανάλυση. Θα ήθελε να φύγει από τον πάγκο της ΤΣΣΚΑ, με τον έβδομο τίτλο της ΤΣΣΚΑ, επί έργων και ημερών του, στην VTB, ώστε να ήταν ο ιδανικότερος επίλογος της θητείας του, αλλά δεν τα κατάφερε και η Ζενίτ του Τσάβι Πασκουάλ έκανε αξιοθαύμαστη και αξιομνημόνευτη ανατροπή από το 1-3 στο 4-3.
Αυτονόητα, ο Ιτούδης επιθυμούσε να φύγει με χαμόγελο και να αφήσει στον Αντρέα Βατούτιν, έναν ακόμη τίτλο. Τον τελευταίο στην 8χρονη παρουσία του στον πάγκο. Γιατί, ήταν κοινό μυστικό ότι μετά την έναρξη του πολέμου στην Ουκρανία, στις 24 Ιανουαρίου, τις κυρώσεις της Ευρωπαϊκής Ένωσης, τον αποκλεισμό των ρωσικών ομάδων από την Ευρωλίγκα, την φυγή όλων των ξένων παικτών από την Ρωσία και την ΤΣΣΚΑ και την αποδέσμευση του από τον Βατούτιν για να γίνει ο προπονητής της Εθνικής Ελλάδας, ο Ιτούδης θα έφευγε από την ΤΣΣΚΑ. Το συμβόλαιο που είχαν η ΤΣΣΚΑ και ο Ιτούδης στην επόμενη σεζόν, δεν είχε καμία πιθανότητα να έφτανε στην ολοκλήρωση του. Με το ευρωπαϊκό μέλλον της ΤΣΣΚΑ να είναι ζοφερό, αφού ο αποκλεισμός της θα συνεχιστεί από την Ευρωλίγκα, με τον Βαγγέλη Λιόλιο να έχει πιέσει τον Βατούτιν για το «ντα» στην αποδέσμευση του και κυρίως με το «θέλω»
του Έλληνα προπονητή να ευοδωθεί η δεύτερη πρόταση της ομοσπονδίας να αναλάβει την επίσημη αγαπημένη, δεν υπήρχε καμία συνθήκη και προδιαγραφή για να παρέμενε κάτοικος Μόσχας, ο Ιτούδης. Χωρίς να έχει «κλείσει» ο κύκλος της προσφοράς του. Γιατί, όπως σωστά είπε ο Βατούτιν στην δήλωση απολογισμού του για την προσφορά του Ιτούδη στην ΤΣΣΚΑ «δεν μπορώ να μιλάμε με υποθέσεις, αλλά μπορεί να ήταν άλλη ομάδα πρωταθλήτρια Ευρώπης, αν δεν είχαμε αποκλειστεί». Αν μη τι άλλο, η ομάδα του στρατού στην φετινή Ευρωλίγκα, ήταν σε θέση πρόκρισης στα πλει οφ, μπορεί να είχε εξασφαλίσει το πλεονέκτημα έδρας και να έφτανε τις 21 συμμετοχές σε 22 χρόνια. Εξάλλου, ήταν και παραμένει η «θαμώνας» των φάιναλ φορ.
Ο Ιτούδης, όπως έκανε και στις 4 ανανεώσεις των συμβολαίων του, σεβάστηκε την ΤΣΣΚΑ στην δύσκολη συγκυρία που βρέθηκε η ρωσική «αρκούδα» που… «ξεδοντιάστηκε» από την φυγή όλων των ξένων παικτών της, εξαιρουμένου του Μιλουντίνοφ. Ο Ιτούδης συνέχισε την δουλειά του, όσο καλύτερα μπορούσε και προσπάθησε να προσαρμοστεί μαζί με τους εναπομείναντες παίκτες του στην ραγδαία αλλαγή διαμόρφωσης των καθημερινών προπονήσεων και ψυχολογικής αντιμετώπισης του αποκλεισμού στην Ευρωλίγκα.
Ο πρόεδρος της ΤΣΣΚΑ στον οποίο ο Ιτούδης είχε αφιερώσει προσωπικά τον τίτλο του 2019, στην Βιτόρια, εκτίμησε την στάση του Ιτούδη και σεβάστηκε το «θέλω» του για την Εθνική ομάδα. Ο Βατούτιν δεν είχε κανένα ηθικό έρεισμα για να κρατούσε «δέσμιο» του ενός χρόνου συμβολαίου, ακόμα, τον Έλληνα προπονητή. Και όσο μεγάλος και ιστορικός οργανισμός και αν είναι η ΤΣΣΚΑ, δεν θα μπορούσε για δεύτερη φορά να υπερίσχυε, όταν στην άλλη πλευρά της… ζυγαριάς ήταν η Εθνική ομάδα μίας χώρας. Της πατρίδας του προπονητή της.
Η επαγγελματική συνεργασία προέδρου και προπονητή, εξελίχθηκε σε μια επιστήθια φιλία αμοιβαίας εμπιστοσύνης και αλληλοστήριξης. Ένας χρόνος, μόλις, έχει περάσει από την αποπομπή του Μάικ Τζέιμς από την ΤΣΣΚΑ, ύστερα από την διαφωνία του με τον Ιτούδη και την στήριξη του Βατούτιν στο πρόσωπο και στην απόφαση του προπονητή.
