Το καλοκαίρι του 2015 τα σύννεφα πάνω από το Ο.Α.Κ.Α ήταν σύννεφα βροχής. Ο Ολυμπιακός είχε «σκουπίσει» τους πράσινους στους τελικούς του πρωταθλήματος και οι τελευταίοι έδειχναν σε μειονεκτική θέση σε σχέση με τον «αιώνιο» αντίπαλο, ο οποίος είχε πολλές περισσότερες σταθερές να επιδείξει.
Τα ηνία στον πάγκο πήρε ο Σάσα Τζόρτζεβιτς, δεύτερο συνεχόμενο μέλος της πάλαι ποτέ γιουγκοσλαβικής σχολής μετά το αποτυχημένο πέρασμα του Ντούσκο Ιβάνοβιτς από τον πάγκο ένα χρόνο νωρίτερα. Ο Δημήτρης Γιαννακόπουλος πρόσφερε γη και ύδωρ στον Νικ Καλάθη για να τον πείσει να επιστρέψει από το ΝΒΑ και τους Γκρίζλις και να αναλάβει την μετά – Διαμαντίδη εποχή που σύντομα θα ερχόταν. Ο «3D» προανήγγειλε στο ξεκίνημα της σεζόν 2015-16 πως αυτή θα ήταν η τελευταία του σεζόν: ο «Σάλε» βάλθηκε να τον μεταπείσει, αλλά εις μάτην.
Ο Καλάθης πήρε από την αρχή τα ηνία μιας παράξενης ομάδας, γεμάτης με τρεις σέντερ με παρόμοια χαρακτηριστικά (Ραντούλιτσα, Κούζμιτς και ο 18χρονος Παπαγιάννης), με μάλλον μικρή αθλητικότητα στους φόργουορντ (Πάβλοβιτς, Φώτσης, Γιάνκοβιτς, ο 18άρης Χαραλαμπόπουλος) και χωρίς τους κλασικούς σουτέρ που εξυπηρετούσαν τον τρόπο παιχνιδιού του Νικ.
Το ανορθόδοξο ρόστερ βελτιώθηκε με τις προσθήκες τριών Αμερικανών (Έλιοτ Γουίλιαμς, Μαρκίζ Χέινς, Βινς Χάντερ), αλλά όχι τόσο ώστε να μπει σφήνα στις πραγματικά έτοιμες για διάκριση ομάδες εκείνης της σεζόν. Το συναπάντημα με την Μπασκόνια στα πλέι-οφ άφησε επίπλαστη αίσθηση ευκαιρίας, όμως οι Μπουρούσης, Άνταμς, Τζέιμς, Χάνγκα και Μπερτάνς δεν άφησαν περιθώρια σε Καλάθη και σία, με την χαμένη ευκαιρία του πρώτου παιχνιδιού να είναι ένα ακόμα what if.
Η κλάση πάντως, δεν κρυβόταν: στις 9 του Δεκέμβρη ο Καλάθης φλέρταρε για πρώτη αλλά όχι τελευταία φορά με το τριπλ-νταμπλ, απέναντι στην ομάδα που μετά από 5 χρόνια θα γινόταν το μέλλον του, την Μπαρσελόνα. Απολογισμός 9 πόντων, 10 ασίστ, 7 ριμπάουντ στο 93-86 επί των Καταλανών, με 25 του Ραντούλιτσα και άλλους 20 του Διαμαντίδη.
