Από τον πρώτο του Ευρωπαϊκό αγώνα στις 23 Νοεμβρίου του 1960 μέχρι τις 24 Απριλίου του 1997 και τη βραδιά που κάθισε στην κορυφή του Ευρωπαϊκού μπάσκετ ο δρόμος ήταν μακρύς και όχι εύκολος. Στον Ολυμπιακό για τον πρώτο Ευρωπαϊκό τίτλο εκτός από 37 σχεδόν χρόνια Ευρωπαϊκής παρουσίας με λιγοστές επιτυχίες χρειάστηκαν και δύο χαμένα φάιναλ φορ. Οι νίκες στους εμφύλιους ημιτελικούς του Τελ Αβίβ και της Σαραγόσα δεν πρόσφεραν τίποτε παραπάνω από γόητρο αφού ισάριθμοι τελικοί χάθηκαν. Ο ένας στις λεπτομέρειες και με αποκορύφωμα ένα εύστοχο τρίποντο του Τόμπσον και ο άλλος απέναντι στην ανίκητη φροντ λάιν της Ρεάλ Μαδρίτης.
Το 1997 και η Ρώμη αποτέλεσαν την αποθέωση των…ανεπιθύμητων αουτάιντερ του Ολυμπιακού. Η ίδια η ομάδα πήγε στην Ιταλία με μεγάλες προσδοκίες και παραμονές της έναρξης των αγώνων ο Ντούσαν Ίβκοβιτς αντί να κρατήσει τη ‘’σιγουριά’’ μιας δήλωσης politically correct του τύπου ‘’έχουμε όλοι ίσες πιθανότητες, από 25%’’ άφησε στην άκρη τα κλισέ. Και έχρισε φαβορί την ομάδα του λέγοντας ορθά κοφτά ότι ‘’ήρθαμε εδώ για να πάρουμε το Κύπελλο, τίποτε λιγότερο, τίποτε περισσότερο’’. Κάτι που κανείς άλλος προπονητής δεν είχε τολμήσει στη δεκαετή –τότε- ιστορία των σύγχρονων φάιναλ φορ.
Για τον ίδιο αλλά και για τον Ντέιβιντ Ρίβερς το φάιναλ φορ ήταν αποθεωτικό και αποτέλεσε το αποκορύφωμα της αποδοχής τους από τον κόσμο του Ολυμπιακού. Ο Ίβκοβιτς είχε αντικαταστήσει ένα χρόνο νωρίτερα τον Ιωαννίδη ύστερα από ένα ταραχώδες διάστημα όπου οι οπαδοί του Ολυμπιακού στην κόντρα του ‘’ξανθού’’ με τον Σωκράτη Κόκκαλη τάχθηκαν ξεκάθαρα υπέρ του πρώτου οργανώνοντας ακόμη και πορεία διαμαρτυρίας στο κέντρο του Πειραιά! Γρήγορα, όμως ο ‘’Ντούντα’’ ανέτρεψε το σκηνικό και ήταν γραφτό του να συνδεθεί ο ίδιος όχι μόνο με τη νίκη στη Ρώμη αλλά και ένα ακόμη τίτλο αρκετά χρόνια αργότερα στην Πόλη. Για τον Ντέιβιντ Ρίβερς τα δεδομένα ήταν περίπου ίδια. Ο κόσμος του Ολυμπιακού μαθημένος σε μεγάλες μεταγραφές υποδέχθηκε μαζεμένος και με πολύ σκεπτικισμό την άφιξη του στην Ελλάδα το φθινόπωρο του 1995. Και η αποτυχία του Ολυμπιακού να πάει στο φάιναλ φορ του Παρισιού μερικούς μήνες αργότερα μεγάλωσε τον προβληματισμό αν ήταν ο κατάλληλος παίκτης. Φεύγοντας από τη Ρώμη με τον τίτλο του MVP στο τσεπάκι του και την ομάδα να ολοκληρώνει μερικές εβδομάδες αργότερα την κατάκτηση του triple crown ο Ρίβερς είχε δώσει όλες τις σωστές απαντήσεις.