Με το ΝΒΑ να διαφοροποιεί το καλεντάρι του και τον κορωνοϊό να προκαλεί νευρική κρίση στις ομάδες, η έλλειψη ηχηρών μεταγραφών ήταν αναμενόμενη. Οι περισσότερες ομάδες επένδυσαν είτε σε γνωστές ευρωπαϊκές αξίες (Μιλουτινοφ, Σενγκέλια, Καλάθης, Σλούκας, Ντιλέινι, Χάινς, Πάνγκος, Λοβέρν, Κάλινιτς, Γουίλιαμς), αλλά και σε ενδιαφέρουσες περιπτώσεις με σημαντικές δυνατότητες εξέλιξης (Πάντερ, Γκιεντράιτις,Λεντέι, Χέρμανσον, Μπάρτελ). Η τρίτη κατηγορία ήταν αυτή των παικτών που έρχονταν από το χαμηλότερο επίπεδο, είτε αυτό αφορούσε πρωταθλήματα είτε Eurocup/BCL. Σε αυτή την κατηγορία βρίσκουμε παίκτες όπως οι δικοί μας Φόστερ, Όγκουστ, Χάρισον, Μάρτιν, αλλά και οι Πόιθρες, Γουάιλερ-Μπαμπ, Έντι, Βαστούρια, Λάμερς, Γουόλντεν, οι δύο Φαλ).
Άλλοι πνίγηκαν και άλλοι επέπλευσαν, όμως ο τίτλος του κορυφαίου ρούκι διεκδικείται κατ΄ ουσίαν από δυο παίκτες. Ο Γκερσόν Γιαμπουσέλι δεν είναι τυπικά ρούκι, αφού έπαιξε δύο παιχνίδια στην περσινή Ευρωλίγκα, όμως αυτά δεν είναι αρκετά για να τον βγάλουν από τη συζήτηση. Ανταγωνιστής του είναι ο Ντισόν Πιερ, ο φόργουορντ της Φενέρμπαχτσε με το πολυδιάστατο, αθόρυβο και ομαδικό παιχνίδι.
Οι δυο τους διαφέρουν σχεδόν σε όλα. Ο Γιαμπουσέλι είναι δύναμη της φύσης: ένας φόργουορντ με εκτόπισμα σέντερ, αθλητικές ικανότητες που του επιτρέπουν να μαρκάρει δυνητικά 5 θέσεις, αξιόπιστο παιχνίδι τόσο κοντά όσο και μακριά από το καλάθι. Στις καλές του βραδιές ήταν το απόλυτο πακέτο, ένα κινητό mismatch στο παρκέ ικανό να νικήσει τους πάντες με το μοναδικό σετ χαρακτηριστικών του. Σε μια Βιλερμπάν χωρίς ιδιαίτερα αξιόπιστη καθοδήγηση από το «1», ο δυναμικός φόργουορντ τις περισσότερες φορές παρασύρθηκε σε παιχνίδι ενστίκτου και έγινε φυσιολογικά ασταθής. Ακόμα κι έτσι τελείωσε τη σεζόν με 11 πόντους, 52.8% δίποντο, 38% τρίποντο, 4.2 ριμπάουντ, 1.2 ασίστ, 0.8 κλεψίματα, 0.6 μπλοκ και 11 αξιολόγηση. Pas mal.
Ο Πιερ πάλι δεν γεμίζει το μάτι όταν τον πρωτοδείς. Κορμί 1.98, αθλητικό μεν, αλλά όχι κάτι σπέσιαλ. Δεν είναι ιδιαίτερα γρήγορος, δεν είναι ψηλός, δεν πηδάει πιο ψηλά από όλους, δεν είναι κανένας σουτέρ-φονιάς, έχει κάπως περίεργη εκτέλεση. Στην παραπαίουσα Φενέρ του πρώτου διμήνου χάθηκε φυσιολογικά, με σποραδικές μόνο καλές εμφανίσεις. Ο Έντι τράβαγε περισσότερο στο μάτι με την αυτόματη εκτέλεση του.
Όταν όμως ο Βέσελι γύρισε, ο τρελό-Μπράουν πήγε στον πάγκο και ο Γκούντουριτς αριβάρισε από το ΝΒΑ, ο Πιερ ταίριαξε κουτί στο αλτρουιστικό μπάσκετ του Κοκόσκοφ, γεμίζοντας με την μπασκετική του ευφυΐα το παρκέ με άμυνες σε τρεις θέσεις, δημιουργία και σκοράρισμα από το low post, ριμπάουντ, ασίστ. Τελείωσε τη σεζόν με 9.2 πόντους, όμως στον δεύτερο γύρο η παραγωγικότητα του ήταν 10.5. Ήταν παράλογα αποτελεσματικός για ρούκι (61% δίποντο, 43% τρίποντο, 87% βολές), έβλεπε γήπεδο (2 ασίστ), έκανε σωστά όλα τα μικρά πράγματα γύρω από τους big-3 Ντε Κολό, Βέσελι, Γκούντουριτς.
Η επιλογή του καλύτερου rookie είναι μάλλον θέμα προτίμησης. Η δική μου είναι ο Πιερ: ο Καναδός δεν ήρθε από το ΝΒΑ, δεν έχει παίξει στους Σέλτικς ούτε ήταν ντραφτ No.16. Όμως ερχόμενος από την ταπεινή Σάσαρι έγινε «λαχείο» για την βρισκόμενη σε μεταβατική περίοδο Φενέρ.
