Αρχή με τα δεδομένα του σημερινού (18/9) τελικού στο 41ο ΕΥΡΩΜΠΑΣΚΕΤ για την ανάδειξη της νέας πρωταθλήτριας. Γαλλία και Ισπανία κάνουν…reunion του τελικού στο Κάουνας, το 2011. Είχαν νικήσει οι Ισπανοί (98-85).
Η Ισπανία είναι παραδοσιακή δύναμη του ευρωπαϊκού μπάσκετ και κέρδισε αυτόν τον χαρακτηρισμό από το 2007, στην Μαδρίτη και εντεύθεν. Κέρδισε τρία χρυσά μετάλλια (2009, 2011, 2015), ένα ασημένιο (2007), δυο χάλκινα (2013, 2017. Δηλαδή, η «φούριας ρόχας» σε 6 συνεχόμενα ευρωπαϊκά πρωταθλήματα, είχε…μόνιμη θέση στο βάθρο. Το σκαλοπάτι που ανεβαίνει, αλλάζει. Με την πρόκριση της στον σημερινό τελικό του Βερολίνου, έχει εξασφαλίσει το έκτο συνολικά ασημένιο μετάλλιο της ιστορίας της και θα διεκδικήσει το τέταρτο χρυσό. Σε διάστημα 15 χρόνων…
Η Γαλλία έχει ένα χρυσό μετάλλιο, το 2013, στην Λουμπλιάνα, διεκδικεί το δεύτερο και αν ηττηθεί, θα κατακτήσει το δεύτερο ασημένιο μετάλλιο στο ίδιο διάστημα των 15 ετών.
Συνεπώς, οι παραδόσεις δημιουργούνται για να… «σπάνε» κάποια χρονική στιγμή, αλλά στο συγκεκριμένο ζευγάρι του τελικού, η σύγκριση της πορείας τους, γίνεται στο πρόσφατο παρελθόν και όχι σε βάθος δεκαετιών.
Ισπανοί και Γάλλοι έχουν προκριθεί σε τελικούς και έχουν πετύχει διακρίσεις μεταλλίων, με καλύτερες Εθνικές ομάδες και απ’ αυτές που έπαιξαν στο ΕΥΡΩΜΠΑΣΚΕΤ 2022. Ειδικά, οι Ισπανοί που έχουν κάνει βαθιά, αναγκαστικά, ανανέωση και από την γενιά των τίτλων, στο Βερολίνο, είναι μόνο ο αρχηγός του, Ρούντι Φερντάντεθ, σε ηλικία 37 χρονών. Αλλά και από την Εθνική Γαλλίας των Πάρκερ, του Ντιαό, του Μπατούμ, του Ντιό, του Πιετρούς, υπάρχουν σαφείς διαφορές. Συνεχίζει μόνο ο Τόμας Έρτελ και φυσικά στον πάγκο, ο Βενσάν Κολέ. Από το 2011.
Στον πάγκο της Ισπανίας, ο Σέρτζιο Σκαριόλο, είναι μακροβιότερος του Γάλλου. Ο Ιταλός τεχνικός αντικατέστησε τον Ισπανό, Πέπου Ερνάντεζ, μετά την ήττα των «οικοδεσποτών» του ΕΥΡΩΜΠΑΣΚΕΤ 2007 στον τελικό από την Ρωσία του Ντέιβιντ Μπλάτ και ο Σκαριόλο με το αρχοντικό στυλ, μετρά 13 χρόνια στον πάγκο της Ισπανίας. Και ας μην είναι… γηγενής.
Tι μπορεί να μετρήσει» από όλα τα προηγούμενα σ’ έναν τελικό; Μπορεί και τίποτα, γιατί κάθε παιχνίδι και σε απόλυτο βαθμό σ’ έναν τελικό που κρίνεται η πρώτη θέση, η ιστορία γράφεται αυτοτελώς.
Είναι δεδομένο, όμως, ότι η νέα πρωταθλήτρια Ευρώπης, είτε είναι η Ισπανία, είτε είναι η Γαλλία, θα έχει «ντριπλάρει» όλες τις λογικές προβλέψεις, πριν από την έναρξη του ΕΥΡΩΜΠΑΣΚΕΤ. Όλα τα στοιχηματικά και μη πονταρίσματα για το ποιες Εθνικές ομάδες είχαν προβάδισμα και χωρίς να χρίζονται με τα βαρύγδουπο χαρακτηρισμό του φαβορί, θα ανέβαιναν, τουλάχιστον, στο βάθρο των μεταλλίων. Βάση των παικτών που διέθεταν και της εμπειρίας των προπονητών τους.
Η φιλοσοφία του ομαδικού μπάσκετ στο στυλ παιχνιδιού, αποδείχτηκε και σε αυτό το ΕΥΡΩΜΠΑΣΚΕΤ που είχε την λάμψη, αλλά όχι την αξιοποίηση και αποτελεσματικόητα των Ευρωπαίων παικτών του ΝΒΑ, πολύ ανθεκτική για να κρίνει και την νέα πρωταθλήτρια της ηπείρου μας.
Και…σαραντάρες πόντων και double-double και trible double και φάσεις που άφησαν τους θεατές και τους τηλεθεατές του ΕΥΡΩΜΠΑΣΚΕΤ με ανοιχτό το στόμα. Στο τέλος της ημέρας, η ομάδα κερδίζει από την συνολική απόδοση.
Το βιώσαμε πριν από 17 χρόνια, στο Βελιγράδι. Ισχύει ακόμα.
