Βέβαια μέχρι να φτάσουμε στο δικό του σπίτι υπάρχει ένα ακόμα παιχνίδι το δεύτερο στην Ulker Sports Arena το οποίο αν κερδίσει ξανά η ελληνική ομάδα, τότε το αεροπλάνο δεν θα έχει στάση στο Φάληρο αλλά θα φύγει κατευθείαν για Κάουνας.
Ο Κώστας Σλούκας είναι μία ξεχωριστή περίπτωση παίκτη, δεν το καταλάβαμε μετά το τρίποντο της νίκης στην Πόλη, το έχουμε καταλάβει καιρό τώρα, από αμούστακο παλικαράκι που ζήταγε την μπάλα με επιμονή όταν η θερμοκρασία της μπορούσε να γίνει ανεκτή από πολύ λίγους. Είναι από εκείνη την μικρή κάστα παικτών που θέλει την ευθύνη όταν όλοι οι άλλοι θα ήθελαν να την αποφύγουν. Και το να παίρνεις την ευθύνη, να αναζητάς την ευθύνη, εντοπίζεται μόνο σε ανθρώπους που έχουν την στόφα του ηγέτη.
Ο Γιώργος Μπαρτζώκας παίζει ένα σύγχρονο μπάσκετ, δείχνει την επόμενη τάση του αθλήματος σε ευρωπαϊκό επίπεδο και σε αυτό το μοντέλο οι παίκτες που τους ψάχνει όλη ομάδα για να προχωρήσει δεν χωράνε. Άντε τώρα ο ηγέτης Σλούκας να μπει σε ένα τέτοιο μοντέλο…
Κι όμως αν αυτό που πρεσβεύει ο Ολυμπιακός την φετινή σεζόν είναι η συνταγή για μια μελλοντική επιτυχία τότε ο Σλούκας και ο Μπαρτζώκας έχουν πολλά κοινά σημεία ίσως περισσότερα από αυτά που μοιάζουν να τους απομακρύνουν. Γιατί πολύ απλά κανένας προπονητής δεν θέλει να χάνει και από την άλλη κανένας παίκτης δεν θέλει να είναι σε ομάδες που δεν κερδίζουν.
Αν η ομάδα είναι πάνω από όλους και όλα τότε το τρίποντο της νίκης μπήκε από 24 χέρια. 24 χέρια που έφεραν τον Ολυμπιακό πρώτο στην κανονική διάρκεια, που τον έκαναν και πάλι φαβορί για μια θέση στην τελική τετράδα. Αν όμως αυτά τα 24 χέρια έπρεπε να ψηφίσουν μόνο δύο για το σουτ της ζωής τους, τότε να είστε σίγουροι πως τα χέρια του Σλούκα θα επέλεγαν παμψηφεί και χωρίς δεύτερη σκέψη. Και επειδή αυτός Σλούκας το γνωρίζει και πιστεύει κι αυτός την ομάδα του όσο τον πιστεύει και εκείνη κατάφερε να κερδίσει και τον χρόνο και τα μακριά χέρια του Χέιζ και την απόσταση που χώριζε την μπάλα από το στόχο.
Γιατί πολλές ευρωπαϊκές ομάδες και αυτό είναι πολύ σημαντικό, θα είχαν τελειώσει το παιχνίδι στο λάθος του Γουόκαπ. Στο σουτ του Γκούντουριτς. Είναι πολύ δύσκολο από κει και πέρα το μυαλό σου να συνεχίζει να λειτουργεί θετικά και να ψάχνει έστω κι ένα μικρό διάδρομο μια λωρίδα γης που θα τον οδηγήσει στην νίκη.
Συνεχίζεται…