Η εικόνα της Τρίτης ξένισε. Η Ζάλγκιρις δεν έκανε τέτοιο περίπατο στο ΟΑΚΑ ούτε όταν είχε προπονητή τον Σάρας και πρωτοπαλίκαρα τους Πάνγκος, Μίτσιτς, Ντέιβις και σία. Όμως κανείς οφείλει να είναι ειλικρινής με τον εαυτό του: η πραγματική έκπληξη ήταν η νίκη κόντρα στον Αστέρα, όταν στις «πράσινες» προπονήσεις έπαιρνε μέρος ως και ο Κώστας Χαραλαμπίδης για να βγει ένα αξιοπρεπές πρόγραμμα.
Το πράγμα πληρώθηκε, απλά με τέσσερις ημέρες καθυστέρηση. Ο Παπαγιάννης έκανε κατάθεση ψυχής, όμως χωρίς Μποχωρίδη – Γουάιτ – Παπαπέτρου και με τον διεθνή σέντερ να παίζει χωρίς ανάσα, η φορμαρισμένη Ζάλγκιρις ένιωσε σαν στο σπίτι της με το καλημέρα.
Η Αρμάνι είναι μια διαφορετική κατάσταση. Όχι μόνο σε επίπεδο ποιότητας και εναλλακτικών λύσεων, αλλά σε σκληράδα, οργάνωση, αγωνιστική πειθαρχία και ομοιογένεια. Οι Λομβαρδοί είναι το συνεχιζόμενο πρότζεκτ του Έτορε Μεσίνα που πέρσι έφτασε ένα ελεύθερο σουτ από τον τελικό και φέτος δομείται με στόχο να έχει τον τρόπο να φτάσει ως το τέλος της διαδρομής. Η άμυνα είναι η αδιαπραγμάτευτη σταθερά της, με παίκτες ικανούς να παίξουν παραπάνω από έναν ρόλους και να μαρκάρουν δύο και περισσότερες θέσεις.
Ο Παναθηναϊκός καλείται να λύσει πρώτα από όλα το επιθετικό του αίνιγμα απέναντι στους Ιταλούς, ποντάροντας στην ικανότητα του φορμαρισμένου Νέντοβιτς στο ένας εναντίον ενός κατά πρώτον και στο πολυδιάστατο επιθετικό παιχνίδι του Γιώργου Παπαγιάννη κατά δεύτερον. Ο Μεγαρίτης σέντερ δεν έχει αντίπαλο στα κυβικά του και αν η περιφέρεια της ομάδας του Πρίφτη αντέξει στην πίεση και βρει τρόπο να τον τροφοδοτήσει σωστά, είναι σε θέση να κάνει ζημιά στην καλοκουρδισμένη ιταλική άμυνα.
Θα είναι αρκετά αυτά για να είναι κοντά ως το τέλος; Πιθανότατα όχι αν δεν εμφανιστεί τουλάχιστον ένας ακόμη παράγοντας Χ. Ο Ντάριλ Μέικον είναι, απόντος του Ιωάννη Παπαπέτρου, ο πρώτος υποψήφιος. Ο Αμερικανός είναι εκτός φόρμας εσχάτως, όμως παίκτες με το δικό του τρόπο παιχνιδιού μπορούν να αρπάξουν φωτιά ανά πάσα στιγμή.