Όταν το 2014, ο Ιτούδης δέχτηκε την πρόταση του Βατούτιν, δύο χρόνια μετά την αποχώρηση του, μαζί με τον Ομπράντοβιτς και έναν χρόνο από την θητεία του στην τουρκική Μπάνβιτ, το βήμα που έκανε προς την ΤΣΣΚΑ, έμοιαζε με…άλμα. Όχι στο κενό, γιατί πίστευε ότι ήταν είχε την εμπειρία για την μεγαλύτερη πρόκληση και ευκαιρία στην μέχρι τότε καριέρα του. Να αναλάβει ως πρώτος προπονητής το τιμόνι ενός τάνκερ. Η διασημότερη ομάδα του ρωσικού μπάσκετ, με έξι πρωταθλήματα Ευρώπης μέχρι την χρονιά που την ανέλαβε και κυρίως με την ευθύνη διαχείρισης προϋπολογισμού 40 εκ. ευρώ, plus, ετησίως.
Η ΤΣΣΚΑ, ως γνωστόν, δεν έχει καμία πίεση από την εξέδρα και τον κόσμο που την ακολουθεί και είναι πολύ συγκεκριμένος αριθμός. Η θέαση των αγώνων της, παρομοιάζεται με φιλοθεάμον κοινό θεάτρου. Αυτό δεν σημαίνει ότι ο Ιτούδης δεν είχε πίεση. Το αντίθετο. Είχε την πίεση της αγωνιστικής επιτυχίας με τα χρήματα που μπορούσε να επενδύσει σε μεταγραφές και σε σχεδιασμούς των ομάδων. Είχε την πίεση της διεκδίκησης του τίτλου της Ευρωλίγκα, καθώς η πρόκριση στο φάιναλ φορ, εύκολα ή με κάποιο βαθμό δυσκολίας, είχε γίνει…ρουτίνα. Το γεγονός ότι η ΤΣΣΚΑ ήταν η μία εκ των τεσσάρων ομάδων στα F4, ήταν μια κατάκτηση της ΤΣΣΚΑ και πριν τον Ιτούδη. Η απαίτηση του Βατούτιν και όλου του οργανισμού, ήταν ο τίτλος. Ο τελευταίος είχε κατακτηθεί το 2008 με προπονητή τον Μεσίνα. Όπως και εκείνος του 2006. Η δεύτερη θέση ήταν αποτυχία.
Και ο Ιτούδης έβαζε μόνος του, πίεση στον ίδιο τον εαυτό του και στην καθημερινή δουλειά του. Δεν περίμενε την φωνή από τη εξέδρα που γνώριζε ότι δεν ερχόταν ποτέ, ούτε την επίσκεψη του Βατούτιν στην προπόνηση, όπως με την συνήθεια των Ελλήνων παραγόντων για το «τρίξιμο των δοντιών». Είχε τα κλειδιά της ομάδας, μαζί με τα κλειδιά του σπιτιού του. Και μεγαλώνοντας ο ίδιος προπονητικά, μεγάλωσε και την ΤΣΣΚΑ. Είχε μάθει από τον Ομπράντοβιτς πως να χειρίζεται θέματα πειθαρχίας. Πότε έπρεπε και χρειαζόταν το «μαστίγιο» και πότε το «καρότο». Μαζί με τους Έλληνες συνεργάτες του, Ανδρέα Πιστιόλη (άνοιξε τα «φτερά» του στην Γαλατασαράι) και τον κορυφαίο γυμναστή, Κώστα Χατζηχρήστο.
Στην πρώτη χρονιά του στον πάγκο της ΤΣΣΚΑ (2014-15), έφτασε ένα βήμα από τον τελικό της Ευρωλίγκα και τον σταμάτησε το τρίποντο του Σπανούλη. Ο Ιτούδης έμεινε πιστός στο πλάνο του. Και ύστερα απ’ έναν χρόνο, έγινε πρώτος στην θέση του…πρώτου Ομπράντοβιτς, με τον οποίο παρεπιμπτόντως είχε και προπονητικές διαφωνίες και μπορεί να θήτευσε για 12 χρόνια δίπλα του, αλλά είχε τις προπονητικές διαφωνίες του και στο Βερολίνο, αποτίναξε την «σκιά» του «Ζότς» και δικαίωσε αυτό που έλεγε ο ίδιος ο Ομπράντοβιτς: «Όταν φύγω από τον Παναθηναϊκό, επόμενος προπονητής πρέπει να είναι ο Δημήτρης».
Η σταθερότητα και η μακροβιότητα του Ιτούδη στην ΤΣΣΚΑ, τον κατέστησαν τον καλύτερο Έλληνα τεχνικό. Και η καθολικότητα αποδοχής του στην θέση του προπονητή της Εθνικής Ανδρών, είναι το πρώτο «παράσημο» του στην νέα πρόκληση της καριέρας του. Ο Ιτούδης θα είναι ο επόμενος προπονητής της Φενέρμπαχτσε. Και στην Κωνσταντινούπολη δεν θα έχει άλλο στόχο από το να αυξήσει την μοναδική Ευρωλίγκα που κατέκτησε ο Ομπράντοβιτς.
