Το Ευρωμπάσκετ 2022 ανήκει εδώ και ένα δεκαήμερο στο παρελθόν. Όλες αυτές τις ημέρες γράφτηκαν πολλά, ειπώθηκαν ακόμη περισσότερα. Αναλύσεις επί αναλύσεων για το τι έφταιξε και η Ελλάδα δεν επέστρεψε μετά από 13 χρόνια στο βάθρο μιας μεγάλης διοργάνωσης. Κρίσεις για το τι θα πρέπει να αλλάξουμε σαν χώρα στο αναπτυξιακό μας πρόγραμμα για να μπούμε και πάλι στον δρόμο των επιτυχιών. Η αλήθεια όμως είναι ότι σαν λαός και σαν Ελλάδα δεν έχουμε την υπομονή να περιμένουμε, να αποτύχουμε και να… αναγεννηθούμε μέσα από τις στάχτες μας. Δεν κάναμε τόσα χρόνια υπομονή, που είχαμε λιγότερο ταλαντούχες φουρνιές παικτών. Τώρα θα κάνουμε, που ο Γιάννης Αντετοκούνμπο και η παρέα του κατάφεραν να βάλουν την «Επίσημη Αγαπημένη» και πάλι σε όλα τα ελληνικά σπίτια;
Ναι, μετάλλιο μπορεί να μην πήραμε στο Βερολίνο. Σύμφωνοι, αποτύχαμε. Όμως αν κάτι κρατάμε από αυτές τις δύο εβδομάδες, που κράτησε το Eurobasket για την Εθνική μας, είναι αναμφίβολα η αγάπη του κόσμου. «Κυρία Βασιλική, είστε στην ομάδα», όπως είπε και στην χιλιοπαιγμένη διαφήμιση της Aegean, ο ομοσπονδιακός μας προπονητής, Δημήτρης Ιτούδης. Δεν είναι κλισέ, όλη η Ελλάδα ένιωσε ότι ανήκει σε αυτή την ομάδα, όλη η Ελλάδα ένιωσε ότι θέλει να στηρίξει με κάθε τρόπο την «Επίσημη Αγαπημένη». Αυτό είναι το… παράσημο λοιπόν για το αντιπροσωπευτικό μας συγκρότημα. Το αν είναι σημαντικότερο από ένα μετάλλιο, το αφήνω στην δική σας κρίση.
Το «γιατί» που ζεματάει
Η ερώτηση που «καίει», φυσικά και είναι το «γιατί». Ουδείς μπορεί να υποστηρίξει ότι υπάρχει μόνο ένας λόγος που η Ελλάδα δεν βρέθηκε στη ζώνη των μεταλλίων, γιατί απλούστατα θα ψεύδεται. Όμως, αν θέλουμε του χρόνου το καλοκαίρι στην Ινδονησία, την Ιαπωνία και τις Φιλιππίνες να δούμε… άσπρη μέρα, θα πρέπει να βρούμε τους λόγους αυτούς και να δουλέψουμε για να βελτιωθούμε. Σαν ομάδα, σαν τεχνικό επιτελείο, σαν Ομοσπονδία. Ο καθένας στον τομέα του αλλά όχι ατομικά. Σκεφτείτε το σαν ένα περίπλοκο παζλ που προσπαθεί να ολοκληρώσει μια παρέα. Ο καθένας έχει διαφορετικό τρόπο σκέψης, ο καθένας βάζει το λιθαράκι του για την επιτυχία.
Όπως και η Ελλάδα, έτσι και η Σερβία, έτσι και η Σλοβενία, είδαν το φινάλε της διοργάνωσης από την πατρίδα τους. Τα τρία μεγάλα φαβορί δηλαδή, είδαν την κορύφωση του Eurobasket από το «σπίτι». Η Σερβία αποχαιρέτησε πρώτη καθώς υποτίμησε την Ιταλία στην Φάση των «16» και μετά από ένα άνετο 5 στα 5 στον όμιλο, δεν μπόρεσε να ανταπεξέλθει σε ένα παιχνίδι υψηλής έντασης. Η Σλοβενία πιάστηκε στον… ύπνο και υπέστη την ήττα-αποκλεισμό από την Πολωνία στα προημιτελικά. Τα δημοσιεύματα που έκαναν την εμφάνιση τους μετά από μερικές ημέρες, περί ξενυχτιού του Ντόντσιτς και της παρέας του την παραμονή του προημιτελικού, «καίνε» το συγκρότημα του Σέκουλιτς. Η Ελλάδα είχε πιο δύσκολο έργο, κόντρα στην Γερμανία, και δεν μπόρεσε σε κανένα σημείο του προημιτελικού να περιορίσει αμυντικά τους οικοδεσπότες. Έπαιξε σε ένα στυλ μπάσκετ και σε έναν ρυθμό που εξυπηρετούσε τους αντιπάλους και το «πλήρωσε».
Κοινή συνισταμένη και των τριών αυτών φαβορί, η παρουσία ενός σούπερ σταρ του NBA. Η Σλοβενία είχε τον Λούκα Ντόντσιτς, η Σερβία τον Νίκολα Γιόκιτς και εμείς τον Γιάννη Αντετοκούνμπο. Ευλογία και… κατάρα μαζί να έχεις έναν τέτοιο παίκτη στην ομάδα. Οι ισορροπίες είναι λεπτές και αν ο παίκτης μπει πάνω από την ομάδα αυτόματα, το πιο πιθανό είναι να αποτύχεις. Το μπάσκετ βλέπετε δεν είναι… τένις, δεν είναι ατομικό σπορ και δεν εξαρτάται από το πόσο καλά θα παίξει ένας παίκτης. Ο «Greek Freak» ήταν εξαιρετικός στο Ευρωμπάσκετ, αν εξαιρέσουμε το παιχνίδι με την Γερμανία, και δίκαια ψηφίστηκε στην καλύτερη πεντάδα της διοργάνωσης. Τα ίδια και οι Ντόντσιτς-Γιόκιτς, όμως οι ομάδες τους απέτυχαν παταγωδώς. Σε μια κακή βραδιά ή για να ακριβολογούμε σε μία μέτρια βραδιά των τριών αυτών παικτών, οι ομάδες τους και τα προπονητικά επιτελεία, δεν κατάφεραν να προσαρμοστούν στα δεδομένα και να βρουν λύσεις. Δεν κερδίζουν οι σούπερ σταρ, κερδίζουν οι ομάδες. Η Ισπανία χωρίς τα αδέρφια Γκασόλ, χωρίς τον Ρίκι Ρούμπιο, χωρίς τον Σέρχιο Γιούλ, κατέκτησε εκ νέου την κορυφή της Ευρώπης και απέδειξε ότι το μέταλλο και η ψυχοσύνθεση της είναι πράγματα που ακόμη και αν τα πρόσωπα αλλάξουν, ακόμη και αν το ταλέντο μειωθεί, δεν τροποποιούνται. Η ταυτότητα αυτής της ομάδας θα μείνει αναλλοίωτη, όποιος και αν είναι στο παρκέ. Ακόμη και αν είναι κάτι εναλλακτικά παλικάρια από τη Μάλαγα, την Βαλένθια και την Τενερίφη…
Αυτή την ταυτότητα πρέπει να αποκτήσουμε (ξανά) και εμείς. Έχουμε έναν χρόνο. Ραντεβού στην Ασία!
