Η αποχώρηση του Βασίλη Σπανούλη και του Νίκου Ζήση από το μπάσκετ, συμπίπτει χρονικά με την έναρξη της επιχείρησης πρόκρισης της Εθνικής ομάδας μπάσκετ στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Τόκιο, αύριο (30/6), τα ξημερώματα (02.05), στην Βικτώρια του Καναδά και τον πρώτο αγώνα κόντρα στον οικοδεσπότη της εξαήμερης διοργάνωσης και φαβορί για το εισιτήριο ταξιδιού στο Τόκιο.
Πολύ θα ήθελαν ο Βασίλης και ο Νίκος να ήταν ακόμα στην Εθνική ομάδα και να ηγηθούν αυτής της απόπειρας. Θα τον ήθελε παρά πολύ ο Πιτίνο και φυσικά οι 12 παίκτες που θα προσπαθήσουν να σταματήσουν την αρνητική παράδοση της Εθνικής ομάδας στα προολυμπιακά τουρνουά. Βιονικός όμως, δεν είναι κανείς.
Σε τουρνουά της μίας…ανάσας, όπως είναι τα προολυμπιακά τουρνουά, όλες οι ομάδες παίζουν για την επιβίωση τους για να φτάσουν μόνο δυο στον τελικό και μόνο η νικήτρια θα προκριθεί στους Ο.Α.
Το πρώτο «κρας» τέστ της ελληνικής ομάδας, απέναντι στον Καναδά, είναι και το δυσκολότερο, αλλά δεν είναι το πιο καθοριστικό για την πορεία της μέχρι τον τελικό της διοργάνωσης, την Κυριακή (4/7). Για την πρόκριση στους ημιτελικούς, απαιτείται μια νίκη στα δυο παιχνίδια του ομίλου, κόντρα στον Καναδά και την Κίνα και λογικά, η Ελλάδα δεν θα πρέπει να ηττηθεί από τους Κινέζους, στον δεύτερο αγώνα που θα δώσει, ώστε να φτάσει στα νοκ αουτ παιχνίδια.
Γι’ αυτόν τον λόγο και με το σύστημα πρόκρισης των προολυμπιακών τουρνουά, η αρχή (δεν) είναι το ήμισυ του παντός για την Εθνική ομάδα, ακόμα κι αν ηττηθεί από τους Καναδούς. Θα έχει, όμως, μεγάλη σημασία η εμφάνιση που θα κάνει και στην πιθανή περίπτωση της ήττας στην πρεμιέρα. Ήττας «εντός προγράμματος». Και δεν τίθεται δίλημμα προτίμησης, αν η Εθνική φτάσει στον τελικό του προολυμπιακού τουρνουά και έχει πάλι αντίπαλο τον Καναδά για να διεκδικήσει την πρόκριση. Γιατί πολύ απλά, η νίκη-πρόκριση στον τελικό, θα στήσει μνημείο άθλους του ελληνικού μπάσκετ για την τέταρτη συμμετοχή της Εθνικής στους Ολυμπιακούς Αγώνες και το αποτέλεσμα της πρεμιέρας- αν είναι ήττα- θα αποτελεί μνημείο…λήθης.
Στενάχωρος πρόλογος, τρισευτυχισμένος επίλογος…
Έχει πολλές δυσκολίες η αναμέτρηση της Εθνικής με τον Καναδά των 7 NBAer παικτών. Δεν είναι ούτε ένας, ούτε δυο οι παίκτες του Νικ Νέρς που μπορούν με ατομική πρωτοβουλία και απόδοση, όπως έχουν μάθει και στο ΝΒΑ, να «καθαρίσουν» έναν αγώνα. Ακόμα και αν δεν βρεθεί «χημεία» ομάδας από την περίοδο προετοιμασίας των Καναδών, η ποιότητα ατομικότητας των πρωτοκλασάτων παικτών, αποτελεί το μεγάλο στάνταρ και ατού στα χέρια του Νερς. Και φυσικά δεν είναι απαραίτητο, να βρεθούν σε καλή μέρα, περισσότεροι από δυο ή και τρείς παίκτες του Καναδά για την πρώτη νίκη τους στο προολυμπιακό.
Παράλληλα, ο Καναδάς δεν έχει δώσει κανένα δείγμα γραφής για τις δυνατότητες του, γιατί δεν έχει παίξει κανένα φιλικό παιχνίδι. «Δίκοπο μαχαίρι» αυτό το γεγονός για κάθε αντίπαλο του, αλλά μπορεί να εξελιχθεί και σε «μπούμερανγκ» . Καμία προπόνηση, δεν είναι καλύτερη για τον εντοπισμό πλεονεκτημάτων και μειονεκτημάτων κάθε ομάδας, από τον αγώνα προετοιμασίας.
Ο Καναδάς θα παρατάξει «γεμάτη» 12άδα και εκτός από τις πολλές επιλογές για την αρχική και βασική πεντάδα του, ο Νερς έχει κάθε ευχέρεια να υπολογίζει στην βοήθεια των παικτών του πάγκου, σε τέτοιο σημείο, ώστε το κάθε σχήμα πεντάδας, να μην αυξομειώνει την ομαδική απόδοση του και την έκβαση του αγώνα.
Δεν παύει, όμως, να είναι ένα παιχνίδι πρεμιέρας που έχει «παγίδες» για το φαβορί, αναλόγως με την απόδοση του και το άγχος για την έμπρακτη υπεράσπιση και δικαίωση αυτού του χαρακτηρισμού. Η Εθνική, σε περίπτωση ήττας από τον Καναδά, δεν πρέπει να «στραπατσαριστεί» και να «τσαλακώσει» την ψυχολογία της. Η συνέχεια είναι άκρως πιο σημαντική, αφενός για την εξασφάλιση πρόκρισης στους ημιτελικούς και την νίκη σε αυτόν τον αγώνα για να φτάσει στον τελικό. Αν έχει πάλι, απέναντι της τον Καναδά, θα πρόκειται για έναν τελείως διαφορετικό αγώνα…δόξας Ολυμπιακών Αγώνων.